ΤΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ Χ΄΄ΓΙΑΝΝΗ*
Νόμιζα πάντοτε πως ο Διογένης υπέρβαλλε σαν κατέβαινε μέρα μεσημέρι με το φανάρι σε αναζήτηση ανθρώπου στην Αθήνα του 340 π.Χ. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω ένα φανάρι και εγώ και να βγώ στη Λευκωσία σε αναζήτηση ανθρώπου. Πήγα πρώτα στο κέντρο της Λευκωσίας και βρήκα τους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους έρημους. Πήγα στη κεντρική πλατεία και τη βρήκα ξυλομένη και γεμάτη σκαλωσιές.
Μπήκα στη παλιά πόλη και άκουσα ακαταλαβίστηκες φωνές. Βγήκα και πέρασα από κάτι κήπους και άκουσα φωνές (κάποτε υπήρχε και Νοσοκομείο στη περιοχή αυτή). Μπήκα μέσα δυνάμωσα το φανάρι μου, δεν είδα τίποτα. Πήγα μετά σε κάτι συγκροτήματα αγγλικής αρχιτεκτονικής (κάποτε θυμάμαι είχε εκεί και ένα Στάδιο) μπήκα μέσα πάλι δεν βρήκα κανένα. Ανηφόρισα ένα λοφάκι με πεύκα, βλέπω μαύρες λιμουζίνες, μπαινω μέσα τίποτα. Άρχησε να με λούζει κρύος ιδρώτας από μια μαύρη μοναξιά, μόνος μέσα σε μια ολόκληρη πόλη.
Λέω, μήπως φταίει το φανάρι; Ή μήπως δεν φταίει το φανάρι αλλά τα μάτια μου; Έβλεπα σε όλα τα καλιμάρμαρα κτήρια που μπήκα μόνο σκιές και ομοιώματα ανθρώπων. Αποφάσισα λοιπόν να κλειστώ και εγώ όπως το Διογένη σε ένα πιθάρι. Αν κανείς σας βρεί άνθρωπο ας μου φωνάξει.
*Κοινωνικός Επιστήμονας
