ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
«Χρυσαυγομάνια»! Θέλετε να τη θεωρήσουμε νόσο; Να τη θεωρήσουμε. Ωστόσο είναι επικίνδυνη νόσος. Τα πολλαπλά κρούσματα δείχνουν ότι δεν είναι εποχιακή νόσος. Είναι επιδημία και μάλιστα μεταδιδόμενη από άνθρωπο σε άνθρωπο με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα. Σήμερα (πάλι) ο Νότης ο Σφακιανάκης. Αύριο ποιος ξέρει για ποιον θα βαρέσει η καμπάνα... Πολλά τα θύματα της μεταδιδόμενης νόσου. Μακρύς ο κατάλογος. Και παρακαλώ σημειώστε ότι δεν πρόκειται απλώς για μια συνηθισμένη νόσο. Τούτη εδώ μπορεί να σκοτώσει. Μολύνει τα μυαλά των ανθρώπων, οξύνει τα πνεύματα, και οδηγεί σε ακρότητες. Πόσους νεκρούς πρέπει να μετρήσουμε για να καταλάβουμε ότι αυτή η ασθένεια πρέπει να πολεμηθεί και να νικηθεί; Με ποιο φάρμακο πρέπει να γίνει η καταπολέμησή της όμως; Για να απαντήσουμε στην ερώτηση πρέπει να κάνουμε σωστή διάγνωση. Επιστημονική διάγνωση, όχι κομπογιαννίτικη. Γιατί όσο ο χρόνος κυλά, η νόσος εξαπλώνεται κι αν δεν αντιμετωπιστεί με τη σωστή αγωγή θα θερίσει κόσμο. Ποιες είναι οι αιτίες της νόσου, λοιπόν;
Είναι μήπως τα δυσώδη έλη, τα λιμνάζοντα νερά που έχουν βρωμίσει πια; Ναι! Αυτά ακριβώς.
Είναι τα δυσώδη έλη μιας κακώς νοούμενης εκτέλεσης της πολιτικής, που κάνει κάποιους πλούσιους και φτωχοποιεί όλους τους υπόλοιπους.
Είναι ο χονδροκομμένος λαϊκισμός που χαϊδεύει αυτιά και εγείρει το συναίσθημα της κρίσιμης μάζας, που μπορεί να ξεφύγει και να γίνει επικίνδυνο. Είναι ο λόγος που στοχεύει στην πολιτική αποσταθεροποίηση στα γουναράδικα που σφάζουν τον κοινοβουλευτισμό και ανατρέπουν τη δημοκρατία στο πεζοδρόμιο.
Είναι τα σκάνδαλα ενός βρώμικου πολιτικού συστήματος. Είναι η ατιμωρησία. Είναι η αναξιοκρατία, ο βούρκος του ρουσφετιού που εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Είναι η θρασύτητα του κατεστημένου που μας αφαιρεί το δικαίωμα ακόμα και να μιλούμε ελεύθερα, για να πούμε ό,τι θέλουμε είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με αυτό.
Τούτες είναι οι αιτίες της νόσου. Να ξαναθέσω την ερώτηση, λοιπόν:
Με ποιο φάρμακο πρέπει να γίνει η καταπολέμηση της νόσου; Μα με την άρση των αιτίων που την προκαλούν. Απλό να το λες. Κάνε το, αν μπορείς! Το πολιτικό σύστημα σε Ελλάδα και Κύπρο βρίσκεται, είτε το έχουν καταλάβει κάποιοι πολιτικοί είτε όχι, σε πόλεμο με τη νόσο. Θέλοντας και μη, έχει εμπλακεί σε έναν πόλεμο. Αφορισμοί, κούφιοι ηθικισμοί του τύπου «δεν είσαι δημοκράτης αν κρυφοκοιτάζεις τη Χρυσή Αυγή ή το ΕΛΑΜ», ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, επιθέσεις κατά του κόσμου που ψήφισε και στήριξε τα κομματικά μορφώματα που προανέφερα, δεν λύνουν το πρόβλημα της εξάπλωσης της νόσου. Μιας νόσου που δεν είναι απλή γριπούλα.
Είναι καρκίνος.
Είναι σε επιθετική διάταξη και αν δεν ξέρεις πως να την πολεμήσεις σου επιτίθεται και... κλάφ' τα Χαράλαμπε.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει μια μοναδική ευκαιρία να καθαρίσει τον εαυτό του από τα μικρόβια, να απολυμάνει τον ζωτικό του χώρο, να αντικαταστήσει τα νοσούντα κύτταρα με υγιή και να κοιτάξει πως να βοηθήσει και όσους άλλους έχουν πληγεί από τα καρκινώματα της «Χρυσαυγομάνιας». Δικαιοσύνη, αξιοκρατία, σεβασμός στον πολίτη και τον άνθρωπο, ειλικρινής πολιτικός λόγος είναι τα μόνα ασφαλή φάρμακα για καταπολέμηση της νόσου. Σοβαρή χημειοθεραπεία. Όλα τα άλλα είναι απλώς πρόσκαιρα καταπραϋντικά παρασκευάσματα. Ποιος ποτέ νίκησε τον καρκίνο με panadol;
*Honorary Research Fellow, University College London
