Η Ανεξάρτητη Κίνηση Δασκάλων Νηπιαγωγών ΑΚίΔΑ, με ανακοίνωσή της επισημαίνει ότι «μια από τις πιο σοβαρές ζημιές τις οποίες έχει προκαλέσει στον τόπο η κομματοκρατία είναι η προβολή και επιβολή της πολιτικής αγραμματοσύνης» και τονίζει ότι «έχει έρθει η ώρα ν’ απαιτήσουμε μια νέα υφή και ένα νέο ρόλο στα πολιτικά κόμματα που δεν θα φρενάρουν τους θεσμούς και την πολιτεία, δεν θα υποσκάπτουν την αξιοκρατία και τις αξίες αλλά θα δρουν στα πλαίσια της πολιτικής πράξης η οποία ασφαλίζει, ενδυναμώνει και αναβαθμίζει το Δημοκρατικό Πολίτευμα».
Αναφέρει στην ανακοίνωσή της:
«Συνηθίζεται να λέγεται πως τα κόμματα αποτελούν τα κύτταρα της Δημοκρατίας, βέβαια η ορθότητα αυτής της ρήσης εξυπακούει ότι τα κύτταρα πρέπει να είναι υγιή.
Στις δικές μας πραγματικότητες όμως δεν μπορεί κάποιος όσο κι αν είναι καλών προθέσεων να μιλά για οργανική συμβολή των κομμάτων στο σώμα της Δημοκρατίας και στην ορθολογική λειτουργία της Δημοκρατίας.
Η τάση, η οποία πάντα με ιδιαίτερη σπουδή διαφυλάχθηκε στην Κύπρο, ήταν τα πρόσωπα να είναι πάντα ισχυρότερα από τους θεσμούς και να μην εδραιωθεί ποτέ πολιτική ή πολιτειακή αξία δυνητικά υπέρτερη και εξέχουσα επώνυμης και συγκεκριμένης δύναμης.
Αυτή η κυπριακή νόρμα επέβαλε τα κυπριακά κόμματα να συντίθεται, να εξελίσσονται και να πολιτεύονται μονίμως με αρχηγικές νοοτροπίες. Κατά καιρούς υπήρξαν και υπάρχουν συμπτώματα και εξάρσεις εσωτερικής κριτικής, αμφισβήτησης της κομματικής ηγεσίας, όμως, στις πλείστες των περιπτώσεων αυτό αφορά την ισορροπία δυνάμεων και όχι αναζήτηση μεταβολής της κομματικής δομής και τον εκδημοκρατισμό.
Τα αρχηγικά κόμματα διαχρονικά διεμβόλισαν τη Δημοκρατία και αποψίλωσαν την κοινωνία των ενεργών πολιτών επιβάλλοντας σ’ όλες τις διαστάσεις του κράτους την κομματοκρατία.
Συμπτώματα αυτής της καθολικής επιβολής του κόμματος ήταν η στερέωση ενός συστήματος το οποίο αποστρεφόταν με έπαρση τον επαΐοντα – ειδικό για οποιοδήποτε θέμα, εδραίωνε τον ρόλο και την ισχύ του παράγοντα, κατοχύρωνε τις πελατειακές σχέσεις μέσω των οποίων αλώθηκε και καταστράφηκε η πολιτική πράξη της συμμετοχής του κόσμου στα κοινά.
Στις πολιτικές πρακτικές της Κύπρου επικράτησε η κομματική γλώσσα ως μόνος τρόπος ανάλυσης και τοποθέτησης, την οποία δεινοί ρήτορες προσπαθούν μονίμως να παντρέψουν με τα μεγάλα ηθικά και πολιτικά νοήματα. Η αίσθηση, όμως, πως το σπουδαίο και το σημαντικό είναι πάντα εκείνο το οποίο συμφέρει στο κόμμα και το προκρίνει ο αρχηγός, έφθειρε αργά και σταθερά, την πολιτική συνείδηση και απονεύρωσε την ελεύθερη ερμηνεία απαγορεύοντας την άρθρωση άλλου λόγου πέραν του κομματικού.
Ο κομματικός ιστός τύλιξε όλα τα πεδία και όλους τους κοινωνικούς τομείς. Ο σφικτός εναγκαλισμός κατέληξε σε ασφυξία στερώντας το οξυγόνο από χώρους όπου η ελεύθερη βούληση, η ευθυκρισία, η σοβαρή μελέτη και γνώση ήταν οι προϋποθέσεις του καλού αποτελέσματος.
Η πολιτική καριέρα ταυτίστηκε με τη λατρεία του αρχηγού, την προσομοίωση με τις πρακτικές του, τη συνέχεια και την επανάληψη – πιο εμπλουτισμένα – των μεθόδων του κόμματος.
Μια από τις πιο σοβαρές ζημιές τις οποίες έχει προκαλέσει στον τόπο η κομματοκρατία είναι η προβολή και επιβολή της πολιτικής αγραμματοσύνης. Μέσα στις τόσες περιστάσεις ακόμα και στην ζοφερή τρέχουσα, σπανίζει εξαιρετικά ν’ ακουστεί ένας λόγος ανάλυσης που να εμπνέεται από μια πολιτική παιδεία και ν’ απαντά με νόημα στην ουσία των πραγμάτων.
Άνθρωποι – μονάδες, που δρουν και ενεργούν εντός των κομμάτων ως οι διαφορετικές εξαιρέσεις, πρέπει να λεχθεί πως υπάρχουν και εντοπίζονται ως οι μοναχικοί οδοιπόροι στη θερμή έρημο του κόμματος τους.
Όμως είτε απότυχαν στις προσπάθειες είτε τους απαγορεύτηκε να μεταβάλουν τα κύτταρα του κόμματος σε ιστούς της Δημοκρατίας.
Μ’ ένα ολόκληρο οικοδόμημα να καταρρέει γύρω μας, έχει έρθει οπωσδήποτε η ώρα ν’ απαιτήσουμε μια νέα υφή και ένα νέο ρόλο στα πολιτικά κόμματα που δεν θα φρενάρουν τους θεσμούς και την πολιτεία, δεν θα υποσκάπτουν την αξιοκρατία και τις αξίες αλλά θα δρουν στα πλαίσια της πολιτικής πράξης η οποία ασφαλίζει, ενδυναμώνει και αναβαθμίζει το Δημοκρατικό Πολίτευμα. Κρίσιμη και ζωτική η ανάγκη για ανεξαρτητοποίηση της σκέψης και λειτουργία της πολιτείας αποδεσμευμένη από ισολογισμούς και σκοπιμότητες».
