Ο δάσκαλος Ανδρέας Ξενοφώντος δικαιώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο σε απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας να μην του παραχωρήσει μέρος της μονάδας που προσφέρεται στους άρρενες πτυχιούχους του καταλόγου διοριστέων, οι οποίοι υπηρετούν την θητεία τους στην Εθνική Φρουρά, επειδή για λόγους υγείας υπηρέτησε μόνο 14 μήνες.
Ο Ξενοφώντος κατατάχθηκε κανονικά στην Εθνική Φρουρά, αλλά υπηρέτησε για θητεία συνολικής διάρκειας δεκατεσσάρων μηνών αντί είκοσι έξι, οπόταν και απαλλάγηκε για το υπόλοιπο της υποχρέωσής του, λόγω προβλημάτων στην όραση. Ως κάτοχος πτυχίου δασκάλου και υποψήφιος για διορισμό, αιτήθηκε όπως του παραχωρηθεί, κατ΄ ακολουθία των προβλεπομένων στο άρθρο 28Β.(3)(δ) των περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμων του 1969-2014 (ο Νόμος), μία μονάδα για υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά. Η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, ενεργώντας και στη βάση γνωμάτευσης της Νομικής Υπηρεσίας, απέρριψε το υπό αναφορά αίτημα, επικαλούμενη, αφενός, το γεγονός ότι ο Ξενοφώντος δεν συμπλήρωσε πλήρη θητεία είκοσι έξι μηνών και, αφετέρου, θέτοντας πως το πιο πάνω άρθρο δεν παρέχει διακριτική ευχέρεια για απονομή μέρους της μονάδας σε περίπτωση υπηρεσίας μικροτέρας των είκοσι έξι μηνών. Η απορριπτική απόφαση, ημερομηνίας 12/1/2007, κοινοποιήθηκε στον Ξενοφώντος με επιστολή ημερομηνίας 19/7/2007. Αντιδρώντας αναζήτησε νομική προστασία, καταχωρώντας σχετική προσφυγή και στηριζόμενος στα Άρθρα 28 και 146 του Συντάγματος.
Εκδίδοντας την ομόφωνη απόφασή του Ανωτάτου, ο Δικαστής κ. Δ Λιάτσος ανέφερε:
«Με όλο τον σεβασμό, δεν μας βρίσκει σύμφωνους η πιο πάνω προσέγγιση. Καταρχάς, σημειώνεται ότι ο ορισμός της φράσης «υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά» δεν υπάρχει στο Νόμο. Η έννοια της λέξης «υπηρεσία» δεν αποκλείεται, είτε να σημαίνει «συμπεπληρωμένη υπηρεσία», είτε «υπηρεσία» που έχει αρχίσει, έστω και αν διήρκησε μικρότερο χρόνο από τον ανώτατο καθορισμένο. Ουδείς βάσιμα, είτε λογικά, είτε νομικά, θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ότι ο Εφεσίβλητος εδώ δεν «υπηρέτησε» στην Εθνική Φρουρά, εφόσον εντάχθηκε κανονικά και νομίμως στις τάξεις της αλλά στην πορεία απολύθηκε, και πάλι νόμιμα, για λόγους υγείας. Ο προαποκλεισμός της δυνατότητας παροχής από την Εφεσείουσα, έστω και μέρους της μονάδας, στον Εφεσίβλητο, ερμηνεύοντας κατά απόλυτο τρόπο την επίδικη διάταξη για υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά μόνο ως πλήρη υπηρεσία, ήταν λανθασμένος. Δεν εντοπίζεται σαφής και επιτακτική υποχρέωση της διοίκησης όπως ενεργήσει μόνο κατά συγκεκριμένο τρόπο.
Όπως ορθά εντοπίζεται και στην πρωτόδικη απόφαση, η απουσία ρητής δυνατότητας δεν επιφέρει κατ΄ ανάγκη και αδυναμία άσκησης διακριτικής ευχέρειας κατ΄ αναλογία και κατ΄ ακολουθία ερμηνείας του Νόμου, με τρόπο ώστε να εντάσσεται στα πλαίσια του Συντάγματος, το οποίο περικλείει και την αρχή της αναλογικότητας. Πολύ περισσότερο, όταν η άσκηση διακριτικής ευχέρειας δεν θα ήταν ασυμβίβαστη με τις γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου, που περιλαμβάνουν τις αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας και εφόσον, εκ των πραγμάτων, παρείχετο η δυνατότητα της διοίκησης να επιλέξει ανάμεσα σε εξίσου νόμιμες και πιο δίκαιες λύσεις, αποφεύγοντας, ταυτόχρονα, ανεπιεικείς και άδικες λύσεις.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, συμφωνούμε με την κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Ως εκ τούτου, η Έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Τα έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, επιδικάζονται υπέρ του Εφεσίβλητου και εναντίον της Εφεσείουσας, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο».
*Ολόκληρη η απόφαση στο έγγραφο που ακολουθεί:
