Βράβευση Β΄ Δημοτικού Γερίου στον πανελλήνιο διαγωνισμό: «1974-2014 Δεν ξεχνώ, Αγωνίζομαι, Διεκδικώ»

Η Προεδρία της Ελλάδας μέσω της εκπαιδευτικής περιφέρειας Σερρών το Νοέμβριο του 2014 προκήρυξε διαγωνισμό με θέμα 1974-2014  Δεν ξεχνώ… Αγωνίζομαι… Διεκδικώ… Συμμετοχές θα γίνονταν δεκτές από σχολεία της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της ομογένειας. Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν πριν λίγο καιρό και η τελετή βράβευσης  για τα σχολεία της Κύπρου που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό έγινε την Τρίτη 26 Μαΐου στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Στην κατηγορία Εφημερίδες η Στ΄ 1 Τάξη του Β΄ Δημοτικού Σχολείου Γερίου πήρε το Β΄ Βραβείο.

Μια εφημερίδα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από επαγγελματικές εκδόσεις. Με έργα ζωγραφικής, ποίηση, παιγνίδια, γραφικές παραστάσεις,  έρευνα και φυσικά πολλά πολλά άρθρα που αφορούν την κατεχόμενη Κύπρο μας, την ιστορία και τις παραδόσεις μας, το χρονικό και τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής αλλά πάνω από όλα τα συναισθήματα των παιδιών του σήμερα. Των παιδιών που μεγαλώνουν σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα 40 χρόνια μετά και των οποίων πολλά από τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται λόγω της defactoκατάστασης. Θερμά συγχαρητήρια στα παιδιά και στη δασκάλα τους και ας δούμε πως ξεκινά η έκδοση αυτή.

«Β' Δημοτικό σχολείο  Γερίου

• Το σχολείο μας είναι ίο Β' Δημοτικό σχολείο του Δήμου Γερίου. Είναι κτισμένο σε ένα μικρό λόφο στην νοτιοδυτική πλευρά της κοινότητας. Λειτούργησε το 1982, αφού οι ανάγκες αυξήθηκαν λόγω των προσφύγων που δέχτηκε το Γέρι μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Σήμερα έχει 10 τμήματα, 174 παιδιά και 19 εκπαιδευτικούς.
• Το Γέρι είναι ένα προάστιο στα νοτιο-ανατολικά της Λευκωσίας. Έχει αναπτυχθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και γι' αυτό έχει γίνει Δήμος. Μετά το 1974 κτίστηκαν στην περιοχή πολλοί προσφυγικοί συνοικισμοί και αυτοστεγάσεις.
• Το όνομα του το πήρε πιθανότατα από το αγέρι που φυσά έντονα στην περιοχή. Τα σύμβολο του Δήμου απεικονίζει τους δύο λόφους ανάμεσα και πάνω στους οποίους είναι κτισμένο και τη ροή του ποταμού και του ανέμου-αγέρα που διαπερνούν την περιοχή.

Μετά το 1974 κάποιες περιοχές του χωριού είναι κατεχόμενες από τους Τούρκους, κάποιες ανήκουν στη νεκρή ζώνη-πράσινη γραμμή. Έτσι το χωριό είναι από τότε μια ακριτική ημικατεχόμενη και κατά τόπους ναρκοθετημένη περιοχή.

Εδώ ζούμε εμείς, τα παιδιά της Στ1 τάξης. Εδώ παίζουμε, εδώ γελούμε, εδώ δημιουργούμε σαν όλα τα παιδιά. Με τον κίνδυνο δίπλα μας αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Γινόμαστε κι εμείς σύγχρονοι ακρίτες στο αγέρι και πολεμούμε, όχι με όπλα και σπαθιά, αλλά με την πένα μας».