ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ*
Κατανοώ πως μπορεί στα μάτια πολλών να φανεί παράξενη σε προεκλογική περίοδο Προεδρικών, μια τοποθέτηση που αφορά την ευρύτερη στάση και συμπεριφορά της κυβερνώσας νεολαίας. Άλλοτε της ΕΔΟΝ και άλλοτε της φοιτητικής Προοδευτικής.
Ειδικά την ώρα που ο τόπος μας βιώνει τη μεγαλύτερη εθνικο-οικονομική τραγωδία μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Κάτι δηλαδή, που σημαίνει πως αυτή την ώρα θα έπρεπε όλοι ως προτεραιότητα να είχαμε αφενός τις προτάσεις για διέξοδο από τα αδιέξοδα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αφετέρου την οριστική μετουσίωση ενός συνενωτικού κλίματος που θα οδηγούσε τους πολιτικούς μας αρχηγούς – ή τουλάχιστον την ηγεσία του Προεδρικού – στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έτοιμους να σώσουν μαζί τον τόπο (όπως άλλωστε όλοι υπόσχονται πως μπορούν να πετύχουν ζητώντας την ψήφο του λαού για τις 17 του Φεβράρη) και όχι τη διασφάλιση ή την επιβίωση της όποιας κομματικής στέγης ή ιδεολογικής κατοικίας.
Δυστυχώς, από τα όσα απορρέουν είτε από το πρόσφατο 17ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ, είτε από την αρθρογραφία, τα έντυπα τεύχη και τις δημόσιες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ της Προοδευτικής, μόνο το τελευταίο που προαναφέρεται φαίνεται να αποτελεί μείζονος σημασίας για τα γνωστά σε όλους πλέον – από τις διαμαρτυρίες για το μνημόνιο έξω από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Υπουργείο Οικονομικών και τη Βουλή – «παιδιά του Χριστόφια». Αφού γι' αυτούς, με βάση το προβλεπόμενο καταστατικό, όπως δημοσιεύουν για «γόνιμο διάλογο με αυτοκριτική διάθεση» για τα παρόντα προβλήματα της νεολαίας και της ευρύτερης κοινωνίας, «διέξοδος» αποτελεί το ξεκαθάρισμα για θέματα όπως το «τι εστί Αριστερός...» , το πως θα εξοντωθεί ο εθνικισμός και η «ακροδεξιά» , το ποιος ήταν ο Γρίβας και ποιος ο Μακάριος , το πόσο αληθινά ή ψεύτικα ήταν τα δάκρυα του Χριστόφια και το πόσο ήρωες ήταν ή όχι τα μέλη του ΑΚΕΛ τη δεκαετία του '60 και του '70.
Καιρός να σοβαρευτούμε κύριοι. Αυτά θέλει να ακούσει ο κάθε νέος που οδεύει στην ανεργία; Για τους ίδιους λόγους είναι που ζητούν και από τον κόσμο να στηρίξει τον κ. Μαλά ; Και γιατί στα αλήθεια να θέλει κάποιος να ξαναεμπιστευτεί στην ηγεσία του, το πηδάλιο του κυβερνήτη – ή τη συμμετοχή του έστω – , όταν εκ προοιμίου έχουν απορρίψει την ύπαρξη, ή την ιδεολογικοκομματική απόχρωση όσων δεν ήταν ποτέ προσκείμενοι σε όσα πρεσβεύει το ΑΚΕΛ;
Από τη μια, προωθούν προεκλογικά σποτ στο διαδίκτυο ως «ανεξάρτητοι πολίτες» , της «συλλογικότητας» , της «υπευθυνότητας» , του «νέου προσώπου» , με «γαλανόλευκη απόχρωση». Από την άλλη, στον «προοδευτισμό» της υπεράσπισης των ιδεολογικών δογμάτων και κομματικών διακηρύξεων, στην ίδια κόκκινη, διχαστική και «επαναπροσεγγιστική» μονοτονία που θέλει να τους έχει να τα βρίσκουν με τους Τουρκοκύπριους, αλλά με τους Ελληνοκύπριους συμμαθητές, συγκάτοικους και συμφοιτητές, να δυσκολεύονται αφάνταστα. Έτσι οδηγούμαστε κατά τη δική τους αντίληψη, υπό την αγκαλιά του Μορφέα, στη λύση των εθνικο-οικονομικών μας αδιεξόδων. Αυτών που στάθηκαν η αιτία, η παθιασμένη υποστήριξη στον «κατατρεγμένο» ηγέτη από την αντιπολίτευση και τις μαυροφορεμένες μάνες των παιδιών του Μαρί, που είχε ως αφετηρία την περσινή ΑΚΕΛική εκδήλωση στο στάδιο «Ελευθερία», να χαθεί στο βάθος του χρόνου.
Ούτε λέξη για το πόσο «δίπλα σου» είναι «πρόεδρε». Η οποιαδήποτε αναφορά γίνεται για τη διακυβέρνηση 2008-2013 , συνοδεύεται πάντα από τις λέξεις «καπιταλισμός» και «νεοφιλελευθερισμός». Κατά τα άλλα, περιμένουμε να μας δώσουν και απαντήσεις για τη σάπια υποκουλτούρα και υποδείξεις του οράματος της νέας γενιάς.
Κρίμα όμως. Διότι όχι μόνο η ευρύτερη αντιπολίτευση στάθηκε στο πλευρό τους έμπρακτα και με πολιτικό κόστος επί τρία χρόνια χωρίς αυτό να αποφέρει σήμερα τους ποθητούς καρπούς της εθνικής συμφιλίωσης και της ενότητας, αλλά και αυτοί που το 2008 τους έδωσαν το πλειοψηφικό απόλυτο αναγκάστηκαν πολύ νωρίς να διαχωρίσουν τη θέση τους και να αποχωρήσουν. Ποιου να το πεις αλήθεια ; Στην Κύπρο, όπου η εξουσία και το δημόσιο μετερίζι αποτελούν όνειρο κατάκτησης ανέκαθεν των πλείστων, η πλειοψηφία του λαού βρέθηκε δύο χρόνια πριν τις εκλογές εκτός κυβέρνησης να αντιπολιτεύεται. Πρωτόγνωρα πράγματα. Ας ελπίσουμε πως αυτά ήταν και τα τελευταία. Όχι γιατί ήρθε η ώρα να επωμιστούν κάποιοι άλλοι τα λάφυρα της εξουσίας, αλλά για να δει πραγματικά ο τόπος την πρόοδο που του αξίζει και την ευημερία που χρειάζεται. Κάτι που όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, δεν μπορεί να το προσφέρει ούτε η νεολαία του ΑΚΕΛ, ούτε η ηγεσία του, αφού ακόμα και τώρα που κυβερνούν έχουν διαφορετικές προτεραιότητες...
*Υπεύθυνος Διεθνών και Δημοσίων Σχέσεων ΦΠΚ Πρωτοπορία ΗΒ
