«Αξιότιμοι κύριοι,
Ονομάζομαι ……………………. είμαι εκπαιδευτικός και εργάζομαι στο …………………….. Λεμεσού. Η μεγάλη απογοήτευση που νιώθω για το επάγγελμα του δασκάλου με υποκίνησε να επικοινωνήσω μαζί σας. Τις τελευταίες μέρες όλα τα δημοτικά σχολεία δέχονται «επισκέψεις» από μαθητές γειτονικών γυμνασίων κυρίως, οι οποίοι είτε έχουν τελειώσει την εξέταση ή βαριούνται να διαβάσουν και έρχονται με σκοπό να ενοχλήσουν. Μερικές ενέργειες, στις οποίες καταφεύγουν είναι: μπαίνουν στις τάξεις και ειρωνεύονται δασκάλους και μαθητές, πετούν πέτρες και νερά την ώρα που κάνεις μάθημα, φέρνουν τα κατοικίδιά τους στην αυλή του σχολείου, με θράσος μπαίνουν στην αίθουσα και σου λένε «θα παρακολουθήσω μάθημα, ενοχλώ;».
Το τραγικό της υπόθεσης είναι να τολμήσεις να τους πεις ότι ενοχλούν. Τότε ξεκινά το προσωπικό σου δράμα: ξεκινούν οι κάθε είδους βρισιές, οι ειρωνείες, η θρασύτητα στο όλο της μεγαλείο και ο φόβος του τι θα σου κάνουν οι ίδιοι ή οι γονείς τους.
Το δικό μου ερώτημα είναι: οι εκπαιδευτικοί έχουν δικαιώματα στο χώρο εργασίας, του τύπου δικαίωμα νομικής προστασίας, αξιοπρέπειας, προσωπικής ασφάλειας και το δικαίωμα για την προστασία των δικαιωμάτων τους ή έχουν μόνο υποχρεώσεις και είναι ανυπεράσπιστοι μπροστά στον οποιονδήποτε, που τους καταπατεί το δικαίωμα να εργαστούν με αξιοπρέπεια; Πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Πιστεύω ότι είναι καιρός οι αρμόδιοι να κοιτάξουν και χαμηλά στην πρώτη γραμμή, στους μάχιμους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι ξεκίνησαν με όνειρα και όρεξη, πριν το όνειρο γίνει εφιάλτης και οι εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι επωμιστούν με το βάρος ενός ακόμη καθήκοντος, του καθήκοντος της διαχείρισης του πένθους γιατί τα μακριά κοντά έγιναν.
Ελπίζω η ηλεκτρονική επιστολή μου, να διαβαστεί από κάποιον και να μεταφέρει τους προβληματισμούς μου σε κάποιον αρμόδιο και να μη διαγραφεί απλώς».
