ΤΗΣ ΑΛΚΗΣΤΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑ*
Οι πολίτες αυτής της χώρας βρίσκονται τις τελευταίες μέρες ενώπιον συνταρακτικών δεδομένων και πρωτοφανών καταστάσεων, που ποτέ δε φαντάζονταν να αντιμετωπίσουν ζώντας στην πλασματική τους ευμάρεια. Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν αυτή την οικονομική καταστροφή ώστε να επωφεληθούν με διάφορους τρόπους ή να αξιοποιήσουν και κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά ή άλλως πως το κάθε γεγονός. Οι συνδικαλιστές βλέπουν να ανατρέπονται κεκτημένα και συνταγματικά δικαιώματα και νοιώθουν αδύναμοι να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των μελών τους. Ένας συνδικαλιστής έχει εκλεγεί από τα μέλη της οργάνωσης του όποια και να είναι αυτή, για να υπερασπίζεται με σθένος και κάθε τρόπο τα δικαιώματά τους. Και για να είμαστε έντιμοι και ειλικρινείς, οι περισσότεροι συνδικαλιστές εκπροσωπούν πέραν των συναδέλφων τους και συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους. Όλα αυτά απόλυτα νόμιμα και θεμιτά. Αρκεί να υπηρετείται πρώτιστα η ηθική και να διαφυλάσσεται με τρόπο που να μην δίνει δικαιώματα αμφισβήτησης. Κι αν αναφερθούμε ειδικότερα στους εκπαιδευτικούς συνδικαλιστές, ο ρόλος αυτός γίνεται ακόμα πιο βαρυσήμαντος και ουσιαστικός γιατί η όποια δράση τους έχει πρώτα αντίκτυπο στη νεολαία αυτού του τόπου την οποία όλοι αφήσαμε χωρίς ελπίδα και η κάθε ενέργεια θα πρέπει αρχικά να μεταδίδει ορθά μηνύματα προς αυτή τη νεολαία. Και με βεβαιότητα θεωρώ ότι η νεολαία αναμένει να δει ενήλικες που θα της προτείνουν πρακτικές λύσεις, που να την οδηγούν μακριά από τους αδιέξοδους δρόμους που ανοίγονται μπροστά της.
Ο κλάδος λοιπόν των εκπαιδευτικών, με μπροστάρηδες τους συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούν βρέθηκε τις τελευταίες μέρες ενώπιον κάποιων διλημμάτων. Η αύξηση κατά μίας των περιόδων διδασκαλίας των εκπαιδευτικών, η οποία αυτόματα δημιουργεί 500 πλεονάζουσες θέσεις συμβασιούχων εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων (Δημοτικής, Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης) και πώς αυτή η πρόνοια θα αναιρεθεί. Η πρόνοια αυτή βρίσκεται στο μνημόνιο «συναντίληψης» του περασμένου Νοεμβρίου και αυτή τη στιγμή είναι πραγματικά αδιάφορο και ποιος την εισηγήθηκε και ποιος την περιέλαβε σε αυτό το έγγραφο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι προσθέτει ακόμα 500 ανθρώπους στη μακριά λίστα των ανέργων, σε μια περίοδο που όλοι γνωρίζουμε το ρυθμό με τον οποίο αναμένεται αυτή η λίστα να «εμπλουτιστεί». Ο νέος Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Κυριάκος Κενεβέζος μαζί με λειτουργούς του Υπουργείου, σε μια φιλότιμη και επίμονη προσπάθεια επιδίωξαν να βρουν λύσεις για να μην οδηγηθούν συνάδελφοι στην ανεργία. Παρουσίασαν λοιπόν ενώπιον των συνδικαλιστικών οργανώσεων τις σκέψεις τους που στόχευαν σε εξοικονόμηση των σχετικών κονδυλίων με ταυτόχρονη παρουσίασή τους και ως διαρθρωτικών αλλαγών που είναι και η πρωταρχική απαίτηση των εκπροσώπων της Τρόικα.
Κυριότερη πρόταση τους ήταν η αποκοπή κάποιου χρηματικού ποσού από τα μισθολόγια των εκπαιδευτικών «αποκοπή αλληλεγγύης» όπως ονομάστηκε, ώστε να περισωθούν οι θέσεις των συναδέλφων. Η πρόταση αυτή τέθηκε στο τραπέζι των συνδικαλιστών, χωρίς καμία δέσμευση ότι η Τρόικα θα την έκανε αποδεκτή. Ωστόσο, ο Υπουργός θα επιθυμούσε στη δεδομένη στιγμή να έχει τη στήριξη ή τουλάχιστον να μην έχει την αντίδραση των Εκπαιδευτικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων .
Η πρόταση αυτή απόλυτα δίκαιη και απαραίτητη υπό τις περιστάσεις, όταν μιλάμε για οικογενειάρχες που δε θα βγουν στην ανεργία. Κι αν κάτι πρέπει να μας μάθει αυτή η πρωτοφανής ύφεση και δυστυχία που κτυπά τη πόρτα μας, είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά που πρέπει να μας δέσει για να στηρίξει ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς όμως, κάποιοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και προκάλεσαν ντροπή με τη στάση τους. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στους εκπροσώπους των δασκάλων, ελπίζοντας πραγματικά ότι εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους και κανένα άλλο δάσκαλο. Αντέδρασαν λοιπόν οι δάσκαλοι για δύο λόγους: πρώτον, γιατί οι περισσότεροι συμβασιούχοι που προβλέπεται να χάσουν τη δουλειά τους ανήκουν κυρίως στη Μέση Εκπαίδευση συνεπώς γιατί να πληρώσουν αυτοί για τους καθηγητές και δεύτερον, γιατί ο Υπουργός αδυνατούσε να δεσμευτεί ότι δεν θα ακολουθήσουν άλλες περικοπές μισθών που θα επηρεάσουν το κρατικό μισθολόγιο. Δε θα σχολιάσω την αντισυνδικαλιστική και αντισυναδελφική αυτή στάση. Όμως αισθάνθηκα προσωπικά ντροπή ακούγοντας τη γελοία επιχειρηματολογία τους και αναρωτήθηκα, πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να έχουν στα χέρια τους τη μόρφωση και την καλλιέργεια των πιο ευαίσθητων ψυχών που είναι τα παιδιά κάτω των 12 ετών. Μπορεί η υποφαινόμενη να ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό, αλλά αν αυτό προϋποθέτει να γίνω κυνική και να μεταφράζω τους ανθρώπους σε αριθμούς και ψήφους, τότε πραγματικά επιθυμώ να επιστρέψω στο σπίτι μου αλλά τουλάχιστον να μη με βαραίνει η συνείδησή μου. Φυσικά και έχουμε ταχθεί ως συνδικαλιστές να υπερασπιζόμαστε τους συναδέλφους μας, σε καμία περίπτωση όμως αυτό δε θα πρέπει να σημαίνει ότι θα γελοιοποιούμαστε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στην κοινωνία. Κυρίως όμως, η στάση μας, δε θα πρέπει να μας ντροπιάζει στους μαθητές μας που αναμένουν από εμάς ήθος και παραδείγματα προς μίμηση. Και για να μην «αδικώ» μόνο τους δάσκαλους, με βεβαιότητα αναμένονται κάποιες αντιδράσεις και από καθηγητές γιατί δυστυχώς πολλοί από αυτούς κοντόφθαλμα ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους οικονομική κατάσταση και αδιαφορούν αν μια μικρή οικονομική συνεισφορά τους θα σώσει μερικές εκατοντάδες συναδέλφων τους από την ανεργία. Και είναι πραγματικά λυπηρό αλλά είναι αναμενόμενο…
Η τοποθέτησή μου αυτή δεν δεσμεύει με οποιοδήποτε τρόπο είτε την οργάνωση μου ΟΕΛΜΕΚ είτε την Κίνησή μου ΑΛΛΑΓΗ, γιατί ενδεχομένως να κριθεί από κάποιους ακραία. Είναι απόλυτα προσωπική άποψη και πηγάζει από την ανάγκη μου ως μέλος μιας προβληματισμένης κοινωνίας, ως γονιού και ως εκπαιδευτικού που δεν έμαθε να κρύβει αυτά που αισθάνεται και δεν παίρνει αποφάσεις που κατά τη γνώμη του πλήττουν το ευρύτερο καλό και προκαλούν το περί δικαίου αίσθημα των συμπολιτών του.
*Αντιπρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ και Ταμίας της «ΑΛΛΑΓΗΣ»
