ΤΗΣ ΤΡΟΟΔΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ*
Πιάσαμε πάτο λέει ο τίτλος και αναρωτιέται κανείς τι πιθανόν να εννοούμε. Πιθανόν λοιπόν να εννοούμε ότι είμαστε πιο κάτω από ποτέ, πιθανόν να εννοούμε ότι βρισκόμαστε τέρμα στον πάτο της άθλιας κατάστασης που βιώνουμε. Σίγουρα πάντως, δεν εννοούμε ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο τόσα χρόνια κατά καιρούς να πολεμούν πολλοί να ζωντανέψουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, να παλεύουν να γεννηθεί ξανά η Παιδεία του τόπου και σεις να το έχετε θάψει τόσο βαθιά που να μην μπορείτε να βρείτε καν τη σάρκα για να την αναδομήσετε.
Oεξευτελισμός γίνεται σταδιακά, αυτό μπορεί να φανεί και από τα αποτελέσματα των Παγκυπρίων Εξετάσεων αφού οι βάσεις για την πρόσβαση σε Ανώτατες και Ανώτερες Σχολές χαμηλώνουν χρόνο με τον χρόνο με αποτέλεσμα να απορροφούνται όχι οι καλύτεροι, αλλά αυτοί που παπαγάλισαν λιγότερο μεγάλες εκτάσεις κειμένων, που έμαθαν λιγότερες ασκήσεις απ’ έξω ή αυτοί που δεν έπαθαν black-outτην ώρα της εξέτασης. Πιάνουμε πάτο σταδιακά! Δε μειώνουμε σε καμιά περίπτωση κανέναν νεοεισερχόμενο φοιτητή, γιατί δε φταίνε αυτοί, φταίνε όσοι το επιτρέπουν, οι οποίοι δεν ξέρουν τι θέλουν. Θέλουν τελικά την αξιοκρατία; ή θέλουν να παίρνει μια θέση σε Ανώτερες Σχολές ο καλύτερος παπαγάλος; Μέσα σε αυτούς σίγουρα βρίσκονται άτομα σαν και μας με ζήλο, με όρεξη , με διάθεση να παλέψουν για μια καλύτερη Παιδεία, ή μάλλον να παλέψουν για ΤΗΝ Παιδεία , γιατί για την ώρα δεν έχουμε.
Όλα ξεκινούν από εκεί, τα πάντα ακόμη και η οικονομική κρίση που γυρεύουμε δήθεν ενόχους και μάρτυρες ,ποιος φταίει και ποιος θα πληρώσει στην απουσία της οφείλεται. Υπάρχουν όμως και αδιάφοροι νέοι, ασυγκίνητοι, ανέγγιχτοι όπως και κάθε χρόνο, αλλά ξέρετε, όσο πιο κάτω πάμε στις βαθμολογίες τόσο περισσότερα παραθυράκια ανοίγουν, τόσο πιο πολλής αέρας μπαίνει..Παραθυράκια είχαμε, έχουμε και θα έχουμε ακόμη περισσότερα, και τα παραθυράκια, θα γίνουν παράθυρα και τα παράθυρα θα γίνουν πόρτες ανοιχτές και μετά όποιος θέλει θα μπαίνει , όποιος θέλει θα βγαίνει. Μια κατάσταση ΑΛΑΛΟΥΜ. Σκέφτεσαι και λες πως είναι δυνατόν, να αφήσαμε να καταντήσει έτσι η Παιδεία του τόπου μας, το πολυτιμότερο στολίδι της κοινωνίας, πως αφήσαμε να κατακερματιστεί, να μένει ένα νεκρό και άψυχο σώμα, σχεδόν να μη μπορεί να προσφέρει τίποτα πια.
Και εμείς όλοι; Που σπουδάζουμε και φτάσαμε στο σημείο να σας παρακαλούμε για μια θέση στα σχολεία; Που ζητάμε μια ευκαιρία να ασκήσουμε το πιο υπέρτατο λειτούργημα; Το λειτούργημα του εκπαιδευτικού; Για μας που θέλουμε να σμιλέψουμε ψυχές και να γίνουμε οδοδείκτες; Και όλοι αυτοί που τελείωσαν και περιμένουν; Λάθος, αυτοί όλοι που τέλειωσαν και εξυπηρετούν τον ιδιωτικό τομέα με ιδρώτα ; λόγω χάρη αλυσίδες ζαχαροπλαστείων, αρτοποιείων, περιπτέρων κλπ..; Μπράβο σας ή μπράβο μας! Έχετε καταφέρει να νεκρώσετε το πολυτιμότερο αγαθό , την παιδεία, που στο όνομα της λαοί και κυβερνήσεις στοιχημάτιζαν για ένα καλύτερο αύριο, που στο όνομα της μανάδες ανακουφίζονταν, έβρισκαν καταφύγιο. Γιατί λέγαμε παιδεία και εννοούσαμε όχι μόνο να μάθει μαθηματικά, ελληνικά, ιστορία το παιδί, εννοούσαμε να παιδευτεί , να μάθει αρχές και τρόπους , να εφοδιαστεί κατάλληλα για να πάει πιο ψηλά. Τώρα τι; Στο όνομα της Τι; Ακούμε Παιδεία και αναρωτιόμαστε εάν ακόμα υπάρχει, ε όχι δεν υπάρχει. Λέμε χάθηκε , κρύφτηκε, ή μάλλον την έχετε κρύψει, λέω έχετε κρύψει γιατί όλο και κάτι παραπάνω από εμάς θα ξέρετε. Κάπου καλύτερα θα την έχετε κρύψει. Κρυφτό, Παίζουμε κρυφτό. Αυτό κάνουμε. Αυτό που ζητούμε όμως παραδόξως είναι κατανοητό. Βρίσκουμε πλήρη λεκτική ανταπόκριση από εσάς, μας υποσχεθήκατε πως θα αλλάξει η κατάσταση, αλλά μάλλον κάπου βρίσκεται δυσκολίες, ή μάλλον κάπου μας κοροϊδεύετε. Ένα συνεχόμενο κρυφτό. Καλά το είπα! Αξιοποιήστε μας λοιπόν. Λυπάμαι που το εκφράζω τόσο ωμά, αλλά εδώ που φτάσαμε , πρέπει να μιλάμε την ίδια γλώσσα για να καταφέρνουμε τουλάχιστον να καταλαβαινόμαστε.
Ας κάνουμε για μια φορά αυτό που αιώνες πριν οι φιλόσοφοί μας έλεγαν «Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει» Σωκράτης.
*Φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου, στο τμήμα Επιστημών της Αγωγής-Δημοτική Εκπαίδευση
