ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ*
Ελπίδα! Μια γνώριμη λέξη, που ακούγεται τόσο ωραία. Ελπίδα είναι η πίστη που έχει κάποιος ότι διαθέτει τόσο τη θέληση όσο και τον τρόπο ή τις συνθήκες ώστε να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Με το νέο σχέδιο πρόσληψης εκπαιδευτικών, ο Υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση θέλουν να δώσουν ελπίδα στις χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς. Ελπίδα πως κάποια μέρα μπορεί να διοριστούν. Δυστυχώς, οι νέες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν τα επόμενα χρόνια είναι λιγοστές. Διψήφιος αριθμός αφυπηρετήσεων τα επόμενα δέκα χρόνια. Πώς μπορούν αυτοί οι τρεις χιλιάδες αδιόριστοι δάσκαλοι και οι δύο περίπου χιλιάδες φοιτητές που θα αποφοιτήσουν τα επόμενα χρόνια, να έχουν ελπίδα, αν μέσα σε δέκα χρόνια θα διοριστούν μερικές δεκάδες από αυτούς; Μέσος όρος 10 διορισμοί τον χρόνο από τους 5000 υποψηφίους αποτελεί ποσοστό 0,2%! Συνταρακτικό!
Αυτή τη στιγμή στη Δημοτική εκπαίδευση εργοδοτούνται περίπου 700 εκπαιδευτικοί με το καθεστώς του συμβασιούχου και του αντικαταστάτη. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στα σχολεία εδώ και 6-7 χρόνια και διανύουν την πιο παραγωγική τους ηλικία. Ποια ηλικία είναι αυτή; Παρ' όλες τις διάφορες δηλώσεις που ακούγονται για μεσήλικες που βρίσκονται κοντά στον διορισμό, ο μέσος όρος ηλικίας αυτών των εκπαιδευτικών είναι 31,5. Όταν μπήκαν για πρώτη φορά στην τάξη να διδάξουν, πριν 6 περίπου χρόνια, η ηλικία τους κατά μέσο όρο ήταν 25,5. Έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους εδώ και μία σχεδόν δεκαετία, έχουν διευρύνει τις γνώσεις τους με μεταπτυχιακές σπουδές (ποσοστό 68% των συμβασιούχων και των αντικαταστατών είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού ή διδακτορικού τίτλου), έχουν παρακολουθήσει δεκάδες επιμορφώσεις που αφορούν τόσο τα συγκεκριμένα αντικείμενα που διδάσκουν όσο και θέματα πιο γενικής φύσεως όπως η παραβατικότητα, η χρήση των ΤΠΕ, η διοίκηση της τάξης κ.α. Επιμορφώσεις που έχουν κοστίσει στο κράτος εκατομμύρια. Η παντελής έλλειψη σταθερότητας στον επαγγελματικό τους τομέα, τους έχει καταστήσει εξαιρετικά ευέλικτους και ικανούς, αφού αυτοί οι εκπαιδευτικοί έχουν περάσει από δεκάδες σχολεία τα τελευταία χρόνια, έχουν διδάξει σχεδόν όλα τα αντικείμενα και σε όλες τις τάξεις. Έχουν, με βάση το υφιστάμενο εργασιακό τους καθεστώς, προχωρήσει στη ζωή τους, έχουν κάνει οικογένειες και έχουν φροντίσει να τους παρέχουν στέγη. Μια στέγη την οποία φυσικά θα χάσουν αν απολέσουν την εργασία τους. Αυτούς τους εκπαιδευτικούς θέλει να διώξει το Υπουργείο Παιδείας από τα σχολεία για να λύσει το πρόβλημα των λιγοστών διαθέσιμων θέσεων που θα προκύψουν τα επόμενα χρόνια;
Η ελπίδα που θα δοθεί στους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, αν εφαρμοστεί το νέο σχέδιο πρόσληψης εκπαιδευτικών, θα είναι κλεμμένη από τους εκατοντάδες συμβασιούχους και αντικαταστάτες εκπαιδευτικούς, που εργάζονται στα σχολεία εδώ και χρόνια. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Σε αυτή την περίπτωση, η ελπίδα δεν θα πεθάνει από μόνη της, θα την σκοτώσει η εφαρμογή του νέου σχεδίου.
*Συμβασιούχος Δάσκαλος
Γενικός Αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ
Μέλος Δ.Σ. Α.Κί.ΔΑ
