ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ*
Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι,
αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό.
Paoulo Coehlo
Η απογοήτευση δεν μπορεί να έχει θέση στη ζωή του ανθρώπου. Ή έστω θα πρέπει να είναι πάντα προσωρινή, σύντομη και να την διαδέχεται η νέα προσπάθεια. Κανείς δε χάθηκε γιατί γλίστρησε κι έπεσε. Χάθηκαν όμως πολλοί που παράτησαν τον αγώνα κι έμειναν κάτω.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να παλεύει. Σε κάθε περίπτωση και κάθε στιγμή. Η ζωή μας ένας συνεχής ανήφορος. Ένα πάλεμα. Μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο ξεκινά και πάλι η ανάβαση. Σ’ αυτή την ανάβαση κρύβεται η όλη γοητεία και το νόημα της ζωής. Η βιωτή του καθενός ένα καβαφικό ταξίδι για την Ιθάκη. Δυσκολίες, περιπέτειες, αποτυχίες, πεσίματα, βουλιάγματα που πάντα όμως τα ακολουθούν νέοι αγώνες, νέα παλέματα, νέα οράματα και στόχοι.
Απ’ τη γέννησή του κι ίσαμε την αναχώρησή του απ’ τον κόσμο της φθοράς ο άνθρωπος είναι «καταδικασμένος» να μάχεται. Έχει τόσα πολλά να μάθει, τόσες πολλές δεξιότητες ν’ αποκτήσει. Στον αγώνα του αυτό, της προσαρμογής και της μάθησης, της ανάπτυξης και της εξέλιξης χρειάζεται ν’ αποκτήσει πολλά εφόδια. Η οικογένεια και το σχολείο είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες που εντέλλονται να στηρίξουν το άτομο στην προσπάθειά του αυτή.
Οι γονείς είναι αυτοί που θα δώσουν στο παιδί την ασφάλεια και θα του εξασφαλίσουν τα βασικά για να προχωρήσει. Θα το στηρίξουν, θα το συμβουλεύσουν, θα του ανοίξουν διόδους. Θα το μάθουν ν’ αγαπά τον εαυτό του και τους γύρω του. Θα το διδάξουν ποιο είναι, ποιες είναι οι ρίζες του. Θα το αφήσουν να ονειρεύεται και θα το στηρίζουν στον αγώνα του να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Και το σχολείο είναι επιφορτισμένο με το δύσκολο, αλλά τόσο γοητευτικό έργο της αγωγής. Της διαμόρφωσης της ψυχής του παιδιού. Της ανάπτυξης των ταλέντων του. Της καλλιέργειας του συναισθηματικού του κόσμου. Της ενίσχυσής του με δεξιότητες κλειδιά που θα τις έχει στήριγμα στην πορεία του και στους αγώνες του να δαμάσει τα κύματα της ζωής.
Ένας αγώνας η ζωή μας. Κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα είναι κι ένας μικρός ή μεγάλος αγώνας με ορίζοντα το μεγάλο στόχο, το μεγάλο όνειρο του καθενός. Κι εδώ αξίζει να κάνουμε μια στάση, για να δούμε τη σημασία του να ονειρεύεται κανείς!
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο στη ζωή. Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι, άξιοι αναφοράς για όσα πέτυχαν. Μικρά ή μεγάλα επιτεύγματα που τους πρόσφεραν απλόχερα χαρά και ικανοποίηση. Ενίοτε και πλούτη ή δόξα ή μια θέση στο πάνθεο της ιστορίας, αφού είναι και κείνες οι περιπτώσεις που πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες και στο κοινωνικό σύνολο. Τέτοιες είναι βέβαια οι περιπτώσεις των μεγάλων εξερευνητών, των μεγάλων και σημαντικών εφευρετών που άλλαξαν τον ανθρώπινο βίο κάνοντάς τον πιο … ανθρώπινο. Είναι οι αγωνιστές της λευτεριάς, της ισότητας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Κι είναι και οι αγωνιστές της καθημερινότητας. Αυτοί που ανέστησαν οικογένειες, που μεγάλωσαν και σπούδασαν παιδιά, που φύτεψαν, καλλιέργησαν και έδρεψαν καρπούς, που στήριξαν σωματεία και σχολεία, που απόκτησαν υλικά αγαθά αλλά και που καλλιέργησαν το πνεύμα και ανέδειξαν την αισθητική.
Όλοι αυτοί πέτυχαν γιατί είχαν όνειρα και αγωνίστηκαν γι’ αυτά. Όλα τα όνειρα για το μέλλον μπορούν να πραγματοποιηθούν, φτάνει να βρίσκονται στη σφαίρα του εφικτού. Και φυσικά με την προϋπόθεση ότι θα τεθούν στόχοι και θα σχεδιαστούν βήματα προς την πραγματοποίησή τους. Όσο μικρό ή μεγάλο και αν είναι ένα όνειρο ποτέ δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν γίνει το πρώτο μικρό βήμα. «Ακόμη και το πιο μακρινό ταξίδι ξεκινά με ένα μικρό βήμα» (Κομφούκιος). Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ξεκινήσει κανείς τολμώντας. Και να ‘χει πάντα υπόψη του πως κανένα εμπόδιο δεν θα πρέπει να σταθεί ικανό να αποτρέψει την πραγμάτωση ενός ευγενούς ονείρου.
Στη ζωή τίποτα δεν μας χαρίζεται. Το κάθε τι αποκτάται με κόπους, θυσίες, αγώνες. Όλοι εκείνοι που πραγματοποίησαν τα όνειρά τους το πέτυχαν γιατί δεν παραιτήθηκαν, όταν βρέθηκαν μέσα σε εμπόδια και φουρτούνες. Έμειναν προσηλωμένοι στο στόχο, κοίταζαν πάντα τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και προχωρούσαν υποτάσσοντας κάθε εμπόδιο στο δρόμο τους.
Η πραγματική τραγωδία στη ζωή δεν είναι η αποτυχία μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, είναι η απουσία, η έλλειψη ονείρων. Άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, που δεν έχει στόχους στη ζωή του, που δεν έχει ευγενείς φιλοδοξίες για τον ίδιο και τους άλλους γύρω του διάγει βίο ανούσιο και χωρίς προοπτική. Και φυσικά δεν είναι αρκετό μόνο να κάνουμε όνειρα. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ο ιδρυτής της Microsoft Bill Gates “Το να κάνεις όνειρα έχει μηδενική αξία. Όλοι μπορούν να κάνουν όνειρα”. To σημαντικό είναι να αναλαμβάνεις δράση για την υλοποίηση αυτών των ονείρων. Να μη μένουν στη σφαίρα της φαντασίας. Σωστά έχει ειπωθεί πως ένα όνειρο που δεν συνοδεύεται από δράση παραμένει μια ανούσια ευχή. Ένα όνειρο που συνοδεύεται από δράση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Είναι επίσης σπουδαίο να ξέρουμε πως η τυχόν μη υλοποίηση ενός ονείρου δεν μπορεί να γεμίζει τον άνθρωπο με απογοήτευση και άλλα αρνητικά συναισθήματα. Όπως σοφά έλεγε η Helen Keller “Η αληθινή ευτυχία δεν έρχεται με την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας αλλά με την αφοσίωση σε έναν αξιόλογο σκοπό». Η ίδια η ύπαρξη ονείρου και ο αγώνας για πραγματοποίησή του οδηγεί στην ευτυχία. Και τούτο γιατί τα όνειρα γεμίζουν την ψυχή με ικανοποίηση, δίνουν νόημα στην κάθε μέρα μας, οπλίζουν με αγάπη και ζεστασιά για τον συνάνθρωπο, συντροφεύουν την πορεία μας στη ζωή. Όταν ονειρευόμαστε και δεν εγκαταλείπουμε το όνειρό μας, που γίνεται στόχος ζωής, είμαστε πάντα γεμάτοι γιατί ζούμε αυτό που ονειρευτήκαμε καθημερινά.
Είναι φυσικό, στην πορεία υλοποίησης ενός ονείρου να χρειαστεί να το μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους, να κάνουμε κι άλλους κοινωνούς σ’ αυτό που εμείς οραματιστήκαμε. Η συμπαράσταση από δικούς μας ανθρώπους είναι καταλύτης στην απόφασή μας να αγωνιστούμε και να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Πολλοί που ονειρεύτηκαν στάθηκαν αδύναμοι να μείνουν προσηλωμένοι σ’ αυτό που επεδίωκαν γιατί κανείς δεν τους συμπαραστάθηκε. Αντίθετα, είχαν γύρω τους αρνητές και άτομα που ανακάλυπταν συνεχώς εμπόδια και τους υποδείκνυαν το ανώφελο και το ανέφικτο να προσπαθήσουν. Κι υπήρξαν και άλλοι που πάντα είχαν ένα χέρι να τους τραβήξει την ώρα που ήταν έτοιμοι να πέσουν. Πάντα άκουαν ένα λόγο ενίσχυσης και παρηγοριάς. Και σ’ αυτό δάσκαλοι και γονείς έχουν σοβαρό ρόλο να επιτελέσουν ως εμψυχωτές και συμπαραστάτες στα παιδιά και τα όνειρά τους.
Μεγαλεπήβολα όνειρα, στη σφαίρα του εφικτού και του ευγενούς, σχεδιασμός και δράση για υλοποίηση. Ένα ταξίδι συναρπαστικό που δίνει νόημα και αξία στη ζωή. Με συνεπιβάτες τους ανθρώπους που μας κατανοούν, μας αγαπούν και μας στηρίζουν… Και πάντα με τη βεβαιότητα πως τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα, αν σ’ αυτά πιστεύουμε και αν τα διατηρούμε ανόθευτα και αγωνιζόμαστε με σταθερή προσήλωση γι’ αυτά. Όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Πάολο Κοέλο «Όταν τα όνειρα μας πηγάζουν από την ψυχή μας , όταν τα όνειρα μας οδηγούν στο σωστό δρόμο και στην ολοκλήρωση μας ως άτομα, τότε όντως το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνουν πραγματικότητα».
*Εκπαιδευτικος
