Η ΦΠΚ Πρωτοπορία με ανακοίνωση της αναφέρεται στις διαδηλώσεις στην Τουρκία και στη βίαιη καταστολή τους και σημειώνει ότι η χώρα αυτή, πολιτισμικά, βρίσκεται πολύ πιο πίσω, από ότι οι ηγεσίες της, θέλουν να προβάλλουν.
Αναφέρει η Πρωτοπορία:
«Σε κάθε περίπτωση, η χρήση κρατικής βίας, έναντι της όποιας ομάδας «αντιφρονούντων», αποτελεί, εν έτη 2013, γεγονός απαράδεκτο και κατακριτέο. Δεν χρειαζόταν βεβαίως ο πρόσφατος ξεσηκωμός των Τούρκων πολιτών για να μας θυμίσουν, το χάσμα που χωρίζει τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, από την Τουρκία. Αυτό μας το θυμίζει καθημερινά η γραμμή αντιπαράταξης, που διαμοιράζει την πατρίδα μας.
Σε μια χώρα, που μεταβάλλεται ραγδαία, η όποια πολιτική ανάλυση, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις πολυδιάστατες ισορροπίες και αντίρροπες δυναμικές που την καθορίζουν. Είναι για αυτό το λόγο, που η πορεία εκδυτισμού και εξευρωπαϊσμού της χώρας, διεκδικεί το χαρακτήρα της μοναδικότητας, κυρίως στον τρόπο που επιχειρήθηκε, που όμοιος της δεν υπάρχει, στην παγκόσμια ιστορία. Το κεμαλικό μότο του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, για χρόνια έβρισκε έκφραση, μέσα από το Ρεμπουπλικανικό Κόμμα. Κύριος φορέας της νεωτερικότητας, ήταν ο στρατός που απολάμβανε νομιμοποίησης, ως ο κατεξοχήν θεματοφύλακας του κεμαλισμού και κατ’ επέκταση της πορείας εκδυτισμού-εξευρωπαϊσμού της χώρας.
Η ισλαμική παράδοση, που βρίσκει την έκφραση της σήμερα μέσα από το κόμμα Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης (AKP) του πρωθυπουργού Ερντογάν, έκανε τα τελευταία χρόνια στροφή, αφού η πορεία εκδυτισμού και εξευρωπαϊσμού της χώρας αποκτά πλέον νέο περιεχόμενο καθώς γίνεται συνώνυμη με την προσπάθεια ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, της οποίας ηγήθηκε προβαίνοντας σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις.
Mια ολοκληρωμένη ανάγνωση λοιπόν, της διελκυστίνδας, μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων τάσεων, της Τουρκικής πολιτικής κοινωνίας, καταδεικνύει πως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη απ’ ότι φαίνεται.
Αν ωστόσο, οι συγκρούσεις στην Τουρκία, αποτελούν γεγονός από το οποίο θα μπορούσαμε να καταδείξουμε κάτι, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από το επίπεδο δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τη χώρα. Όταν μέσα από διαδηλώσεις μιας εβδομάδας, η κρατική βία, έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο 4 ανθρώπων, ή ακόμα όταν ένα κράτος, το οποίο διεκδικεί την ένταξη του μάλιστα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, νιώθει νομιμοποιημένο να προβαίνει σε ποινικοποιήσεις, που προσβάλλουν ατομικές ελευθερίες, τότε το μόνο σίγουρο, είναι πως η χώρα αυτή, πολιτισμικά, βρίσκεται πολύ πιο πίσω, από ότι οι ηγεσίες της, θέλουν να προβάλλουν».
