Η τρώγλη της ψυχής μας


ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ*  

Ο θάνατος της σαραντάχρονης  γυναίκας από τη Ρουμάνια που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της, στη Λάρνακα μας συγκίνησε. Οι συνθήκες όμως κάτω από τις οποίες άφησε την τελευταία της πνοή μας συγκλόνισε.

Παραμερίζοντας τα μπάζα των σκουπιδιών που βρέθηκαν στο διαμέρισμα της αποκαλύφθηκε μια ανείπωτη τραγωδία. Αποκαλύφθηκε η ψυχική μας γύμνια, η εγκληματική μας αδιαφορία, η κοινωνική μας αναλγησία και η ανεύθυνή μας συμπεριφορά, που δυστυχώς και για άλλα θέματα τις τελευταίες μέρες ευδοκιμεί.

Άρχισαν τώρα οι έρευνες, οι ανακρίσεις, τα πολιτικά παιχνίδια, οι αντιπαραθέσεις και θα χυθεί άφθονο μελάνι σε περιγραφές και προβολή του τραγικού γεγονότος που όμοιο του δεν έχουμε ξαναδεί. Τροφή για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους κοινωνικούς λειτουργούς.  Στείρα κριτική και αχρείαστη προβολή του γεγονότος.

Η ουσία ως είθισται παραμερίζεται και περνά σε δεύτερη μοίρα.

Τα αίτια και το αποτέλεσμα αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας θα σκεπαστούν με μπάζα για να καλύψουμε τις τύψεις και την αδιαφορία μας ως άνθρωποι και ως υπεύθυνοι πολίτες.

Ποιός είναι σε θέση να δώσει απάντηση στο γιατί που ψελλίζει το πεντάχρονο παιδάκι στην αγκαλιά του οποίου ξεψύχισε η μάνα του; 

Αυτό το ψέλλισμα είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα γίνει πυρακτωμένο σίδερο το οποίο θα τρυπήσει τη συνείδησή μας και θα μας αφήνει εκτεθειμένους ανεπανόρθωτα.

Τέτοιου είδους συγκλονιστικά περιστατικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, μας ντροπιάζουν και μας εκθέτουν διεθνώς.

Καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή για να επουλώσει την τραυματική εμπειρία που θα κουβαλά όσο ζει το πεντάχρονο αγόρι που αντίκρυσε το θάνατο της μητέρας του και θα νιώθει για πάντα την απώλειά της.

Καμιά τιμωρία δεν είναι ικανή να διορθώσει τη στρεβλή κοινωνία μας που συνέβαλε στο θάνατο μιας νέας γυναίκας.

Καμιά παρηγοριά δεν είναι αρκετή να βγάλει το αγκάθι από την ψυχή του πεντάχρονου παιδιού.  Ούτε να απομακρύνει την άσχημη μυρωδιά των σκουπιδιών μέσα στα οποία έζησε με τρόπο φρικτό.  Αντί για όνειρα θα βλέπει εφιάλτες και θα μας δακτυλοδείχνει με το ισχνό, λερωμένο τρεμουλιαστό δακτυλάκι του, ως ένοχος της ορφάνιας και της δυστυχίας του.

Κι εμείς υποχείριοι και αιχμάλωτοι της ασυδοσίας και των εξαρτήσεών μας, θα βρίσκουμε δικαιολογίες για την απενοχοποίησή μας σκοντάφτοντας στα σκουπίδια του υλισμού και του ορθολογισμού που μαζέψαμε μέσα στην τρώγλη της ψυχής μας.

Υποβιβάσαμε τον πολιτισμό μας πολλούς βαθμούς στην κλίμακα των αξιών.

Κλειστήκαμε στο καβούκι μας, απομακρυνθήκαμε από τη γνησιότητα και την αυθεντικότητα, αλλοτριωθήκαμε, απανθρωποποιηθήκαμε, απογυμνωθήκαμε από την ηθική.  Βιώνουμε ένα πρωτόγνωρο εκπεσμό και εκφυλισμό που μας οδηγεί στην αποξένωση ακόμη και από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Κι αυτό το διαπιστώνουμε πιο ανάγλυφα κάθε φορά που το φως αποκαλύπτει μια ανθρώπινη τραγωδία, κάθε φορά που διαπιστώνεται η υπολειτουργικότητα των κοινωνικών φορέων και η παθητικότητα των πνευματικών ανθρώπων και αυθόρμητα μας έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη:

«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο σήμερα, και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία στην άλλη, όσο σήμερα……».

*Εκπαιδευτικός-Πολιτικός Επιστήμονας




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










211