Θα πρέπει να κάνουμε
την απελπισία, την απογοήτευση,
την απομόνωση και τον θυμό,
ενέργεια για να πάμε μπροστά
ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Μέσα από τα όσα είδαμε και ακούσαμε τον τελευταίο καιρό σε σχέση με την τρομοκρατία, κάτω από την απειλή νέων τρομοκρατικών κτυπημάτων, με τους αθώους να πληρώνουν το μίσος και το θυμό για τις επιλογές άλλων, κάτω από το κύμα της ξενοφοβίας που γεννιέται εκ νέου, με τους τρομοκράτες να τρομοκρατούν μουσουλμάνους και ευρωπαίους, (γιατί σαφέστατα με την ενέργειά τους τρομοκράτησαν μεν τους δυτικούς, έστειλαν όμως ταυτόχρονα και τον πανικό στα εκατομμύρια των ευρωπαίων μουσουλμάνων καθώς ξαφνικά τα φώτα στράφηκαν πάνω τους και μετατράπηκαν σε πιθανά θύματα ρατσιστικών ενεργειών ως αποτέλεσμα της ξενοφοβίας που αναδύθηκε), με όλα αυτά και άλλα πολλά που βιώνουμε στην μικρή μας πατρίδα, κάθισα και σκέφτηκα το τι είμαι και τι δεν είμαι…
JesuisCharlie. Μπορώ να πω πως ναι, καθώς η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες. Βάζω φυσικά ένα μικρό ερωτηματικό, καθώς η όποια ελευθερία η οποία δεν οριοθετείται στα όρια του σεβασμού της αξιοπρέπειας και των πεποιθήσεων των άλλων μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις της μορφής ντόμινο. Εκτός από Charlie, νομίζω πως είμαι και ένα σωρό άλλα πράγματα, και από την άλλη δεν είμαι άλλα τόσα. Ερώτημα. Τελικά τι μας καθορίζει περισσότερο, εκείνο που είμαστε ή εκείνο που δεν είμαστε;
Jesuisencolère. Αν και δεν είναι στο χαρακτήρα μου, είμαι θυμωμένη. Είμαι πολύ θυμωμένη με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, γιατί για ακόμα μια φορά απέδειξε πως άγεται και φέρεται από συμφέροντα, πότε εμπλεκόμενα και πότε καθαρά και κρυστάλλινα, αγνοώντας τις αρχές του δικαίου, της αλήθειας, της ειρήνης. Πολύ θυμωμένη είμαι και με όποιους τόσο καιρό ισχυρίζονταν πως τους δόθηκαν διαβεβαιώσεις πως όλα θα πάνε καλά, για να έρθει το ψήφισμα και να διαψεύσει διαβεβαιώσεις. Σε μια νύχτα για ακόμα μια φορά. Ομολογώ πως άρχισα να φοβάμαι το τι θα μας ξημερώσει. Κατάφερε να μας μετατρέψει από Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνοκυπριακές αρχές και να μας καλέσει υπό την απειλή του Μπαρπαρός και της Navtex να συζητήσουμε τα θέματα συνδιαχείρισης του Φυσικού αερίου. Je suis Θυμωμένη, γιατί με το πιστόλι στον κρόταφο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μετά από διαβεβαιώσεις των πολλών ευρωπαίων «φίλων», μας κάθισαν στην καρέκλα και μας κούρεψαν. Ξανά.
JesuisIsolé. Ως Ελληνοκύπρια, σαφέστατα νιώθω απομονωμένη. Γιατί τα εμπλεκόμενα συμφέροντα φαίνεται να περιπλέκονται και μάλλον οι φίλοι μας, μας εγκατέλειψαν δια παντός. Και ας μιλούν για απομόνωση των τουρκοκυπρίων και απευθείας εμπόριο, για άλλη μια φορά. Αλήθεια τι κάνουμε λάθος στις σχέσεις μας; Είμαστε ειλικρινείς (σε μεγάλο βαθμό), εύπιστοι, δοτικοί, με γενναιόδωρες προσφορές, είμαστε καλά παιδιά, ενθουσιαζόμαστε με ό,τι μικρό και γυαλιστερό μας δώσουν ή μας υποσχεθούν, δεν παίρνουμε ποτέ το λόγο μας πίσω, και παρόλα αυτά πάντα στις κρίσιμες στιγμές μένουμε μόνοι.
Jesuisdéçu. Αυτό σίγουρα. Πολύ απογοητευμένη. Γιατί τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, αποκαλύπτουν πως έχουμε βαλτώσει. Σε όλα τα επίπεδα. Και ναι, είμαι πολύ απογοητευμένη γιατί νιώθω πως αυτό που μας αφήνουν να δούμε είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου που λιώνει, και αν λιώσει, κανένας Νώε δεν μας σώζει.
Jesuisdésespérée. Πολύ απελπισμένη. Γιατί αναζητώ κάποιο να εμπιστευτώ. Κάποιους από αυτούς που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αναζητώ κάποιους στους οποίους να πιστέψω, και δεν βρίσκω. Πάνω που πάω να πιαστώ από κάτι τσουπ, να η απελπισία. Αποδειχτήκαμε τελικά πολύ μικρότεροι των περιστάσεων. Φυσικά είχαμε καβαλήσει για τα καλά το καλάμι. Νομίζαμε πως όλα τα ξέρουμε, πως όλα τα μπορούμε, και ξαφνικά, στην φουρτούνα, καταλάβαμε πως δεν ξέρουμε καλά καλά να κολυμπούμε.
Παρόλα αυτά, jenesuispaspréparé, δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου διατεθειμένη να εκχωρήσω σε κανένα το δικαίωμα να κλέψει το αύριο από τα παιδιά μας. Θα πρέπει να κάνουμε την απελπισία, την απογοήτευση, την απομόνωση και τον θυμό, ενέργεια για να πάμε μπροστά. Να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους, άλλους τρόπους. Να δημιουργήσουμε, να μην αντιγράψουμε. Να κινηθούμε επιτέλους στο εμείς και να αφήσουμε το εγώ στο πιο σκοτεινό συρτάρι. Να το κλειδώσουμε καλά και να πετάξουμε και τα κλειδιά. Ό,τι και αν είμαστε ο καθένας μας, (και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό δεν μας περιποιεί τιμή το τι είμαστε) ας ψάξουμε πραγματικά το τι δεν είμαστε. Δεν είμαστε, και το πιστεύω, για ποδοπάτημα, για εξαφάνιση, για ξεπούλημα. Ας βρούμε τι δεν είμαστε και ας ξεκινήσουμε κτίζοντας πάνω σε αυτό.
* Eεκπαιδευτικός