ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*
Με περισσή λύπη παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες την αήθη επίθεση που δέχονται τα Ανώτατα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα στον τόπο μας. Σε μια κοινωνία που μάθαμε αγόγγυστα να δαιμονοποιούμε και να στηλιτεύουμε χωρίς καμία ανασφάλεια, μπορούμε να διαπιστώσουμε τις πρώτες άμεσες παρενέργειες της πρωτοφανούς οικονομικής ύφεσης. Την άνοδο δηλαδή των άκρων, η οποία βυθίζει ολόκληρη την κοινωνία σε ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, διαλύοντας οτιδήποτε δε μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό.
Οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί που δέχεται σήμερα η πανεπιστημιακή κοινότητα, μόνο με αποτροπιασμό μπορούν να προκαλέσουν. Και αυτό γιατί, δεν μπορεί, σε ένα ίδρυμα που ιδρύθηκε και λειτουργεί υπό το κράτος, να φορτώνονται, οι έστω και για χάριν συζήτησης και μόνο, κατηγορίες, την ίδια στιγμή που χώρο για την υποτιθέμενη «διαπλοκή» και «αδιαφάνεια», έκανε το ίδιο το κράτος, μέσω του Κοινοβουλίου και της εκάστοτε Εκτελεστικής Εξουσίας.
Το πιο πάνω φυσικά αφορά στην αρχή της νομιμοποίησης, για την οποία δε φημίζονται και ιδιαίτερα οι πολιτικές μας ηγεσίες. Όταν για παράδειγμα, η μετά από λανθασμένες πολιτικές ευθύνες, εγκληματική ανατίναξη του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού στο Μαρί, από την οποία δολοφονήθηκαν 13 άτομα, δε βρήκε κανένα άμεσα εμπλεκόμενο να μπορεί, όχι να αναλάβει την πολιτική ευθύνη αλλά έστω να απολογηθεί, τότε αντιλαμβανόμαστε για το ποσό που η αρχή αυτή διέπει την κοινωνία μας.
Όλα αυτά φυσικά δε συνθέτουν την πραγματική διάσταση του προβλήματος. Ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα δε συνίσταται στην αναπαραγωγή γνώσης, αλλά στην παραγωγή της. Στο συμβιβασμό του με την κοινωνία, αλλά στην εποικοδομητική κριτική της, στην αμφισβήτηση της και στις δυναμικές που επιστράτευσε, προκειμένου να σύρουν το άρμα της προόδου ακόμη πιο μπροστά. Η ανοίκεια επομένως, εντελώς αστόχευτη, και καθόλου τεκμηριωμένη- όπως και με τη λειτουργία της Ιατρικής Σχολής- επίθεση κατά των Πανεπιστημίων, δεικνύει απλά την προσπάθεια διείσδυσης κοινωνία μας των εν λόγω συντηρητικών και οπισθοδρομικών δυνάμεων .
Εν κατακλείδι, όταν στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής εκφράζονται απόψεις που αφορούν πως «τα πανεπιστήμια δημιουργούν στρατιές ανέργων», ή πως «δεν είναι ανάγκη να σπουδάσουν όλοι, ας σπουδάσουν όσοι μπορούν», τότε ναι. Έχουμε πολύ έδαφος να διανύσουμε ακόμη.
*Μεταπτυχιακός Φοιτητής Πανεπιστημίου Κύπρου, Πρόεδρος ΕΕ ΦΠΚ Πρωτοπορία
