ΤΗΣ ΑΝΘΗΣ ΣΠΥΡΟΥ*
Αλήθεια, ξέχασα πως ονομαζόμαστε και εκπαιδευτικοί... Μετά από 10 χρόνια επαγγελματίας αντικαταστάτρια, αυτό τον τίτλο φέρω παντού, ξεχνώ ότι είμαι εκπαιδευτικός. Το ξεχνώ, κάθε αρχή του χρόνου, που ανοίγουν τα σχολεία, γιατί ποτέ δεν είμαι εκεί, από την πρώτη μέρα. Κάθε τέλος του χρόνου, που κλείνουν τα σχολεία...γιατί σπάνια παραμένουμε μέχρι την τελευταία μέρα για να αποχαιρετήσουμε τους συναδέλφους. Βλέπετε τα σχολεία συνήθως δεν χρειάζονται τις δικές μας υπηρεσίες...τότε! Μόνο τις δικές μας όμως... Ξεχνώ ότι είμαι εκπαιδευτικός κάθε τέλος του μήνα, που συνήθως δεν πληρώνομαι για ολόκληρο μήνα, που ποτέ δεν πληρώνομαι στην ώρα μου και πάντα λιγότερα από όλους τους συναδέλφους που ήταν στη δική μου φάση... Ναι και εκεί...ξεχνώ να με αποκαλώ εκπαιδευτικό, αλλά επαγγελματία αντικαταστάτρια.
Ξεχνώ επίσης, πως είμαι εκπαιδευτικός, όταν κάθε δίμηνο πάω στις κοινωνικές ασφαλίσεις για να καταθέσω από μόνη μου τα ένσημα μου. Ξέρετε οι δάσκαλοι 2ης κατηγορίας, που τρέχουν στα ολοήμερα και στα ΖΕΠ για ένα κουτσουρεμένο μισθό, που δουλεύουν μέχρι αργά το απόγευμα...Στο κράτος, για το κράτος, σε υποδομές του κράτους και με πελάτες του κράτους, αλλά με δικές μας κοινωνικές ασφαλίσεις, πληρώνουν το ίδιο το κράτος. Απόλυτα παράλογο και παράνομο...βέβαια δεν άλλαξε κάτι γιατί αφορά μόνο εμάς!
Δεν θυμάμαι ότι είμαι εκπαιδευτικός, όταν μετρώ τις ώρες που εργάζομαι για να πληρωθώ, για να μου πιστωθεί μια, μισή μονάδα για να ανέβω-σε ένα μέχρι τώρα αξιοκρατικό κατάλογο, όταν γίνομαι ωρομίσθια, όταν διεκδικώ ώρα για θηλασμό. Οι αντικαταστάτριες πρέπει να αποδείξουν ότι είναι μανούλες. Σκεφτείτε πόσο χρειάζεται να αποδείξουν πως είναι εκπαιδευτικοί! Επίσης, ξεχνώ ότι είμαι εκπαιδευτικός, αφού αναγκάζομαι να ξεχάσω ότι είμαι άνθρωπος. Δεν δικαιούμαι να αρρωστήσω, δεν έχω άδεια να λείψω και εάν το κάνω και 2-3 μέρες, ξεκουμπίζομαι από τη δουλειά μου...αφού το σύστημα μου φέρεται ως ισότιμο μέλος ενός αξιοκρατικούκλάδου.
Μην ξεχνάμε ότι εγώ σήμερα γιορτάζω, όπως όλοι εκπαιδευτικοί! Χωρίς εφάπαξ, ταμείο προνοίας, αυξημένο όριο αφυπηρέτησης και το σημαντικότερο σε ένα κλίμα αβεβαιότητας. Γιορτάζω ως εκπαιδευτικός, αλλά δεν μου φέρονται ως έναν... Δεν μου φέρεται η Πολιτεία, που μου ζητά να δώσω εξετάσεις, μετά από 10 χρόνια δουλειάς, για να αποδείξω την αξία μου, δεν μου φέρεται ένα μεγάλο μερίδιο γονιών, που αναγκάζομαι να "ξυπνήσω" για το αύριο των παιδιών τους. Αλλά σήμερα γιορτάζω ως εκπαιδευτικός! Ως εκπαιδευτικός που τουλάχιστον Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι είμαι πάντα επίσημα άνεργη! Αλλά τουλάχιστον τις δύο πρώτες γιορτές και απλήρωτη, γιατί δε δικαιούμαι τις κοινωνικές ασφαλίσεις των δεδουλευμένων μου.
Χρόνια Πολλά σε όλους τους εκπαιδευτικούς, λοιπόν! Αλλά λίγο πιο πολύ σ'αυτούς τους αντικαταστάτες εκπαιδευτικούς που δίνουν μάχες... Εμάς τους αντικαταστάτες λοιπόν, να μας αγαπάτε λίγο περισσότερο, γιατί έχουμε λίγο περισσότερες ανισότητες στην πλάτη μας. Δίνουμε λίγο περισσότερους αγώνες για πράγματα που ήταν κεκτημένα...Επίσημοι Εκπαιδευτικοί δεν ξέρω εάν είμαστε...ή εάν θα γίνουμε ποτέ... Ξέρω όμως πως είμαστε παιδαγωγοί! Πως τα παιδιά έρχονται πάντα πρώτα...κάτω από αυτές τις συνθήκες και όμως εργαζόμαστε με τον ίδιο ζήλο, όπως την πρώτη μέρα...με όμως εμπειρία κάποιου με 10 χρόνια υπηρεσίας! Να ζήσουμε λοιπόν συνάδελφοι! Δύναμη και καλύτερες εκπαιδευτικές μέρες, σε όλους μας!
*Αντικαταστάτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης
