Στην ατζέντα της προεκλογικής περιόδου που μας πέρασε, το κυπριακό δικαιολογημένα μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Με τα δεδομένα στην οικονομία του κράτους να μην ευνοούν πολλές φορές ούτε το άνοιγμα της συζήτησης με θέμα το εθνικό, οδηγηθήκαμε στην απαλλαγή από την κυβέρνηση Χριστόφια - χωρίς ωστόσο να ζημιώνει το κόμμα του - και στο κούρεμα των καταθέσεων. Το ερώτημα όμως που τίθεται σήμερα, εννιά χρόνια ακριβώς από τότε που οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισαν να απορρίψουν μέσω δημοψηφίσματος λύση με βάση το Σχέδιο Ανάν είναι το εξής: Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, τι θα πράτταμε;
Η έμφαση που δόθηκε στον τουρισμό στα πρόσφατα μέτρα που έλαβε η Κυβέρνηση, για να ισοσκελιστούν οι σοβαρές απώλειες που θα έχει μεσοπρόθεσμα από την κρίση στο θέμα της ανεργίας, αλλά και της έλλειψης ρευστότητας κρίθηκε αναγκαία καθώς από το 2004 και μετά το μοντέλο ανάπτυξης της Κύπρου στηρίχτηκε ως επί το πλείστον στο χρηματοπιστωτικό τομέα και οδηγήθηκε δυστυχώς σε κρίσιμο αδιέξοδο με αλυσιδωτές συνέπειες για τους πολίτες και την οικονομία. Ναι, καλά διαβάσατε, από το 2004. Και όταν μια οικονομία δεν είναι μακρόβια, κανένας "μακροχρόνιος και ανένδοτος αγώνας για απελευθέρωση" δεν μπορεί να υφίσταται. Όπως επίσης, καμιά ελπίδα "δικοινοτικής επανένωσης" δεν μπορεί να ζει όταν στο τραπέζι δεν υπάρχει ούτε σχέδιο, ούτε διαπραγματευτής. Κοινός παρονομαστής ; Το μηδέν.
Εννιά χρόνια μετά, πέραν του ότι κανένας πρόσφυγας δεν επέστρεψε στο σπίτι του, η Αμμόχωστος παραμένει "πόλη φάντασμα" παρά τις εφτά ολόκληρες ευκαιρίες επιστροφής της συμπεριλαμβανομένης της ελληνοκυπριακής διοίκησης και καταλήξαμε στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου που προνοεί με νομικίστικες διαφορές τα ίδια συμφωνηθέντα με αυτό του Ανάν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατακόρυφη αύξηση του τουρισμού - Ελληνοκυπρίων και ξένων - στα κατεχόμενα τα τελευταία χρόνια [1] , [2] , [3] καθώς και ο αριθμός των σχεδόν 5000 προσφυγών στην Επιτροπή Ακινήτων (Αποζημιώσεων) [4] , [5] με τους Τούρκους να τρίβουν πλέον τα χέρια τους από ικανοποίηση αφού και η τουρκική προπαγάνδα ενώπιον των Ευρωπαίων "εταίρων" μας αποδίδει εμπορικούς καρπούς [6] .
Προσωπικά, είδα με θετικό μάτι την αντίδραση του Νίκου Αναστασιάδη και την επιβλητικότητα του τη νύχτα που κέρδισε τις εκλογές, έναντι όσων έσπευσαν να γιουχαΐσουν το επαναπροσεγγιστικό μήνυμα που επιχείρησε να στείλει προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα στην ομιλία του. Είτε θέλουμε να το κατανοήσουμε, είτε όχι πέραν του ότι ακόμα και πίσω στο σύνταγμα του '60 να επιστρέψουμε θα πρέπει να ζήσουμε και να μοιραστούμε εξουσίες με την άλλη κοινότητα, από το 2004 έχουν δημιουργηθεί περισσότερα τετελεσμένα σε σχέση με τον πληθυσμό στο "βορρά" που καθιστούν το θέμα του ζωτικού χώρου ακόμα πιο περίπλοκο. Είναι πλέον καιρός τόσο η ηγεσία του ΔΗΣΥ, όσο και του ΑΚΕΛ που αποτελούν - μέχρι στιγμής - τα μεγαλύτερα κοινοβουλευτικά κόμματα, να αποδείξουν ότι έχουν ωριμάσει μέσα από το πέρασμα του χρόνου και να επιδιώξουν από κοινού να διαψεύσουν τα περί "τελευταίας ευκαιρίας" που τόσο ψυχρά και ενσυνείδητα αρκετοί από όσους στήριξαν το "ναι" τότε , αποδεχθήκαμε. Δυστυχώς, τα μηνύματα που απορρέουν από την απόφαση της Βουλής για αποδοχή ή όχι της πρώτης συμφωνίας του Eurogroup μόνο ενθαρρυντικά δεν μπορούν να είναι, αφού όπως και τότε το πολιτικό κόστος υπερίσχυσε - κατά τη δική μου γνώμη - του κοινού κρατικού.
Τουλάχιστον, από εδώ και πέρα ας μείνουμε μακριά από τους μεταπολεμικούς διαχωρισμούς, αφορισμούς και χαρακτηρισμούς. Είναι το πρώτο που πρέπει να έχουμε μάθει όλοι μας όλα αυτά τα χρόνια. Διότι προδότης δεν είναι αυτός που ψηφίζει κάποιο άδικο σχέδιο, αλλά αυτός που οδήγησε τη φάση του κυπριακού προβλήματος εδώ που έφτασε. Και όλοι μας εκούσια ή ακούσια έχουμε μερίδιο ευθύνης. Το κυριότερο όμως που πρέπει να μας προβληματίσει, είναι το τι ακριβώς θέλουμε!
*ΦΠΚ Πρωτοπορία Μέλος ΝΕΔΗΣΥ
