ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ*
Να χαρούμε και να πανηγυρίσουμε ή να λυπηθούμε και να ανησυχήσουμε; Την περ. Πέμπτη ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Παγκύπριων Εξετάσεων για τα ΑΑΕΙ Ελλάδας. Από τους 3.170 επιτυχόντες που διεκδίκησαν θέση, οι 3.115 πέτυχαν εισδοχή σε ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Ποσοστό επιτυχίας, 98%! Κόμματα και φοιτητικές οργανώσεις συγχαίρουν τους επιτυχόντες για την επιβράβευση της σκληρής δουλειάς που έκαναν για να πετύχουν μια θέση σε ανώτερα ιδρύματα της Ελλάδας. Για μας δεν είναι αυτή η ουσία. Πέρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν επίπεδα εισδοχής, εκείνα που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι δύο σημαντικά. Πρώτον, πόσοι από τους επιτυχόντες θα αντέξουν στην πίεση των σπουδών τους και θα τις περατώσουν. Δεύτερον, όταν τελειώσουν τις σπουδές τους, πού θα εργοδοτηθούν; Γι’ αυτό το τελευταίο, κανείς δεν λέγει λέξη. Επίσης, κανείς δεν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα: Επειδή η Ελλάδα παραχωρεί έναν αριθμό θέσεων στα ανώτατα ιδρύματά της, πρέπει, ντε και καλά, να παραχωρούνται όλες σε Κύπριους υποψήφιους φοιτητές;
Με απλά, ωμά λόγια: Γιατί πρέπει όλοι να σπουδάσουν; Είναι, βεβαίως, δικαίωμα των νέων αλλ’ αυτό το δικαίωμα έχει καθήκοντα και υποχρεώσεις. Η πρώτη και μεγαλύτερη υποχρέωση είναι ο φοιτητής να ανταποκρίνεται στις υψηλές απαιτήσεις των σπουδών του. Όλοι οι φοιτητές δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Γιατί, λοιπόν, κάθε χρόνο εκατοντάδες νέοι να πυκνώνουν τις τάξεις των ανέργων πτυχιούχων; Η κυπριακή πολιτεία εγκληματεί ενσυνείδητα κατά των νέων και της οικονομίας. Κατά των νέων επειδή, πρώτον, δεν βάζει υψηλά κριτήρια εισδοχής σε Πανεπιστήμια. Δεύτερον, όταν οι νέοι αποφοιτήσουν δεν έχουν καθόλου επαγγελματική προοπτική. Τι παρατηρείται; Αυτό που βλέπουμε κάθε χρόνο, ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση: Εκατοντάδες νέοι μας, για τους οποίους οι γονείς ξόδεψαν εκατομμύρια για να τους σπουδάσουν, καταφεύγουν στο εξωτερικό σε αναζήτηση εργασίας και τύχης. Και εργαζόμενοι στην αλλοδαπή, βολεύονται, ριζώνουν και δεν επιστρέφουν.
Αυτήν την τρομακτική αιμορραγία κυπριακών εγκεφάλων καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, καμία φοιτητική οργάνωση δεν αντιμετώπισαν με τη δέουσα σοβαρότητα. Σκεφτείτε για να απελπιστείτε άχρι θανάτου: Η Κύπρος ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια για να μορφώσει τα παιδιά της, για να κτίσουν το μέλλον της και να συμβάλουν στην πρόοδο και στην προκοπή της. Και τι κάνει, εξαιτίας της ανεπάρκεια των ηγετών και των κυβερνήσεών της; Τα παραχωρεί ή μάλλον τα διώχνει, δωρεάν και χωρίς κανένα αντάλλαγμα, σε ξένες χώρες, που τα αξιοποιούν, τα εργοδοτούν και τα αναδεικνύουν. Και η πατρίδα τους; Φούμαρα και φτηνές υποσχέσεις. ΘΑ και ΘΑ και ΘΑ! Η υποχρέωση κάθε σοβαρής και υπεύθυνης κυβέρνησης είναι να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των νέων. Πώς και αυτή η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στις προσδοκίες δεκάδων χιλιάδων πτυχιούχων, που πυκνώνουν με δραματικό τρόπο τις στρατιές των ανέργων; Πού είναι οι υπεσχημένες θέσεις εργασίας; Πότε, επιτέλους, η Κύπρος θα γίνει κέντρο παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών στην υγεία, στην τεχνολογία, στην παιδεία και στα χρηματοοικονομικά; Και ποια εμπιστοσύνη μπορεί οι νέοι να έχουν στην κάθε κυβέρνηση και στην ηγεσία αφού αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις νόμιμες προσδοκίες τους;
Μιλώντας για εμπιστοσύνη, θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα. Ο Νίκος Πασχάλης, ειδικός σύμβουλος και εκπαιδευτής για νέους επιχειρηματίες, επισημαίνει ορθά πως «η εμπιστοσύνη είναι πολλαπλασιαστής επιτευγμάτων. Η εμπιστοσύνη μειώνει το κόστος των συναλλαγών. Κοινωνίες με υψηλό δείκτη εμπιστοσύνης έχουν μεγαλύτερη απόδοση παρά κοινωνίες με χαμηλό επίπεδο εμπιστοσύνης. Υψηλή εμπιστοσύνη μεταφράζεται ευθέως σε μεγαλύτερη ευημερία. Όταν η εμπιστοσύνη μειώνεται σε μια σχέση, σε μια ομάδα, σε έναν οργανισμό ή σε μια χώρα, το κόστος ανεβαίνει. Έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης οδηγεί σε οπισθοδρόμηση». Ό,τι δυστυχώς συμβαίνει στην Κύπρο. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται πια ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, τους οποίους κατηγορούν ως αναξιόπιστους, ανίκανους και διαπλεκόμενους. Το δεύτερο παράδειγμα. Στην ιστοσελίδα του BBC, δημοσιεύτηκε προχθές ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο: «Πώς η Νορβηγία απέφυγε την «κατάρα» του πετρελαίου».
Η συντάκτιδα του ρεπορτάζ, Sarah Treanor, επισημαίνει μερικά πράγματα που οι ηγέτες μας καλούνται να τα μελετήσουν. Πρώτον, οι Νορβηγοί δεν… ξιππάστηκαν από τα αμύθητα πλούτη τους και δεν άλλαξαν καθόλου τη ζωή τους, όπως αντίθετα κάνουν οι εμίρηδες και οι σεϊχιδες και, ενδεχομένως και οι Κύπριοι, όταν και εφόσον αξιοποιήσουν το φυσικό αέριο. Δεύτερον, έχουν δημιουργήσει ένα ταμείο ευημερίας των πολιτών που το προικοδότησαν - κρατηθείτε! - με 800 δισεκατομμύρια δολάρια! Τρίτον, όπως λέγει ο καθηγητής Οικονομικών, Al. Cappelen, «εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση, πιστεύουμε ότι οι φόροι μας θα ξοδευτούν με σοφία». Τέταρτον και σπουδαιότερον, από τώρα οι Νορβηγοί σκέφτονται και μελετούν τρόπους για εναλλακτικές πηγές εσόδων όταν και εφόσον, στο μακρινό μέλλον, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιό τους θα τελειώσει. Συγκρίνετε αυτά με όσα δεν συμβαίνουν στην Κύπρο και διερωτηθείτε γιατί οι νέοι μας ξενιτεύονται και δεν επιστρέφουν. Κυρίως, σκεφτείτε και οργιστείτε για το διαρκές έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των νέων μας και του τόπου.
*Αρθρογράφος στην Εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ»
