ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ ΦΥΛΑΚΤΟΥ*
Η ανάδειξη ενός από τα σοβαρότερα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, διευθυντές, επιθεωρητές, το Υπουργείο Παιδείας, η κοινωνία και η πολιτεία ευρύτερα, αυτό της «δύσκολης» συμπεριφοράς παιδιών στα σχολεία δεν έχει ως σκοπό τη σύγκρουση, την ένταση ή τη δημιουργία φυλακών! Αντίθετα, είναι ένα σάλπισμα ανησυχίας για επανεξέταση του τρόπου στήριξης, χειρισμού, βοήθειας τόσο των ίδιων των παιδιών όσο και όλων των υπόλοιπων παιδιών, με τις δικές τους ιδιαιτερότητες.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ! Μια κάθοδος στα σχολεία, ίσως, να καταδείξει μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οι δάσκαλοι, οι δασκάλες, οι νηπιαγωγοί, οι ειδικοί εκπαιδευτικοί και γενικά όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ μόνοι τους να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Όταν σε επίπεδο σχεδιασμών και ασκήσεων επί χάρτου θεωρούμε ότι όλα είναι μια χαρά, όμως τα δεδομένα και η σχολική καθημερινότητα αποδεικνύουν περίτρανα ακριβώς το αντίθετο, έχουμε χρέος να δράσουμε και να αντιδράσουμε! Για να σώσουμε αυτόν που κινδυνεύει να πνιγεί, δεν αρκεί να του φωνάζουμε κολύμπα!
Δεν ισοπεδώνουμε τις προσπάθειες της ΟΑΠ, της ΥΕΨ, του ΥΠΠ, να συμβάλουν στα μέτρα των δυνάμεων και των δυνατοτήτων τους (γιατί είναι γνωστά τα προβλήματα υποστελέχωσης που αντιμετωπίζουν), όμως δεν δικαιούμαστε να εφησυχαζόμαστε και να κλείνουμε τα μάτια, ακριβώς γιατί δεν χάσαμε τον ανθρωπισμό μας, γιατί αυτό μας λέει το ένστικτό μας, γιατί αυτό μας υποβάλλει η συνείδησή μας, γιατί απέναντί μας έχουμε παιδιά δικά μας που τα αγαπάμε και θέλουμε να τα βοηθήσουμε.
Δεν θέλω να σχολιάσω όσα η αγαπητή μου κ. Φτιάκα (η δασκάλα μου στα φοιτητικά μου χρόνια) αναφέρει για το ρόλο και το έργο των εκπαιδευτικών, γιατί συμφωνώ ότι δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Έτσι το προσεγγίζουν και το αντιλαμβάνονται και οι εκπαιδευτικοί μας. Την ίδια ώρα θα προσπεράσω συνειδητά κάποιες άλλες αναφορές, γιατί σκοπός δεν είναι να συγκρουστούμε αλλά να συνεργαστούμε (τέσσερα διαφορετικά γράμματα πόσο αλλάζουν, αλήθεια, το νόημα!)
Προς Θεού! Δεν ζητήσαμε φυλακές, δεν ζητήσαμε απομόνωση, δεν απορρίψαμε! Ζητούμε βοήθεια, ζητούμε ασπίδες προστασίας για όλα τα παιδιά και ρυθμίσεις που θα βοηθούν και θα προστατεύουν όλα τα παιδιά! Ζητούμε συνεργάτες και υποστηρικτές!
Για του λόγου το αληθές … η μεταξύ μας επικοινωνία και επαφή μπορεί να καταδείξει ότι και στο ίδιο μετερίζι είμαστε και τις ίδιες αρχές ενστερνιζόμαστε! Αρκεί όλοι να σταθούμε υπεύθυνα στο ύψος μας, στις υποχρεώσεις μας, στους ρόλους μας! Ο δάσκαλος όμως, με την ευρεία έννοια, δεν μπορεί από μόνος του να λύσει όλα τα προβλήματα! Μπορεί;
*Πρόεδρος ΠΟΕΔ
