ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Δεν ξέρω, αγαπητοί μου φίλοι, αν σαν παιδιά έτυχε να διαβάσετε το πιο πάνω βιβλίο. Σας παρακαλώ μην μου απορείτε, υπήρχαν στιγμές στην ιστορία μας όπου τα περισσότερα παιδιά διάβαζαν λογοτεχνία και τους άρεσε κιόλας. Όπως και να ‘χει, ο τίτλος παραπέμπει σε κάποιον παρείσακτο, κάποιον που περισσεύει κάποιον που πρέπει να φύγει «σαν την τρίχα που το ζυμάρι».
Κάπως έτσι, λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα των περίφημων Ν.Ω.Π, οι σοφοί της παιδείας μας και του Υπουργείου μας, αντιμετώπισαν πλειάδα μαθημάτων όπως τη Μουσική, την Τέχνη, την Τεχνολογία, όλες τις γλώσσες και κυρίως το μάθημα των Αγγλικών σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, τον παρείσακτο, τον αδύνατο να αντισταθεί και να πολεμήσει σαν ένα μάθημα αχρείαστο, σαν τον ακάλεστο συγγενή σε οικογενειακό τραπέζι, όπου στο τραπέζι κάθονται όλοι πλην της γλώσσας αυτής… της αχρείαστης.
Αχρείαστα τα Αγγλικά για τους σοφούς μας, αχρείαστα γιατί στη χώρα μας δεν χρησιμοποιούνται, κάνετε όπισθεν με το αυτοκίνητο σας για να βγείτε από το γκαράζ σας στον δρόμο και ανοίξτε το ραδιόφωνό σας όπου θα κατακλυστείτε από μουσική στα Αγγλικά, κατηφορίστε και δεξιά και αριστερά σας θα δείτε ότι οι περισσότερες πινακίδες θα είναι στα Αγγλικά. Παρκάρετε και θα δείτε ότι ακόμα και το καταραμένο το εισιτήριο στο πάρκινγκ είναι γραμμένο στα Αγγλικά και παρακάτω στο συνοικιακό καφέ παίρνοντας το μενού να παραγγείλετε πάλι αυτά τα ακαταλαβίστικα Αγγλικά θα βρείτε. Πού να πούμε για το περισσότερο προσωπικό ξενοδοχείων που μιλά μόνο Αγγλικά και για το διαδίκτυο και για τα υπόλοιπα μέσα μαζικής ενημέρωσης κ.λπ.. Τραγικό, σε κανέναν μας δεν αρέσει, ακόμα και σε μας τους καθηγητές των Αγγλικών αυτός ο καταιγιστικός κατακλυσμός των Αγγλικών στην ζωή μας, αλλά από την άλλη υπάρχει και η γνωστή φράση που για να μην χάσει στη μετάφραση την παραθέτω αυτούσια «If you can’t beat them, join them».
Και τι κάνουμε εμείς; Κλείνουμε τα μάτια σε αυτή την πραγματικότητα την τόση οδυνηρή, ξεχνούμε την πολυπολιτισμική μας κοινωνία στην οποία είτε μας αρέσει είτε όχι κινητήριος δύναμη ή ενωτικός κρίκος είναι τα Αγγλικά. Έτσι στην κατασκευή των Ν.Ω.Π παραπέμπουμε το μάθημα στις ελληνικές καλένδες είτε στον αγύριστο, όπως θέλετε πέστε το. Η ουσία είναι μία. Και όσες προσπάθειες και αν έγιναν, συναντήσεις επί συναντήσεων, επιστολές επί επιστολών, διαμαρτυρίες επί διαμαρτυριών δεν εισακουστήκαμε.. απλά κουραστήκαμε να λέμε τα αυτονόητα. Καταλήξαμε να έχουμε φύγει από μάθημα πρόσβασης στις παγκύπριες εξετάσεις από τέτοια σημαντικά πλαίσια όπως το πλαίσιο 11 ( παιδαγωγικά) και να αγκομαχούμε να βγάλουμε το επίπεδο Β1 με τις κουτσουρουμένες ώρες στη Γ΄ Γυμνασίου, για να οδηγήσουμε τους μαθητές μας στο επίπεδο Β2 όπως προνοεί η ευρωπαϊκή οδηγία. Τα είπαμε δεκάδες φορές, ίσως και εκατοντάδες. Αποτέλεσμα μηδέν. Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Οι καθηγητές της ομάδας 4 (Υπηρεσίες) δίνουν αγώνες κάθε μέρα να διδάξουν τα παιδιά που καταλήγουν σε αυτές μη έχοντας πρόσβαση πλέον στην Τεχνική Εκπαίδευση ή οπουδήποτε αλλού…
Το κράτος γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά στους ανθρώπους που προσπαθούν να το κρατήσουν και με τα δύο πόδια στον 21ο αιώνα. Και τα Αγγλικά, σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών παραμένουν στον αναπνευστήρα περιμένοντας την αποσύνδεση τους από αυτόν ή την ανάσταση τους, αναλόγως του πού φυσάει ο άνεμος…. Αυτά…Εις Γην Εναλίαν Κύπρον .
*Καθηγήτρια Αγγλικών
