ΤΗΣ ΣΙΑΣ ΚΑΖΟΛΙΑ*
Η εκπαίδευση/παιδεία, που παρέχεται και απολαμβάνουν οι μαθητές στα σχολεία, οφείλει να ευθυγραμμίζεται με τον πρωταρχικό σκοπό της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ο οποίος είναι η δημιουργία ενός ανθρώπινου και δημοκρατικού σχολείου. Η Κυπριακή Πολιτεία και η εκπαιδευτική πολιτική που χαράζεται κάθε φορά μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού (Υ.Π.Π.) καλείται να λαμβάνει υπόψη τις μαθησιακές ιδιαιτερότητες και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά όλων των μαθητών ώστε να είναι σε θέση να δημιουργήσει την αποτελεσματικότερη τεχνογνωσία για την εκπαίδευσή τους.
Σύμφωνα με το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών Αγωγής Υγείας (ΠΣΑΥ), σκοπός της είναι «η προάσπιση, η βελτίωση και η προαγωγή της ψυχικής και σωματικής υγείας και της κοινωνικής ευεξίας των μαθητών, αφενός με την ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων τους και της κριτικής τους σκέψης, αφετέρου με την αναβάθμιση του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος τους». Το ΠΣΑΥ λειτουργεί ως πρόληψη περιθωριοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού των νέων διότι μέσω της ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων δύναται να διαμορφώνει την κριτική σκέψη των μαθητών, να μειώνει την σχολική τους αποτυχία και να ελαχιστοποιεί την πρόωρη εγκατάλειψη της βασικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Μειώνοντας (και καταργώντας) τις διδακτικές περιόδους του ΠΣΑΥ από το ωρολόγιο πρόγραμμα αυτομάτως η εκπαίδευση ασυνείδητα εισέρχεται σε έναν κυκεώνα αρνητικών γεγονότων και αλυσιδωτών αντιδράσεων. Ο βαθμός στον οποίο το σχολείο έχει στόχο να φροντίζει και να στηρίζει τους μαθητές του όσον αφορά μαθησιακά προβλήματα ή προβλήματα συμπεριφοράς δεν θα επιτυγχάνεται σε υψηλά επίπεδα και θα παρουσιάζει αρκετά εμπόδια. Το εκάστοτε σχολείο δεν θα είναι σε θέση να καλλιεργεί και να αναπτύσσει μέσω βιωματικής προσέγγισης σε δομημένη και εβδομαδιαία βάση έννοιες ρατσισμού, διαφορετικότητας, ομοφοβίας, κλπ., με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται το θετικό και ασφαλές σχολικό κλίμα. Η Αγωγή Υγείας αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα για την εφαρμογή ενός συνόλου παιδαγωγικών παρεμβάσεων και καινοτόμων δράσεων με στόχο την καταπολέμηση αρνητικών φαινομένων αρχικά στο σχολικό χώρο και μετέπειτα στην κοινωνία.
Ως εκπαιδευτικός της Μέσης Εκπαίδευσης διαπιστώνω ότι το σχολείο περιορίζεται μόνο στην μετάδοση βασικών γνώσεων των μαθητών αγνοώντας περαιτέρω δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο σημερινό γίγνεσθαι. Πολλοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί επικεντρώνονται στον αγώνα δρόμου ολοκλήρωσης της ύλης των μαθημάτων και όχι στην ομαλή/αποτελεσματική πορεία σχολικής φοίτησης των μαθητών. Το βίωμα της σχολικής αποτυχίας των μαθητών, θα έπρεπε να αποτελεί τον πρωταρχικό προβληματισμό των εκπαιδευτικών και να μην γίνονται παθητικοί θεατές σε «κακές» συμπεριφορές συγκαλύπτοντας έτσι πολλές φορές την δικιά τους άγνοια και αδυναμία σε τρόπους διαχείρισης και πρόληψης αυτών στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί έχουν ρόλο παιδαγωγικό και οφείλουν να υιοθετούν καινοτόμες δράσεις μέσα από την συστηματική διδασκαλία κοινωνικών δεξιοτήτων και όχι μόνο, και ταυτόχρονα να ενισχύουν την αυτοεκτίμηση των μαθητών τους. Αυξάνοντας το ωρολόγιο πρόγραμμα σε βασικά γνωστικά αντικείμενα και μειώνοντας αυτό σε μαθήματα ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων, ελλοχεύει ο κίνδυνος αποτυχίας του ρόλου και του σκοπού της εκπαίδευσης που παρέχεται στους μαθητές. Η πρόοδος του καθενός, του κράτους και της κοινωνίας ολόκληρης εξαρτάται από το επίπεδο της εκπαίδευσής του.
*Εκπαιδευτικός Ελληνικής Φιλολογίας
