ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Δεν είναι η πρώτη φορά. Σχεδόν κάθε φορά, ο Αρχιεπίσκοπος χρησιμοποιεί λόγο ενοχλητικό, προκλητικό, σκανδαλιστικό, ανάρμοστο για το αξίωμα που κατέχει. Τωρινά «θύματά» του τα ΛΟΑΤΙ άτομα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο και κυρίως ότι εξακόντισε ύβρεις και προσβολές και ούτε ότι υποκίνησε σε βία και μίσος κατά ατόμων, στη βάση του φύλου και του γενετήσιου προσανατολισμού τους – άκουσον : «τι να τους κάνω τέτοιους ανθρώπους;» – παραβιάζοντας και τον ποινικό κώδικα. Τι να τους κάνεις, να τους ρίξεις στον Καιάδα ή στους φούρνους; Το μέγα πρόβλημα είναι η «εκτροπή» του ιδίου προς δρόμους πολύ πιο επικίνδυνους. Θα φτιάξει σχολεία, αλά … Γκιουλέν, για να διαμορφώσει τον τέλειο χριστιανό πολίτη. Επιζητεί, δηλαδη, ρόλο ουσιαστικό στα της Παιδείας. Επικίνδυνα πράγματα…
Μα δεν αντιλήφθηκε ο, κατά τα άλλα εμβριθής και επινοητικός, Αρχιεπίσκοπος πως οι λόγοι και οι ρόλοι πια δεν αποδίδονται αλλά κατοχυρώνονται και κάποτε ακυρώνονται… Διότι υπάρχουν κι άλλοι Ιεράρχες, κυρίως στην αλλοδαπή, που δεν υποδύονται, απλώς, αλλά ενσαρκώνουν ανεπιτήδευτα και χωρίς κοινωνικές ενστάσεις τον αυθεντικό τους ρόλο. Και τους χαιρόμαστε…
Διότι υπήρξαν χρόνοι παλιοί, που οι ιστορικοπολιτικές συγκυρίες ανέδειξαν την εκκλησία ως τον κατεξοχήν διαμορφωτικό παράγοντα στα ζητήματα της εθνικής, πολιτικής και ηθικής παιδείας και υπόστασης του λαού μας. Η πολιτική σκληρότητα των εκάστοτε κατακτητών και η συνακόλουθη απουσία στοιχειωδών μορφών πολιτικής, πολιτειακής και άλλης θεσμικής οργάνωσης και έκφρασης του λαού μας, η παντελής έλλειψη συστήματος παιδείας αναδείκνυαν τους Ιεράρχες ως λυτρωτές του ανείπωτου πόνου και διερμηνευτές των αιωνίως καταπιεσμένων απελευθερωτικών πόθων, επιπλέον ως αγωγούς παιδείας.
Έκτοτε κύλισε πολύ νερό… Απελευθερωθήκαμε από τα κατακτητικά δεσμά, όσο έγινε και τούτο, και με τη βοήθεια μελών της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, κυρίως βέβαια του χαμηλού κλήρου. Αναπτύξαμε δημοκρατικές ευαισθησίες, ρίξαμε και λίγο φως στο δεισιδαιμονικό μυαλό μας, γνωρίσαμε κόσμους άλλους και αξίες και ιδανικά. Άσε που τα πράγματα άλλαξαν και για τους άγιους πατέρες. Δρουν, στις μέρες μας, μέσα στους πειρασμούς της καταναλωτικής, σκανδαλιστικής κοινωνίας μας και κάποιοι εξ αυτών, προεξάρχοντος του Χρυσοστόμου του Β΄, βάλθηκαν να μας πείσουν για τις υψηλές επιδόσεις τους σε …διάφορους τομείς, πλην αυτού της ευθύνης τους.
Θέλει, λοιπόν, η εκκλησία. Μπορεί;
Διαθέτει τα εχέγγυα να «δει» τον κόσμο και τις ανάγκες του μακριά από τον παραμορφωτικό, στρεβλωμένο, συντηρητικό φακό της; Μπορεί, με σύμμαχο την αυθεντική χριστιανική κοσμοθεωρία, να υπερβεί την υλιστική της προσήλωση και να ανακουφίσει τους φτωχούς και καταφρονεμένους(καθόλου δεν υποτιμώ τη δράση που αναπτύσσουν στους χαλεπούς καιρούς μας ορισμένες Μητροπόλεις, αυτό όμως δεν σώζει την παρτίδα); Μπορεί με πνεύμα ανεκτικότητας να προσαρμοστεί στα δεδομένα των σύγχρονων , πολυθρησκευτικών, πολυπολιτισμικών κοινωνιών; Μπορεί με το ηθικό, αξιακό της παράδειγμα να φωτίσει και να λυτρώσει τους νέους από την ερεβώδη, μολυσμένη ατμόσφαιρα, που τους αφαιμάσσει;
Εάν, ναι, τότε έχει και λόγο και ρόλο, πάντως ήπια συνδιαμορφωτικό, ποτέ πλέον πρωταγωνιστικό. Διαφορετικά το κοιλοπόνι θα αποβεί τερατογένεση αναλόγου αποτελέσματος του δοκιμασμένου Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια… και δεν τη χρειαζόμαστε.
Εκείνο που είχαμε ανάγκη ήταν τη γενναία τοποθέτηση του Υπουργού Παιδείας της Ευρωπαϊκής Κύπρου… Και δεν ήρθε ποτέ…
*Βουλευτής Λάρνακας
ΑΚΕΛ- Αριστερά- Ν.Δ
