ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΥ ΚΑΥΚΑΛΙΑ*
Εδώ και μέρες ζούμε στον αστερισμό του ομολόγου. Του δεκαετούς ομολόγου που μας βάζει στα σαλόνια των διεθνών αγορών, κατά τους πανηγυρικούς των ημερών. Άλλο πανηγύρια βέβαια και άλλο πραγματικότητα. Άλλο αλήθεια και άλλο εντυπωσιασμός. Το μόνο σίγουρο είναι πως κι αυτή η ενέργεια των κυβερνώντων διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς και στην κοινωνία. Γιατί για άλλη μια φορά άλλες οι σούμες οι δικές τους και άλλες οι σούμες των πολιτών.
Με ταχύτητα φωτός, το δεκαετές ομόλογο του ενός δις ευρώ έφτασε στις διεθνείς αγορές κι έγινε δεκτό με επευφημίες και ζητωκραυγές. Έτσι δεν μας λέει η κυβέρνηση; Περιορίζεται σ’ αυτά, βεβαίως. Πού να πει πως η χώρα μας πλήρωσε το πιο υψηλό επιτόκιο, ακόμα σε σχέση και με άλλες χώρες του μνημονίου - Ισπανία και Πορτογαλία - και πως μόνο η Ελλάδα μας άναψε πράσινο. 7,81% αυτή, 4,25% εμείς...
Τι σημαίνει «βγαίνουμε» στις αγορές; Τι σημαίνει το δεκαετές ομόλογο ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις;
Αλήθεια πώς εισπράττει η κοινωνία αυτή την «επιτυχία»; Αυτό τον «θρίαμβο»; Τι ποσοστό του ενός δις θα μπει στα κρατικά ταμεία για να διατεθεί για την ανάπτυξη; Που αποτελεί και την κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Τι ποσοστό του ενός δις θα διατεθεί για τους άνεργους νέους, τους χωρίς εισόδημα οικογενειάρχες, για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού; Κανένα.
Οι κοινωνικές αντιθέσεις διευρύνονται. Το χάσμα των τάξεων γιγαντώνεται. Η μεσαία τάξη συνεχίζει να βρίσκεται στη μέγγενη. Η κοινωνία γνωρίζει τη φτωχοποίηση κι εκπέμπει σήμα κινδύνου.
Η ανεργία μοιάζει με αναρριχητικό φυτό. Μόνο ανεβαίνει. Χιλιάδες συμπολίτες μας - κυρίως νέοι - παίρνουν το δρόμο της ξενητιάς. Το δρόμο που πήραν παππούδες και προπάπποι τους πριν μισό αιώνα... Και δεν υπολογίζονται αυτοί που δεν επιστρέφουν από τις σπουδές τους.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μια μετά την άλλη.
Οι μισθοί ολοένα και συρρικνώνονται. Μισθοί πείνας κάτω από τα όρια της αξιοπρέπειας.
Ολόκληρες οικογένειες αναμένουν το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα για να ζήσουν... Αν φάνηκαν «τυχεροί» στην ατυχία τους και συμπεριλήφθηκαν στους δικαιούχους.
Τα κοινωνικά παντοπωλεία ήρθαν κι έμειναν στη ζωή μας.
Ο κίνδυνος της απώλειας κατοικίας επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από χιλιάδες νοικοκυριά.
Το σύστημα δημόσιας υγείας καταποντίζεται. Οι λίστες αναμονής διευρύνονται. Οι υπηρεσίες υποστελεχώνονται. Ο ιατρικός εξοπλισμός, δυσεύρετος. Αναλώσιμα δεν υπάρχουν…
Αποστερούνται πόροι που είναι αναγκαίοι για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και την προστασία του κοινωνικού ιστού για την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών – ισότιμης πρόσβασης σε ποιοτική εκπαίδευση.
Εξοικονομούνται κονδύλια από προγράμματα στήριξης μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες. Οικογένειες με κατά κεφαλήν εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ δεν λαμβάνουν χορηγία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, γιατί απλά δεν «φτάνει» το κονδύλι.
Ο αγροτικός κόσμος βρίσκεται σε απόγνωση, γιατί ανάμεσα σε όλα τα άλλα, αναμένει ακόμα την έγκριση του προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης 2014 – 2020. Κι ο κίνδυνος να χαθούν ευρωπαϊκά κονδύλια είναι πια τόσο ορατός όσο δεν ήταν ποτέ πριν.
Κι ενώ οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης οδηγούν σε διεύρυνση της εξάρτησης όλο και περισσότερων πολιτών – ομάδων από ένα σύστημα - δίχτυ κοινωνικής στήριξης και προστασίας, το κράτος παρουσιάζεται όσο ποτέ άλλοτε ανάλγητο, αδύνατο, ανύπαρκτο να παράσχει στήριξη σε όσους το έχουν ανάγκη.
Και μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση συνεχίζει το δικό της success story. Το success της εξόδου στις αγορές, της εξόδου από το μνημόνιο, της δικαίωσης των πολιτικών της…
Μιας δικαίωσης που δυστυχώς δεν συναντά στο διάβα της τη δικαίωση της κοινωνίας και των πολιτών. Αντιθέτως…
Γιατί, απλά, άλλοι οι δείκτες επιτυχίας της κυβέρνησης, άλλες οι δικές της μετρήσεις – σούμες κι άλλες της κοινωνίας!
*Βουλευτής ΑΚΕΛ, επαρχία Λεμεσού
