Προβληματιζόμενος για την κατιούσα πορεία της Μητέρας Πατρίδας, κατέληξα να προβληματίζομαι για την πορεία και της δικής μας χώρας. Μιας πορείας που σε αρκετά σημεία έχει «άρωμα Ελλάδας» από την άποψη ότι πολλά φαινόμενα στην Κύπρο του 2012 είχαν παρουσιαστεί και στην Ελλάδα πριν την εκδήλωση της κρίσης και της επακόλουθης ύφεσης. Θα θεωρούσα επομένως λογικό να αναρωτηθώ μήπως διαγράφουμε για άλλη μια φορά πορεία παράλληλη με αυτήν της Ελλάδος, αυτήν τη φορά όχι προς ένδοξους εθνικούς αγώνες αλλά προς την καταστροφή. Όποιος σε αυτό το σημείο παρέθετε στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η οικονομία μας και μπορεί και θα αντεπεξέλθει (λ.χ. μέσω της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων και των συμβολαίων με ύποπτους όρους, των ξένων επενδύσεων που ποτέ δεν είδαμε, καθώς και των διμερών δανείων υπό ευνοϊκότερους όρους που πλέον είναι αδύνατο να εξασφαλισθούν) ασφαλώς λαϊκίζει και δημαγωγεί. Ωστόσο, η οικονομία είναι μόνο το ένα πρόσωπο της κρίσης: όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας η κρίση αυτή αγγίζει τον κοινωνικό ιστό, τους θεσμούς και το άτομό μας. Θα περίμενε επομένως κανείς, όντας η χώρα που διατηρεί τους πιο στενούς δεσμούς με την Ελλάδα, αν μη τι άλλο να παραδειγματιστούμε.
Έχοντας λάβει ισχυρά εφόδια από το «πολυδιάστατο» εκπαιδευτικό σύστημα της Κυπριακής Δημοκρατίας, σπεύσαμε σε κάθε περιστατικό επιδείνωσης της Ελληνικής κρίσης, ως «πληροφορημένοι», «πεπαιδευμένοι» και «ευσυνείδητοι» πολίτες να αναρτήσουμε στους «τοίχους» των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης τραγούδια και φωτογραφίες για την Ελλάδα και την κρίση που την ταλανίζει. Χωρίς ίχνος αιδούς, πληκτρολογήσαμε παντού αποφθέγματα λογίων που υμνούν τις αρετές του σύγχρονου έθνους και της αρχαιοελληνικής μας κληρονομιάς. Αναρωτήθηκε όμως κανείς προς τί όλη η αυτή η «ψηφιακή αλληλεγγύη»; Μήπως για να μας προσέξουν οι εν Ελλάδι αδελφοί που βρίσκονται κάθε μέρα στο δρόμο; Μήπως για να ευαισθητοποιήσουμε τους ξένους που μας έχουν ήδη δώσει πολλαπλά μαθήματα δημοκρατίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους; Ή μήπως για να αποτολμήσουμε να δώσουμε συγχωροχάρτι στους εαυτούς μας που αγνοούν επιδεικτικά τα μαθήματα που δίνει καθημερινά η Αθήνα των δρόμων -και όχι της Βουλής των (ανθ)ελλήνων - στον κόσμο; Βλέπετε, αν ήμασταν όντως ειλικρινείς θα ανοίγαμε τα μάτια στις επί μέρους αιτίες που επέτρεψαν την εκδήλωση της κρίσης. Η Αθήνα αυτή αποστέλλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους τους λαούς: «Μην επιτρέψετε επανάληψη της πλεκτάνης που στήθηκε εναντίον της Ελλάδος».
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό ο γράφων νιώθει μεγάλη απογοήτευση ακούγοντας περιπτώσεις ατόμων, τα οποία υποτάσσονται στις υποδείξεις των οικογενειών τους και ενισχύουν τις φοιτητικές παρατάξεις της «δεξιάς», της «αριστεράς» και του «κέντρου» ή συγκεκριμένους υποψήφιους Προέδρους, για να εξοφλήσουν με την ψήφο τους το «χρέος» που οφείλουν για βόλεμα στο παρελθόν ή για να την εξαργυρώσουν με θέση στο δημόσιο ή σε άλλο περιζήτητο τομέα στο μέλλον. Σκέφτομαι πως βασική αιτία της κρίσης στην Ελλάδα ήταν, μεταξύ άλλων, το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο, που ο λαός υπηρετούσε ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια ή ακόμη τα περιστατικά όπου ψηφοφόροι ξεπουλούσαν την ψήφο τους προς εξυπηρέτηση του ατομικο-οικογενειακού συμφέροντος αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό. Όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, παρατηρώ ακόμα και σήμερα με πικρία τις θυγατέρες των δικών μας κοινοβουλευτικών κομμάτων να καλούν τον φοιτητή να στηρίξει αυτούς και τους υποψηφίους που στηρίζουν υποσχόμενες πάσης φύσεως ανταλλάγματα.
Διερωτώμαι επομένως, είναι ή δεν είναι λοιπόν υποκρισία όταν οι Έλληνες Κύπριοι φοιτητές που έχουν δήθεν αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα και στέλνουν μήνυμα συμπαράστασης, να προτίθενται να πράξουν ότι ακριβώς έκαναν μέχρι πρόσφατα τα αδέλφια μας στην Ελλάδα;.
Ο γράφων αναγνωρίζει ότι υπάρχουν και περιστατικά, όπου οι φοιτητές δεν υποκύπτουν σε πιέσεις που τους καθιστούν έμπρακτα συνένοχους στα κεκαλυμμένα εγκλήματα της πολιτικής ηγεσίας μας. Είναι αξιέπαινο το γεγονός ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το βάρος της ευθύνης που φέρει η ψήφος τους και προτίθενται να την αξιοποιήσουν με σύνεση όπως οι ίδιοι την αντιλαμβάνονται, δίχως να επηρεάζονται από τις έξωθεν πιέσεις και τον ατομικισμό τους. Η πρόκληση, ωστόσο, έγκειται στην αφύπνιση των υπολοίπων, στους οποίους οι προαναφερθέντες παράγοντες πιθανότατα να μην επιτρέπουν να αντιληφθούν την πραγματική διάσταση του προβλήματος.
Είναι αναγκαίο ο κάθε πολίτης και ιδιαίτερα κάθε νέος πολίτης, να αναλογιστεί το βάρος της ευθύνης που φέρει η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε οποιαδήποτε επίπεδο. Επιβάλλεται ο κάθε ένας από εμάς να αφουγκραστεί τα μηνύματα που εκπέμπει η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια και να εξετάσει πού οδηγούν οι επιλογές που κάνει σήμερα, λαμβάνοντας υπόψιν το συλλογικό συμφέρον. Η κοινωνία έχει ήδη αρχίσει να αυτονομείται και είναι αυτό που ακριβώς που τρέμουν τα κόμματα εξουσίας και λαοπλάνοι «ανεξάρτητοι» πολιτικάντηδες. Ισχυροποιώντας τις ηθικές αλλά και τις εθνικές μας αντιστάσεις αμβλύνουμε την κινδυνολογία αυτών και των παραρτημάτων τους. Κάνοντας τις σωστές επιλογές πετυχαίνουμε ένα καίριο πλήγμα στο απάνθρωπο σύστημα που τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας έχτισαν στις πλάτες των λαών μέσω των πολιτικών κομμάτων. Η ιστορία το έχει άλλωστε αποδείξει πως ο άνθρωπος, όντας είδος κοινωνικό, μπορεί να αυτονομηθεί και να οργανωθεί με κανόνες που να προσαρμόζονται στις πραγματικές του ανάγκες και όχι τις ανάγκες που του επιβάλλουν.
Εάν υποθέσουμε ότι οι εν Ελλάδι αδελφοί αποπλανήθηκαν, εμπιστευόμενοι λάθος άτομα, συντηρώντας το κατεστημένο και θέτοντας το άτομο υπεράνω του συνόλου, τότε εμείς θα είμαστε εγκληματικά ανεύθυνοι αν δεν παραδειγματιστούμε. Από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ιδιοτέλεια και η ματαιοδοξία της ηγεσίας καθώς και η αφέλεια του ευκολόπιστου και μονίμως κατακερματισμένου λαού μας άνοιγε κερκόπορτες στον ξένο παράγοντα, ώστε να επιβάλλει ελεύθερα τη βούλησή του. Η απώλεια της μισής μας πατρίδας φαίνεται πως δε στάθηκε αρκετή για να συνετίσει όσους επιμένουν σήμερα να προάγουν όλα όσα κατέστρεψαν μέσα σε λίγες δεκαετίες την Ελλάδα. Ο χρόνος εξαντλείται και εμείς έχουμε ακόμη πολλά να διδαχτούμε και ακόμη περισσότερα να αλλάξουμε, όχι επειδή δε μας δόθηκε η ευκαιρία, αλλά γιατί δεν φροντίσαμε να την αρπάξουμε.
*Αντιπρόεδρος ΜΕΤΩΠΟΥ Κ.Φ.Η.Β
