Απεβίωσε τη Δευτέρα 1η Ιανουαρίου 2018 σε ηλικία 86 χρόνων, ο πρώην υπουργός Παιδείας Στέλιος Κατσελλής από την Κερύνεια, πρώην Δήμαρχος Κερύνειας και πρώην Υπουργός Άμυνας. Ο Στέλιος Κατσελλής διετέλεσε Υπουργός Παιδείας στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού από τις 23 Σεπτεμβρίου 1982 μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 1985.
Σε ανακοίνωση του το ΔΗΚΟ αναφέρει ότι ο εκλιπών ήταν στέλεχος του από της ιδρύσεως του κόμματος, διετέλεσε Δήμαρχος Κερύνειας και Υπουργός Άμυνας και Παιδείας στις διακυβερνήσεις του αείμνηστου Προέδρου, Σπύρου Κυπριανού. Η προσφορά του στον τόπο, ως κάτοχος δημοσίων αξιωμάτων, ήταν πολύτιμη. Το ΔΗΚΟ προσθέτει ότι ο Στέλιος Κατσελλής ήταν πάνω απ’ όλα Κερυνιώτης και έφυγε με τον καημό της κατεχόμενης Κερύνειας.
Η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018 από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα στον Στρόβολο (γωνία λεωφόρος Σταυρού και οδός Αγίου Αντρέου)
στις 12:00 το μεσημέρι.
Η ταφή θα γίνει στις 2:00 μ.μ. στο κοιμητήριο Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό.
Η οικογένεια θα δεχθεί συλλυπητήρια στην εκκλησία Αποστόλου Αντρέα από τις 11:00 π.μ. Παράκληση της οικογένειας αντί στεφάνων να γίνονται εισφορές στο ταμείο Κοινωνικής Ευημερίας του Δήμου Κερύνειας.
Το Υπουργείο Παιδείας και ιδιαίτερα ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Καδής εκφράζουν τα θερμά συλλυπητήριά τους στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Βιογραφικό
Ο Στέλιος Κατσελλής γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1931, στην Κερύνεια. Γονείς του ο Κώστας Κατσελλής και η Ελένη, το γένος Σταυρή Βόττη. Είναι το έκτο από τα οκτώ παιδιά που απόκτησαν, πέντε αδελφές και τρία αδέλφια, το ένα από τα οποία πέθανε βρέφος.
Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο της πόλης και συνέχισε στο Γυμνάσιο Κυρηνείας, από το οποίο απεφοίτησε το 1949.
Από τα μαθητικά του χρόνια, ο Στέλιος Κατσελλής, δίνει τα πρώτα δείγματα του ενδιαφέροντος του για τα κοινά, ως πρόεδρος της τάξης του, λαμβάνοντας μέρος στις περισσότερες σχολικές δραστηριότητες. Ασχολήθηκε και με τον κλασσικό αθλητισμό, με επίδοση στους αγώνες δρόμου, των εκατό και διακοσίων μέτρων καθώς και στη σκυταλοδρομία. Το 1948 και 1949 εκπροσώπησε το σχολείο του παίρνοντας μέρος στους παγκύπριους μαθητικούς αγώνες.
Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο αψήφησε την προτροπή και παράκληση του πατέρα του να ακολουθήσει τις ξενοδοχειακές επιστήμες και προτίμησε να σπουδάσει ηλεκτρολογία. Το 1949 πηγαίνει στην Αγγλία και για ένα χρόνο εργάζεται σε μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικών ειδών. Στη συνέχεια φοιτά πρώτα στο κολλέγιο και κατόπιν πανεπιστήμιο του Loughborough και μετά στο Λονδίνο, στο Faraday House, από όπου απεφοίτησε το 1956 ηλεκτρολόγος/μηχανικός.
Γυρίζοντας, βρίσκει τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 εν εξελίξει. Νεαρός τότε ο Στέλιος δίνει τον όρκο του αγώνα και εντάσσεται στις τάξεις του. Παράλληλα ανοίγει κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στην Κερύνεια. Το κατάστημα αυτό επιλέγεται ως το κέντρο διακίνησης επιστολών και επαφών των αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Μέσα από τις τάξεις της ΕΟΚΑ γνωρίζεται με την Ρήνα Χαραλαμπίδου με την οποία αναλαμβάνουν διάφορες αποστολές. Με το τέλειωμα του αγώνα, το Δεκέμβριο του 1959, ο Στέλιος και η Ρήνα παντρεύονται.
Μετά το τέλος του αγώνα κλείνει το ηλεκτρολογικό κατάστημα και επιστρέφει στις οικογενειακές επιχειρήσεις των ξενοδοχείων Κατσελλή.
Το 1960 εκλέγεται πρόεδρος του αθλητικού σωματείου της πόλης ΠΑΕΚ, και το 1961 διορίζεται πρόεδρος της Σχολικής Εφορείας Κερύνειας, θέση την οποία διατηρεί μέχρι το 1980. Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα σχολεία και ειδικά για το Γυμνάσιο Κυρηνείας, το οποίο στα χρόνια της προεδρίας του ανακαινίζεται και επεκτείνεται θεαματικά. Χτίζεται μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη και εργαστήρια φυσικής και χημείας σε ειδική πτέρυγα, χτισμένη εξ ολοκλήρου από την οικογένεια Κατσελλή, εις μνήμη της μητέρας του Ελένης.
Το 1964 ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, τον διορίζει δήμαρχο Κερύνειας, θέση στην οποία παραμένει μέχρι το 1978. Στα δέκα πρώτα χρόνια της Δημαρχίας του προσπαθεί και καταφέρνει να αποκτήσει η πόλη νέο δημοτικό μέγαρο, με γραφεία στον πρώτο όροφο και στο ισόγειο αίθουσες εκδηλώσεων και μουσείο με διάφορα εκθέματα. Το δημαρχείο θέτει υπό την αιγίδα του και στεγάζει τον Λαογραφικό Όμιλο Κερύνειας τον οποίο ενθαρρύνει να διοργανώσει την Έκθεση Ανθέων Κερύνειας με μεγάλη επιτυχία καθώς και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις (εκθέσεις ζωγραφικής, μουσικές εκδηλώσεις κ.λπ.). Το Δημαρχείο, επίσης, συντονίζει τις εκδηλώσεις του Κατακλυσμού στο λιμανάκι της πόλης. Καταφέρνει να εμπλουτίσει τα εισοδήματα του Δημαρχείου με το κτίσιμο καταστημάτων και διαμερισμάτων σε παλιά κληροδοτήματα. Λειτουργεί δημοτικό νηπιαγωγείο και κατασκευάζονται γήπεδα τένις.
Στην οικογένειά του αντιμετωπίζει μια τραγωδία όταν τα τρία πρώτα παιδιά του, ο Κώστας, η Ελένη και η Κούλα πεθαίνουν στα πρώτα τους χρόνια από μεσογειακή αναιμία, όμως το 1970 αποκτά ένα υγιές κορίτσι, τη Δέσποινα-Μαρία.
Το 1974 επέρχεται η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ο Στέλιος Κατσελλής, όπως και οι περισσότεροι Κερυνειώτες, διώχνεται δια της βίας από την αγαπημένη του πόλη. Καταφεύγει με την οικογένειά του στη Λεμεσό και, διατηρώντας τη θέση του δημάρχου της κατεχόμενης πια πόλης, προσπαθεί όσο μπορεί να λύσει προβλήματα των εκτοπισμένων δημοτών της Κερύνειας και γενικά του προσφυγικού κόσμου. Έχει συχνή επαφή με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας προωθώντας τη λύση άμεσων προβλημάτων επιβίωσης και στέγασης. Βάση του έχει το δημοτικό μέγαρο Λεμεσού, που με προθυμία δέχεται να φιλοξενήσει το εκτοπισμένο δημαρχείο. Εδώ στη Λεμεσό πρωτοστατεί στην ίδρυση του Οργανισμού Βιοτεχνίας Εκτοπισμένων Γυναικών (ΟΒΕΚ), του οποίου προεδρεύει και στον οποίο εργάζονται γυναίκες για τον επιούσιο, που τους στέρησε η εισβολή.
Μέσα στα τόσα κακά συμβαίνει και ένα καλό στην οικογένειά του, αρχές του επόμενου χρόνου της εισβολής, το 1975, ο Στέλιος και η Ρήνα αποκτούν ακόμα ένα υγειές κοριτσάκι τη Σταυρινή-Χριστίνα. Προστάτης άγιος των παιδιών τους, ο Άγιος Μηνάς και ειδικά το ομώνυμο μοναστήρι του στη Βάβλα, στο οποίο διαμένουν μοναχές.
Την ίδια χρονιά διορίζεται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας πρόεδρος της Τράπεζας Αναπτύξεως, θέση που διατηρεί για ένα περίπου χρόνο, μέχρι το 1978, όταν διορίζεται μέλος της Επιτροπής Δημοσίας Υπηρεσίας και αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να μετοικήσει, με την οικογένειά του, το Γενάρη αυτής της χρονιάς, στη Λευκωσία.
Είναι ο πρώτος πρόεδρος της Παγκύπριας συντονιστικής επιτροπής αιμοδοσίας, θέση στην οποία υπηρετεί για δυο περίπου δεκαετίες.
Εν τω μεταξύ ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος πεθαίνει και ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Σπύρος Κυπριανού, διορίζει το Στέλιο Κατσελλή Υφυπουργό Εσωτερικών, το 1978, με ειδικά καθήκοντα το συντονισμό επίλυσης των προβλημάτων των εκτοπισμένων. Το 1980 δημιουργείται η θέση του Υπουργού Προεδρίας στην οποία μετατίθεται μέχρι το 1982. Τα τέσσερα αυτά χρόνια της θητείας του στις δύσκολες αυτές θέσεις φροντίζει για την επέκταση των συνοικισμών και τη στέγαση προσφύγων.
Όταν χάνει τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο Υπουργός Παιδείας, το 1982, ο πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού του αναθέτει το υπουργείο αυτό. Η παιδεία είναι ένας κλάδος που ο Στέλιος νοιάζεται και αγαπά από το 1961. Παραμένει σε αυτό το πόστο μέχρι το 1985. Στον τον ανασχηματισμό της Κυβέρνησης αυτή τη χρονιά του ανατίθεται, για λίγους μήνες, το υπουργείο Άμυνας.
Τον επόμενο χρόνο, 1986, υπηρετεί για επτά χρόνια, μέχρι το 1992 ως Πρόεδρος της Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας. Αυτό είναι και το τελευταίο δημόσιο πόστο που υπηρετεί με την χαρακτηριστική εργατικότητα και εντιμότητα που τον διακρίνει πάντα.
Το 1993, διαλύεται ο γάμος του με τη Ρήνα Κατσελλή και το 1996 ο Στέλιος κάνει δεύτερο γάμο και παντρεύεται την Christine Carr, με την οποία διαμένει στη Λευκωσία, χωρίς να παύει ούτε λεπτό να ασχολείται και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε πρόσωπα, κυρίως εκτοπισμένους, που έχουν ανάγκη. Πόθος του και καημός του να αξιωθεί να ξαναγυρίσει στην κατεχόμενη πόλη που με τόση στοργή υπηρέτησε.
