ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Είναι μια δύσκολη ώρα η σημερινή…Ακόμα δυσκολότερη η αυριανή… Ο αποχαιρετισμός ενός νέου ανθρώπου στο πλατύσκαλο της ζωής, εκεί που όλα σου φαίνονται τόσο κοντά μα και τόσο εφικτά με την χαρά που μόνο η νιότη δύναται και η νιότη μπορεί…
Ο αποχαιρετισμός ενός νέου ανθρώπου με ήθος, ψυχή και ελεύθερο πνεύμα, πράγμα τόσο σπάνιο στις μέρες μας. Τόσο σπάνιο να τα έχει κανείς όλα αυτά και ακόμα περισσότερα και εκεί που είναι έτοιμος να αδράξει το μέλλον να έρχεται η κακιά στιγμή, η κακιά ώρα που για αυτήν αμέτρητες μάνες θρήνησαν στο παρελθόν και αλλοίμονο άλλες τόσες θα θρηνήσουν στο μέλλον.
Για όσους τυχερούς γνώρισαν τον Νεόφυτο Χανδριώτη, ένα έχουμε να πούμε. Να κλάψουν για τις μελλοντικές στιγμές που δεν θα έρθουν, αλλά να χαρούν για εκείνες που πέρασαν μαζί του. Να χαρούν για κάθε τρίποντο στο μπάσκετ, κάθε μικρή στιγμή με χαβαλέ και καφέ, κάθε θρίαμβο και κάθε φοιτητική αγωνία πάνω από τα βιβλία. Να θυμηθούν με αγάπη και αγαλλίαση το κάθε αστείο, το κάθε μικρό τίποτα που πέρασαν μαζί του και να ευγνωμονούν τον Θεό που ο Νεόφυτος ήταν στην παρέα τους, που μοιράστηκαν μαζί του πολλές ή λίγες στιγμές…
Για την οικογένεια δεν θα πούμε τα τετριμμένα και τα περίπλοκα. Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν το κενό , το τεράστιο πλήγμα και τον πόνο. Τα λόγια της παρηγοριάς δεν μπορούν να καλύψουν τις στιγμές που δεν είναι να έρθουν. Δεν μπορούν να ακούσουν τα χτυποκάρδια της νιότης, τα τρελά και τα φαιδρά που δεν είναι να γίνουν. Κάποτε για όσους από μας έχουν παιδιά και το χτύπημα της πόρτας που κλείνει και ανοίγει είναι αρκετό να μας κάνει να χαρούμε, να νιώσουμε ότι είναι εδώ.
Δεν θα πούμε για αυτά. Θα πούμε όμως για τις στιγμές που πέρασε αυτή η οικογένεια με αυτό το τόσο σπάνιο πλάσμα, όπως μαρτυρούν όλοι εκείνοι που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Θα πούμε για το πολύτιμο τώρα πια παιδικό κλάμα, για το πρώτο δοντάκι, το πρώτο άλφα στο σχολείο, το πρώτο τρελό κουρεματάκι, την πρώτη νίκη μα και την πρώτη ήττα. Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ την αξία των στιγμών με τα παιδιά μας; Σκεφτήκαμε ποτέ να φυλάξουμε στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας το κάθε βήμα τους, την κάθε μικρή και μεγάλη ανάμνηση τους; Έτσι και τώρα θα πούμε στους πονεμένους γονείς να είναι ευγνώμων για το ότι το πιο πολύτιμο πετράδι στην στέμμα της ζωής τους ήταν και θα είναι ο Νεόφυτος…. Εκείνο που θα μετρήσει στο μέλλον για να δώσει κουράγιο είναι το γεγονός ότι ήταν και θα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Και μέσα στην μεγάλη ατυχία του ο Νεόφυτος ευτύχησε να έχει τους καλύτερους γονείς που θα μπορούσε να έχει κάποιος.. Και πιστέψτε με είναι και αυτό μια μεγάλη τύχη… Μια μεγάλη τύχη να κινήσουν οι γονείς σου γη και ουρανό για σένα..
Νεόφυτε, άνθρωπε του πάντοτε και όχι του τώρα… παιδί της αγάπης και της δύναμης… έδωσες γερό χαστούκι στο ανάθεμα που λέγεται καρκίνος… Δεν λύγισες μπροστά στα τερτίπια του και τα πισωγυρίσματα του…. Νεόφυτε από αυτή την ζωή έφυγες όρθιος και δυνατός… Κίνησες για το μεγάλο ταξίδι εκεί που δεν είναι πόνος , ούτε και στεναγμός με χαμόγελο στα χείλη , με ένα αεράκι να σου ανεμίζει τα μαλλιά.. Δεν θα πούμε αντίο. Θα πούμε στο επανιδείν.
*Εκπαιδευτικός
