ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ*
Διάβασα με προσοχή την είδηση ημερομηνίας 19 Ιουλίου 2018 στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος» για την πρόθεση του Αρχιεπισκόπου να ζητήσει την κατάργηση της ονομαστικής του εορτής ως επίσημης αργίας από τα δημόσια σχολεία και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το περιεχόμενο της είδησης το οποίο μπορεί να συνοψιστεί στην εξής φράση: αφού είσαστε έτσι τότε, «ο καλός Αρχιεπίσκοπος», θα δείξει σε όλους εσάς τους «φυγόπονους εκπαιδευτικούς» που δεν δουλεύετε, καταργώντας μια από τις πολλές μέρες που κάθεστε.
Το θέμα ακριβώς είναι πως ο Αρχιεπίσκοπος, η κυβέρνηση και δυστυχώς και μια μερίδα του τύπου δεν έχουν αντιληφθεί ή δεν θέλουν να αντιληφθούν την ουσία του αγώνα των εκπαιδευτικών. Ενός αγώνα που μετά και από τις ετσιθελικές αποφάσεις των κυβερνώντων, την κατάργηση του συνδικαλιστικού χρόνου, τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου και την επίθεση του προέδρου του ΔΗΣΥ ενάντια στο δημόσιο σχολείο (κατά την οποία επίθεση ζήτησε τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και στην εκπαίδευση) παίρνει σιγά-σιγά ένα διαφορετικό σχήμα θέτοντας νέα αιτήματα.
Γιατί με όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες ο αγώνας των εκπαιδευτικών, που θα πρέπει να αφορά πλέον ολόκληρη την κοινωνία, έχει μετατραπεί σε ένα αγώνα ενάντια στην αυταρχικότητα του κράτους, τον σκοταδισμό της εκκλησίας και την επέλαση του ιδιωτικού κεφαλαίου σε ότι απέμεινε, από το 2013 και μετά, να αποτελεί δημόσιο αγαθό.
Συνεπώς Αρχιεπίσκοπε και Υπουργέ της Παιδείας (και όχι του Πολιτισμού), που εκπροσωπείτε έμμεσα (ο πρώτος) και άμεσα (ο δεύτερος) την παρούσα διακυβέρνηση και τις πολιτικές της, πρέπει να κατανοήσετε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν διεξάγουν αυτό τον αγώνα γιατί φοβούνται να εργαστούν. Κανένας και καμιά εκπαιδευτικός δεν αναλάμβανε μέχρι σήμερα την ευθύνη ενός τμήματος και συνεπώς την ευθύνη για την πρόοδο και την ευημερία 20-25 παιδιών γιατί παίρνει μία ή δύο περιόδους απαλλαγής. Ούτε αναλαμβάνει τη διδασκαλία θεατρικών παραστάσεων, μουσικών εκδηλώσεων, έκδοσης περιοδικών κ.λπ. γιατί παίρνει άλλη μια περίοδο απαλλαγής.
Οι εκπαιδευτικοί, που αναλαμβάνουν όλα αυτά τα διδακτικά καθήκοντα (και όχι «εξωδιδακτικά» όπως αρέσκεστε να τα απαξιώνετε θέτοντας στην ουσία τους εαυτούς σας ακριβώς απέναντι από ότι υποδεικνύουν οι σύγχρονες τάσεις της παιδαγωγικής επιστήμης), το κάνουν γιατί αγαπούν τη δουλειά τους. Και να είστε βέβαιοι πως θα συνεχίσουν να τα κάνουν ακόμα και αν νικήσετε. Γιατί απλά ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι, πλέον, αγώνας για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και του συνταγματικού και αναφαίρετου δικαιώματος της συμμετοχής των πολιτών σε οργανωμένα σύνολα, την εμπέδωση της κοσμικότητας σε θεσμούς όπως είναι η παιδεία και ο δημόσιος χώρος και την προστασία του δημόσιου πλούτου στον οποίο απρόσκοπτα όλοι και όλες οι πολίτες θα πρέπει να έχουν πρόσβαση.
Και αν ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε να καταργηθεί η αργία για την ονομαστική του εορτή (αίτημα το οποίο ξεκίνησε μέρες πριν τη δήλωση του Αρχιεπισκόπου από ομάδες πρωτοβουλίας εκπαιδευτικών στο διαδίκτυο που μάζευαν ηλεκτρονικές υπογραφές) πολλοί και πολλές εκπαιδευτικοί ζητούν εδώ και χρόνια την κατάργηση όλων των θρησκευτικών αργιών. Όπως πολύ σωστά το έθεσε και μια φίλη εκπαιδευτικός πρόσφατα με αφορμή τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου «επιτέλους θέλουμε όλες τις θρησκευτικές αργίες να καταργηθούν. Να κάμνουμε εκείνες τις ημέρες Ελληνική Μυθολογία, Δαρβίνο, Ηλέκτρα, Θεοδωράκη, Καζαντζάκη, τους Άθλιους του Ουγκώ. Επιτέλους να αρχίσει να ξημερώνει!». Οι εκπαιδευτικοί, και κυρίως όλοι και όλες εμείς οι εκπαιδευτικοί «της έδρας», είμαστε έτοιμοι και έτοιμες από καιρό για όλα αυτά Αρχιεπίσκοπε. Εσείς;
*Δάσκαλος
Μέλος Δ.Σ. Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων & Νηπιαγωγών
