ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΚΟΥΡΟΥΠΑΘΗ*
Συχνά η πραγματικότητα είναι άβολη και δύσκολη να λεχθεί. Πολύ ορθά κατά την άποψή μου, ο ΥΠΠ εκθέτει τις απόψεις του για το ΝΣΔΕ, ούτως ώστε να κριθεί, αρνητικά ή θετικά, από την ίδια την κοινωνία. Όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, όπου η κάθε μια κρύβει τις δικές της άβολες αλήθειες. Έτσι και με το ΝΣΔΕ κάποιες άβολες αλήθειες μένουν, εσκεμμένα ή μη, στην αφάνεια και στο περιθώριο.
Πώς “δίνουμε ελπίδα στους νέους και ιδιαίτερα στους πιο προσοντούχους και άριστους” όταν δεν λέμε ότι οι μόνιμες θέσεις της επόμενης δεκαετίας είναι σχεδόν μηδαμινές; Όταν δεν λέμε στους νέους ότι αυτή η ελπίδα που θα τους προσφέρουμε θα τίθεται υπό αμφισβήτηση ανά διετία και θα πρέπει να την επαναδιεκδικούμε συνεχώς;
Πώς “επιδεικνύουμε κοινωνική ευαισθησία για τους ήδη υπηρετούντες εκπαιδευτικούς” όταν περιοριζόμαστε στην απλή “πρόθεση για εξαίρεση” που δεν συνοδεύεται όμως με πολιτικές πράξεις και με νομοθετικές ρυθμίσεις που θα εξαιρούν όσα άτομα προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν στην εκπαίδευση από το όποιο σχέδιο διορισμών;
Πώς μπορεί να ισχυριζόμαστε ότι “με την αλλαγή των δεδομένων, σταδιακά, εκτός από τους άριστους απόφοιτους κυπριακών και ξένων πανεπιστημίων, εντάσσονται χωρίς καμία απολύτως διάκριση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα μέτριοι ή και αδύνατοι φοιτητές” όταν είναι με τις ψήφους της παρούσας κυβέρνησης που ανωτατοποιήθηκαν τα κολλέγια με διαδικασίες εξπρές και άνοιξε ο δρόμος σε αυτούς που αποκαλούνται “μέτριοι ή και αδύνατοι υποψήφιοι”; Με ποια λογική τα δικά σας πολιτικά εγκλήματα θα πρέπει να τα πληρώσουν οι "άριστοι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Κύπρου"; Ξεχνάτε ότι όσοι εκπαιδευτικοί (αντικαταστάτες και συμβασιούχοι) δουλεύουν αυτή τη στιγμή στα δημοτικά σχολεία εντάσσονται στην κατηγορία των "αρίστων αφού οι θέσεις που δίνονταν από το Πανεπιστήμιο ήταν περιορισμένες και, λόγω του ότι οδηγούσαν με σιγουριά στην εργοδότηση, οι θέσεις ήταν πολύ ανταγωνιστικές".
Πώς μπορούμε να λέμε ότι με το ΝΣΔΕ “θα δοθεί η δυνατότητα σε σημαντικό αριθμό συμβασιούχων/έκτακτων/αντικαταστατών να διοριστούν” όταν κατά τη διάρκεια της “εκτεταμένης μεταβατικής περιόδου” οι μόνιμοι διορισμοί θα είναι απειροελάχιστοι; Αν πραγματικά η πρόθεση είναι να δοθεί η δυνατότητα στους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς να διοριστούν γιατί δεν μετατίθεται η έναρξη του όποιου σχεδίου μετά την μονιμοποίηση της συγκεκριμένης ομάδας εκπαιδευτικών;
Πώς μπορούμε να λέμε ότι “ανάλογη διαδικασία υιοθετούν με επιτυχία αρκετές άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου” όταν δεν αναφέρουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών χωρών παρέχουν με ανάλογες διαδικασίες μονιμοποίηση ή μακρόχρονη σύμβαση που οδηγεί σε σύμβαση αορίστου χρόνου;
Πώς μπορούμε να λέμε ότι “η αρχική πρόθεση του Υπουργείου ήταν να διασφαλίσει τον διορισμό των εκπαιδευτικών που υπηρετούν για περισσότερους από 30 μήνες στο εκπαιδευτικό σύστημα… ,ωστόσο η γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας ήταν ότι η υιοθέτηση της πρόνοιας αυτής θα καθιστούσε το νέο σύστημα μη έγκυρο νομικά” όταν αυτός που πρότεινε την εν λόγω εισήγηση είναι ένας έγκριτος νομικός που τη δεδομένη στιγμή τυγχάνει να είναι και Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Εάν πραγματικά υπάρχει πολιτική βούληση, τα όποια νομικά κωλύματα μπορούν να ξεπεραστούν…
Πώς μπορούμε να λέμε ότι “το Υπουργείο υιοθέτησε μια εναλλακτική πρόταση που θα εντάσσει στο σύστημα τους καλύτερους και πιο ικανούς εκπαιδευτικούς” όταν δεν υπάρχει καμία επιστημονική μελέτη που να αποφάνθηκε ότι η υψηλή επίδοση σε μια γραπτή εξέταση συνδυάζεται με την υψηλή απόδοση εντός της σχολικής αίθουσας; Οι εξετάσεις είναι, εν μέρει, δείκτης καλών φοιτητών και όχι καλών εκπαιδευτικών. Η αγάπη για τα παιδιά, η μεταδοτικότητα, η υπομονή και το πάθος για διδασκαλία δεν προσμετριέται από καμία γραπτή εξέταση…
Δυστυχώς για όλους, δεν είναι με πιασάρικους τίτλους που λύνουμε τα προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Καλό λοιπόν θα ήταν να θέσουμε ενώπιων μας τα πραγματικά διλήμματα και να πάρουμε γενναίες αποφάσεις:
Α) Θέλουμε πραγματικά να στηρίξουμε τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς; Αν ναι, τότε να εξαιρεθούν από το όποιο σχέδιο όσοι επί χρόνια αλωνίζουν όλη την Κύπρο, απ’ άκρη σ’ άκρη δίνοντας τη ψυχή τους για αυτό που αγαπάνε...
Β) Θέλουμε πραγματικά να δώσουμε ελπίδες στους νέους; Αν ναι, τότε να μειωθεί το όριο αφυπηρέτησης, να μειώσουμε τους μαθητές ανά τάξη, να εξαγγείλουμε πακέτα πρόωρης αφυπηρέτησης, να επαναρχίσουμε την υλοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, να δώσουμε ξανά ώθηση στην εκπαίδευση και όχι στην εξοικονόμηση πόρων εις βάρος της εκπαίδευσης.
*Συμβασιούχος Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης
