Αχ Ελλάδα!


ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*

Σε πρόσφατο ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη προς εξεύρεση σπιτιού για φοιτητή βρέθηκα τετ-α-τετ με το φαινόμενο «Αχ Ελλάδα!» Αλήθεια, πόσα και πόσα δεν κρύβει μέσα της η πιο πάνω επιφωνηματική φράση!

Αχ Ελλάδα! Λατρεμένη Ελλάδα με τους χίλιους δυό προορισμούς, με τα πανέμορφα ακρογιάλια και τις δεκάδες εκκλησιές, με τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο μαρτυρώντας ένα ένδοξο παρελθόν.

Αχ Ελλάδα, των διακοπών και της χαλάρωσης, του απόλυτου φραπέ, της τυροκαυτερής και του μεζέ.

 Αχ Ελλάδα της  κρίσης, των πολυκατοικιών  του 30 και του 40 να γέρνουν από την μια πλευρά σαν ομοίωμα του πύργου της Πίζας σε ελληνική εκδοχή. Αχ Ελλάδα, των ζητιάνων στους δρόμους που ψάχνουν για λίγο φαγητό στους σκουπιδοτενεκέδες και των φανταχτερών Β.Μ.W. να μαρσάρουν στις λεωφόρους.

Αχ Ελλάδα με τους φαύλους κύκλους σου που δεν οδηγούν ποτέ πουθενά γιατί ίσως εσύ το διάλεξες ή έστω άλλοι διάλεξαν για σένα. Αυτοπαγιδευόμενη σε φράσεις του τύπου «Μαζί τα φάγαμε» υποθηκεύοντας έτσι στυγνά το οποιοδήποτε μέλλον…

Περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ψάχνοντας για σπίτι για ενοικίαση, συνειδητοποιείς ότι  πολλοί από τους ιδιοκτήτες απαξιούν και να σου δείξουν  το σπίτι που διαφημίζουν. Διστάζουν, ίσως ποιος ξέρει και δικαιολογημένα, να ενοικιάσουν σε Κύπριους. Μερικοί ίσως τους θεωρούν ιδιότροπους, κακομαθημένους και γκρινιάρηδες. Μπαίνοντας σε συγκεκριμένα μεσιτικά γραφεία με έκπληξη βλέπεις ουρές και ουρές από υποψήφιους ενοικιαστές. Σφαγές γίνονται για να σου δώσει κάποιου είδους σημασία ο μεσίτης που περίπου αναδεικνύεται σε προσωπικότητα τους βεληνεκούς του παλατιού του Μπάκιγχαμ. Μόνο που αυτός δεν έχει παλάτια του Μπάκιγχαμ να σου δείξει αλλά κάποια ετοιμόρροπα διαμερίσματα στολισμένα λεκτικά με φράσεις «στο βάθος… κήπος». Στο πολύ βάθος, όμως.

 Οι άμοιροι γονιοί να ιδρώνουν και να ξαναϊδρώνουν στο άκουσμα των τιμών των ενοικίων που με λιγάκι ακόμα προσπάθεια θα φτάσουν στο φεγγάρι λίγο πιο καθυστερημένα από τον Άρμστρονγκ, βέβαια. Καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Πολλή ζήτηση, πολλή αύξηση στις τιμές των ενοικίων. Ένας απελπισμένος πατέρας φεύγει άπρακτος μετά από 4 ημερών ψάξιμο και δηλώνει ότι δεν αντέχει άλλο. Φεύγει και θα έρθει το Σεπτέμβρη. Επί ματαίω, φυσικά γιατί μέχρι τότε τα σπίτια θα είναι ακόμα πιο δυσεύρετα. Οι ιδιοκτήτες σου λένε «αν θέλεις, πάρτο, αν δεν θέλεις, φύγε να περάσει ο επόμενος». Νόμοι της ελεύθερης αγοράς στο απόλυτο μεγαλείο τους.

Αναρωτιέμαι αν το Υπουργείο Παιδείας είναι ενήμερο για το πρόβλημα αυτό. Αν μπορεί να γίνει κάτι. Οι φοιτητές έχουν παράπονα για τις δυσκολίες στην εξεύρεση σπιτιών, τις ψηλές τιμές και το κουτσούρεμα της φοιτητικής χορηγίας. Τα πιο αυστηρά κριτήρια στην φοιτητική χορηγία που συνδέεται με την ακίνητη ιδιοκτησία της κάθε οικογένειας δυσκολεύουν τα πράγματα. Έτσι έχουμε τους «ρακένδυτους εκατομμυριούχους» που είναι ναι μεν ιδιοκτήτες περιουσίας αλλά από cash τζίφος. Εδώ cash , εκεί cash , πουντο καλέ το cash; Ε, ας πουλήσουν οι ρακένδυτοι εκατομμυριούχοι κανένα χωραφάκι και βλέπουμε. Εκεί στη γωνιά τους καρτερούνε οι γύπες για να κτυπήσουν κανένα ψοφίμι. Και οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Παραπονιούνται οι φοιτητές, καλή τους ώρα, όπου και να’ναι. Αυτοί με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχει ακόμη ελπίς. Παρόλο που οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από κομματικές οργανώσεις, δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που παρατούν τα διαβάσματα και τις δικές τους υποχρεώσεις και τρέχουν να βοηθήσουν τους γονείς και τους αγχωμένους νέους φοιτητές. Υπάρχει κάτι το αγνό, το αληθινό σ ‘ αυτό τους τον αλτρουισμό. Από καιρό ήθελα να το αναφέρω και έτσι δράττομαι της ευκαιρίας και το λέω τώρα. Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Φως στα χέρια αυτών των νέων ανθρώπων που μου έδωσαν ξανά την ελπίδα στον άνθρωπο.

Την ελπίδα για το «Αχ Ελλάδα» που θα απομείνει στο θαυμαστικό. Θα φύγει κάποτε το μοιρολατρικό του Έλληνα, του λίγου, του μπαγαμπόντη, του καιροσκόπου που σου κόβει απόδειξη για δέκα ευρώ ενώ του δίνεις σαράντα, εκείνου που σου κλείνει συνωμοτικά το μάτι, λέγοντας σου ότι «δεν πάει άλλο, έχουμε βάλει συνεταίρο στις δουλειές μας το κράτος. Μας κλέβει αυτό, το κλέβουμε και εμείς». Αυτό είναι ένα φαινόμενο πρόσκαιρο, περαστικό. Θα επικρατήσει ο άλλος ο Έλληνας, ο περήφανος, ο αγωνιστής και γενναίος, εκείνος που σε σταματά στον δρόμο και σε ρωτά «Κύπριοι είστε; Να είστε καλά παιδάκια μου, πολλά βάσανα περνάτε και εσείς».

Αχ Ελλάδα… Παρόλα τα προβλήματα, το γδάρσιμο στις τιμές των ενοικίων στη Θεσσαλονίκη,  την φτώχεια και την κρίση μεγατόνων, διατηρείς ακόμα το μεγαλείο σου. Εκεί στα σοκάκια με τους περσινούς φοιτητές που βοηθούν τόσο αλτρουιστικά τους καινούργιους, εκεί στον Λευκό Πύργο κάτω από το φεγγάρι και υπό τους ήχους ενός μελαγχολικού σαξόφωνου.

Αχ Ελλάδα ! Το μεγαλείο σου !  

*Εκπαιδευτικός 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










220