ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ*
Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνόκ̌αιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι ’ξηλείψει,
κανένας, γιατί σ̌κ̌έπει την ’που τ’ άψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη έν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!
Αισθανόμαστε περηφάνια που η μεγαλύτερη φετινή εκδήλωση της Α΄ Τεχνικής Σχολής Λεμεσού είναι αφιερωμένη στον εθνικό ποιητή της Κύπρου μας Βασίλη Μιχαηλίδη και ειδικότερα στο ποίημά του «Η 9η Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία Κύπρου». Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο Θέατρο της Σχολή μας την Παρασκευή 05 Μαΐου 2017 στις 19:00.
Η εκδήλωση, την οποία θα επιμεληθούν δύο αξιόλογες φιλόλογοι της Σχολής μας, η κυρία Έλενα Σάββα και η κυρία Στάλω Δομάζου, θα περιλαμβάνει θεατρικό δρώμενο επενδυμένο με ζωντανή μουσική από το μουσικό σχήμα της Α΄ Τεχνικής Σχολής Λεμεσού, ποίηση του Βασίλη Μιχαηλίδη και ομιλία από τον διακεκριμένο συγγραφέα και εμβριθή ακαδημαϊκό Μίμη Σοφοκλέους.
Η εκδήλωση θα αναδείξει το μεγαλείο του εθνικού μας ποιητή παρά το οξύμωρο της ζωής του:
─ Ο Βασίλης Μιχαηλίδης απέτυχε στην απόκτηση ανώτερης σχολικής μόρφωσης.
─ Ο Βασίλης Μιχαηλίδης, ζήτησε χρήματα από τον θείο του, ο οποίος ήταν ο Μητροπολίτης Κιτίου, για να σπουδάσει. Ο Μητροπολίτης αρνήθηκε διότι δεν του φάνηκε σωστή ενέργεια, μιας και ο Μιχαηλίδης δεν ήξερε τη γλώσσα και καλά-καλά δεν ήξερε γράμματα, όπως αντέτεινε ο Μητροπολίτης.
─ Η ελλιπής μόρφωσή του Βασίλη Μιχαηλίδη, το ανεπαρκές ταλέντο του στη ζωγραφική και οι περιορισμένες οικονομικές του δυνατότητες καθόρισαν την αποτυχία της προσπάθειάς του να διεκπεραιώσει τις σπουδές του στη Νεάπολη της Ιταλίας το 1875.
─ Το βάρος των αποτυχημένων του σπουδών κράτησαν τον Μιχαηλίδη μακριά από τους φιλικούς του κύκλους στη Λευκωσία και στη Λάρνακα. Η απηνής, τότε, κοινωνία τον χλεύαζε, τον κορόιδευε, τον λοιδορούσε και τον αντιμετώπιζε ως παρία και άχθος αρούρης.
─ Εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό όπου, άνεργος και άστεγος, υποχρεώθηκε να αναζητήσει στέγη στη Μητρόπολη της Λεμεσού.
─ Ο αλκοολισμός του και οι προστριβές με συνεργάτες του στο νοσοκομείο Λεμεσού, όπου εργαζόταν, οδήγησαν στη μείωση του μισθού του.
─ Το 1910, λόγω προβλημάτων με το αλκοόλ, έχασε τη δουλειά του ως νοσοκόμος και εγκαταστάθηκε στο Πτωχοκομείο της Λεμεσού, όπου πέθανε ψυχικά και σωματικά εξαθλιωμένος σε έσχατη ένδεια.
Δεν διεκδικώ για να γίνω κήνσορας της ορθότητας, αλλά σήμερα εκατό χρόνια από τον θάνατό του, με τη μαζική συμμετοχή μας στην πιο πάνω εκδήλωση, ας προσπαθήσουμε να καλύψουμε λίγες από τις ενοχές μας από τη μη αναγνώρισή του εν ζωή. Επιπλέον, το καλύτερο μνημόσυνό του θα είναι να εντοπίσουμε τον τάφο του στο κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό, ώστε να του αποδίδονται οι δέουσες τιμές.
*Διευθυντής
