ΤΟΥ ΛΟΪΖΟΥ ΠΟΤΑΜΙΤΗ
Βρισκόμαστε αναμφίβολα σε καταστάσεις δύσκολες, σε μια εποχή στην οποία διαδραματίζονται ιστορικής και όχι μόνο σημασίας γεγονότα. Γεγονότα τα οποία σφραγίζονται από εξελίξεις οι οποίες έχουν αντίκτυπο και στη Παιδεία και κατά συνέπεια στις μέλλουσες γενιές του τόπου μας. Το τίμημα που πληρώνει αυτή τη στιγμή η εκπαίδευση είναι μεγάλο και ο εκπαιδευτικός ως άτομο αλλά και ως κλάδος δέχθηκε βαρύ πλήγμα όπως και τόσες άλλες κοινωνικές ομάδες. Δέχθηκε αλλεπάλληλα κτυπήματα με ισοπεδωτικές για το σύνολο του κλάδου συμπεριφορές και κατηγορίες. Στάθηκε όμως θεωρώ αξιοπρεπώς χωρίς παθητική ανοχή σε αυτές τις συμπεριφορές.
Αυτή η ώρα όμως είναι η ώρα που ο κάθε εκπαιδευτικός πρέπει να αναδείξει ξανά τον ηγετικό του ρόλο αποφεύγοντας τάσεις αυτομαστιγώματος, απαξιώνοντας τον εαυτό του μέσα από στείρες συνδικαλιστικές θέσεις, είτε εθελοτυφλώντας. Η διαχείριση της επώδυνης κατάστασης που δημιουργήθηκε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που όλοι βιώνουμε μέσα και έξω από τις τάξεις, αποτελεί πρώτιστο και καίριο ζήτημα για μας. Για χάρη τόσο του εαυτού μας όσο και των μαθητών μας, είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε το φορτίο σαν πραγματικοί ηγέτες, ηγέτες χωρίς τίτλο. Η συμπεριφορά και οι πράξεις μας πρέπει να έχουν στόχο την ευαισθητοποίηση αλλά και συνειδητοποίηση των μαθητών σε θέματα συλλογικότητας και αλληλοϋποστήριξης στις δυσκολίες των πρωτόγνωρων προβλημάτων που έκαναν την εμφάνιση τους στη μικρή μας κοινωνία.
Ο παιδαγωγικός μας ρόλος εξάλλου επιβάλλει αυτή στιγμή ηγετική πρωτοβουλία στη στήριξη και διαφύλαξη του ψυχισμού των παιδιών, στον υπό διαμόρφωση χαρακτήρα τους. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι ενήμερα αλλά και συμμέτοχα στο σημείο που τους το επιτρέπει η ηλικία τους και η διαίσθηση τους, χωρίς παράλληλα να στερούνται τη χαρά της παιδικότητας τους. Στη προσπάθεια αυτή δεν έχουμε τη πολυτέλεια να απολογηθούμε για παραλείψεις και λάθη άλλων αλλά μπορούμε να διαμορφώσουμε κριτικά σκεπτόμενους μαθητές συμβάλλοντας ξανά στη δημιουργία φυτωρίου υγιούς γενιάς. Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την εκπαιδευτική ευθύνη και ηγεσία της λειτουργίας του σχολείου και να κρατηθούμε μακριά από λογικές του «κανένας δεν φταίει.» Διότι τα παιδιά έχουν την ανάγκη να πιστεύουν τον κόσμο στον οποίο έμαθαν να ζουν και να αναπτύσσονται. Η δεινή οικονομική κατάσταση έχει φέρει την αμφιβολία στα μάτια τους. Χρειάζεται να συνεχίσουν να πιστεύουν πως η κοινωνία γύρω τους διαθέτει ακόμη τη δομή που γνώρισαν, πως διαθέτει λογική και συνέχεια. Η συναισθηματική τους ανασφάλεια πρέπει να επικαλυφτεί ξανά με αυτοπεποίθηση, με αισιοδοξία, μακριά από τους παραλογισμούς που τους βομβαρδίζουν.
Ο ηγέτης δάσκαλος μέσα σε αυτό το κλίμα με τις πρωτοφανείς οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες, ακούει τα παιδιά και παράλληλα φροντίζει για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που να τους επιτρέπουν να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες. Ο δάσκαλος, είναι πνευματικός ηγέτης γιατί έχει στόχους δίνοντας νόημα στο έργο του. Δίνει ξανά την ελπίδα στα παιδιά.
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης
