ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Το αποφάσισα. Μόνη λύση στα όσα γύρω μας τεκταίνονται.
Να κλείσουμε τα μάτια. Να μην βλέπουμε που πάμε. Μπας και έτσι απομακρυνθεί ο γκρεμός. Και τα μικρά αδύναμα παιδιά αυτό κάνουν μπροστά την όποια καταστροφή. Λες και κλείνοντας τα μάτια θα εξαφανίσουν τα άσχημα. Όσα δεν θέλουν να βλέπουν. Βλέπετε πιστεύουν πως ό,τι δεν βλέπουν δεν υπάρχει. Αν κλείσουμε τα μάτια λοιπόν δε θα υπάρχει δυστυχία, κακία, ανεργία, κοινωνικά παντοπωλεία, διαπλοκή, διαφθορά, τζιχαντιστές, κατοχή, συρματοπλέγματα, Τουρκία, Τρόικα, χρέη, φόροι, κουρέμματα, μισθοί και συντάξεις στα όρια της πείνας. Αν κλείσουμε τα μάτια το σκοτάδι θα είναι η μόνιμη μας πραγματικότητα άρα δε θα απελπιζόμαστε κάθε που θα μας κόβουν το ηλεκτρικόόταν δε θα έχουμε να το πληρώσουμε. Αν κλείσουμε τα μάτια θα πάψουμε να νοσταλγούμε το φως.
Να κλείσουμε τα αυτιά να μην ακούμε. Να μην ακούμε ψέματα. Ψέματα για το ποιοι ήξεραν, τι ήξεραν, πότε το ήξεραν, πόσα ήξεραν, πώς τα ήξεραν, αν ήξεραν. Το μόνο σίγουρο είναι πως εμείς δεν ξέραμε. Αμφιβάλλω και για το ποσοστό της αλήθειας που μάθαμε τελικά. Βλέπετε η χτεσινή αλήθεια γίνεται το σημερινό ψέμα και μάλλον η σημερινή αλήθεια, και μακάρι να διαψευστώ, θα γίνει το αυριανό ψέμα. Μας είχαν εκπαιδεύσει χρόνια τώρα με πολλούς και διάφορους τρόπους να έχουμε πολύ μικρή μνήμη. Ξεχνούσαμε. Και ας διατυμπανίζαμε το Δεν Ξεχνούμε. Ξεχνούσαμε όλα όσα τους βόλευε να ξεχάσουμε. Αν κλείσουμε τα αυτιά δε θα ακούμε άλλα ψέματα. Και ίσως λέω, ίσως, σταματήσουν και εκείνοι να τα λένε. Τα ψέματα τα λες για να σε ακούσουν όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν πως είναι ψέματα. Άρα αν τα κλείσουμε τα αυτιά θα πάψουν και εκείνοι να λένε ψέματα.
Έκλεισα και μάτια και αυτιά λοιπόν. Δεν βλέπω. Δεν ακούω. Αυτοσυγκεντρώνομαι να κλείσω και το στόμα. Να μην μιλώ. Φοβάμαι να μιλήσω. Τόσα ψέματα, τόσα χρόνια. Θα μπορέσω να πω μια αλήθεια; Ή θα μοιάζει η αλήθεια μου με ψέμα; Θα έχει άραγε τη γεύση και τη μυρωδιά του ψέματος; Εγώ δεν ήξερα. Εγώ δεν έφαγα. Εγώ δεν…
Θα την πω την αλήθεια μου, όσο αληθινή μπορεί να είναι στην εποχή του ψέματος. Θα την πω με ένα παραμύθι. Γιατί τα παραμύθια λένε πάντα αλήθεια. Δεν ήταν παραμύθια που ακούγαμε τόσα χρόνια. Γιατί τα παραμύθια τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Τι καλά που θα ήταν αν ήταν παραμύθια! Ψέματα ήταν. Σκέτα ψέματα.
«Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, στο βασίλειο της Φερεγγυότητας, ένα βασίλειο πολύ μακριά από το εδώ και το σήμερα, βασίλευε η εμπιστοσύνη και η αλήθεια. Όλοι οι κάτοικοι ήταν φερέγγυοι, «ο λός τους ήταν ο λος του αδρώπου», ό,τι έλεγαν, μα ό,τι έλεγαν, και το εννοούσαν και το τηρούσαν. Οι συμφωνίες του ήταν συμφωνίες που δεν χρειάζονταν εγγυήσεις. Έδιναν απλά τα χέρια, χωρίς χαρτόσημα και μεγαλοδικηγόρους και ό,τι έλεγαν το τηρούσαν κατά γράμμα. Και αν έρχονταν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι, όποιο τάξιμο και αν έκανα το τηρούσαν στο χρόνο που δινόταν για παράταση. Για να πάρουν την ανάσα που χρειάζονταν. Το ζήλεψαν το βασίλειο της Φερεγγυότητας κάποιοι κύριοι με κοστούμια και γραβάτες και μαύρους χαρτοφύλακες και λαμπερά κατάλευκα χαμόγελα και αστραφτερά αυτοκίνητα και πολυτελή σπίτια. Έπεισαν τους κατοίκους του βασιλείου πως μπορούσαν και εκείνοι να γίνουν σαν αυτούς. Όχι δεν θα έδιναν τα χέρια για εκείνο το δάνειο που θα τους παραχωρούσαν, ξέρετε για το κοστούμι, τη γραβάτα, τη λαμπερή οδοντοστοιχία, το σπίτι, θα υπόγραφαν συμφωνίες στην παρουσία άλλων κυρίων, με γραβάτες και το ίδιο λαμπερό παρουσιαστικό, και θα έβαζαν οπωσδήποτε και χαρτόσημα, ίσως και κάποιους εγγυητές ή και κάποιες εγγυήσεις.
Στο μεταξύ απασχολημένοι με τις συμφωνίες, τα χαρτόσημα, τις εγγυήσεις, ξέχασαν και τον «λον του αδρώπου» και η Φερεγγυότητα, ξεχασμένη από όλους, το έσκασε για αλλού. Κανένας δεν τηρούσε τίποτα παρά μόνο αν έπρεπε με βάση τα έγγραφα και τα χαρτόσημα. Αφού την έχασαν που την έχασαν τη Φερεγγυότητα, αποφάσισαν να δουν τα πράγματα από την ανάποδη και να κάνουν ένα πλαίσιο Αφερεγγυότητας, μπας και καταφέρουν να βρουν μια άκρη, αφού κανένας πλέον δεν τηρούσε τις υποχρεώσεις του. Και αφού οι Φερέγγυοι ήταν λίγοι, είπαν να εντοπίσουν με ένα τεράστιο κόσκινο- από τις μικρές, πολύ μικρές τρύπες θα χωρούσαν να περάσουν μόνο οι Φερέγγυοι-, τους Αφερέγγυους να τους μαζέψουν, να τους παγιδέψουν και να τους βάλουν επιτέλους να πληρώσουν τα χρωστούμενα.
Ούτε και με αυτό τα βρήκαν εύκολα. Βλέπετε δεν συμφωνούσαν με το μέγεθος στις τρύπες του κόσκινου. Ποιος είναι τελικά ο Φερέγγυος και ποιος ο Αφερέγγυος; Ποιοι έπρεπε να το αποφασίσουν; Οι Φερέγγυοι ή οι Αφερέγγυοι; Μεγάλο μπέρδεμα. Και όπως είχαν πια μάθει καλά, όπου υπάρχει μπέρδεμα και δυσκολία απόφασης, αντί να αναζητούμε το σωστό και να χάνουμε άδικα πολύτιμο χρόνο, γιατί είχαν πια σαφέστατα μάθει πως ο χρόνος είναι χρήμα, και μόνο το χρήμα τους ένοιαζε, θα ψήφιζαν! Αυτό που θα έλεγαν οι πιο πολλοί! Έστω και με μια ψήφο διαφορά, αυτό θα ήταν από τότε και στο εξής η αλήθεια! Είχαν βλέπετε ξεχάσει και τη δημοκρατία και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Το μόνο που ήξεραν να μετρούν ήταν οι συμμαχικοί εκείνοι ψήφοι που θα καθόριζαν το μέγεθος στις τρύπες του κόσκινου.
Και έτσι το βασίλειο της Φερεγγυότητας, έγινε και επισήμως το βασίλειο της Αφερεγγυότητας, με κάποιες ψήφους διαφορά. Και ζήσανε αυτοί... και εμείς…
*Εκπαιδευτικός
