ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ*
«Τι είναι αυτά στα αυτιά σου;» με ρωτάνε συχνά. Εδώ και δέκα χρόνια, φοράω κάτι μικρά και πλαστικά πραγματάκια, που λειτουργούν με μπαταρία και είναι εξελιγμένα, μικροσκοπικά, υψηλής τεχνολογίας, τα οποία ονομάζονται ακουστικά βαρηκοΐας.
Δεν είναι ακουστικά στο χρώμα του δέρματος για να ακούω μουσική κρυφά, ούτε είναι η καινούργια λέξη της μόδας στα σκουλαρίκια… Τα ακουστικά αυτά λέγονται «Ακουστικά Βαρηκοΐας», διότι τα φοράνε οι βαρήκοοι άνθρωποι, δηλαδή τα άτομα, που έχουν μειωμένη ακοή. Ένα από τα άτομα αυτά, είμαι και εγώ. Λόγω του ότι ακούω σιγά και λιγότερο από ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, τα ακουστικά με βοηθάνε να ακούω δυνατά και καθαρά. Έτσι δεν θα χρειάζεται να κάνω χειλανάγνωση, όπως έκανα πριν αποκτήσω τα ακουστικά μου. Χωρίς τα ακουστικά μου δεν σημαίνει πως δεν ακούω τίποτα. Ακούω, απλά σε «σίγαση».
Πρωτοφόρεσα ακουστικά βαρηκοΐας στην τρίτη δημοτικού και ήμουν ευτυχισμένη, διότι επιτέλους κατάφερα να πάρω «Άριστα» στην ορθογραφία. (Ως τότε ποτέ δεν έγραφα σωστά τις λέξεις. Για παράδειγμα η δασκάλα μας έλεγε «πορτοκάλι» και εγώ έγραφα «πορτοφόλι»). Το γεγονός ότι φορούσα ακουστικά και ότι δεν είχα δει ή γνωρίσει άλλα άτομα σαν και εμένα, δεν με ενοχλούσε. Ίσα ίσα, που συνέπασχα με τις γιαγιάδες και τους παππούδες που φορούσαν!
Ένα καλοκαίρι, στο γυμνάσιο, είχα πάει κατασκήνωση. Δεν είχα ενημερώσει όλα τα άτομα ότι φορούσα ακουστικά, που δεν είναι αδιάβροχα. Μια μέρα λοιπόν που έπαιζαν νεροπόλεμο, είχα κάτσει στην άκρη και σκεφτόμουν να πάω μέσα στο σπιτάκι, να βγάλω τα ακουστικά για το παιχνίδι. Μια ομαδάρχισσα όμως δεν το γνώριζε και, για να με κάνει να νιώσω άνετα, με έλουσε μάλιστα με δυο κανάτες νερό. Αντί να χαρώ, πανικοβλήθηκα. Έτρεχα προς το σπιτάκι και φωνάζοντας «Τα ακουστικάααα!» Σαν υστερική έκανα. Ευτυχώς, όλα καλά! Οπότε, σας προειδοποιώ όλους εν όψει καλοκαιριού: Μην μου ρίξετε νερό, πριν με ενημερώσετε!!!
Πέρσι μπήκα σε ένα πρόγραμμα, που διοργάνωσε η Σχολή Κωφών στη Λευκωσία. Γνώρισα πολλούς έφηβους με βαρηκοΐα ή εντελώς κωφούς. Έγιναν για μένα σαν δεύτερη οικογένεια! Ολόκληρο το καλοκαίρι μιλούσα για εκείνες τις μέρες, που πέρασα με αυτά τα παιδιά.
Γνώρισα και στο σχολείο μας και από άλλα σχολεία παιδιά με προβλήματα ακοής. Απλά κάποια δεν το είχαν αποδεχτεί και για αυτό δεν φορούσαν ακουστικά. Μια φίλη, που γνώρισα εκείνες τις τρεις μέρες, είχε το ίδιο πρόβλημα με εμένα και αποφάσισε πως ήθελε να δοκιμάσει. Όταν πρωτοφόρεσε το ακουστικό της, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Ακούω τα πάντα! Ακόμα και τον ήχο, που κάνεις όταν ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο…» Ήταν και είναι ενθουσιασμένη!
Αυτό το άρθρο δεν το έγραψα μόνο για να πω την ιστορία των μικροσκοπικών αντικειμένων, που στολίζουν τ’ αυτιά μου τις περισσότερες ώρες της μέρας, αλλά για να επισημάνω πως υπάρχουν γύρω μας τέτοιοι άνθρωποι. Ήθελα ακόμα, να ενθαρρύνω άλλα παιδιά με το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα να μην κλείνονται, να συζητούν τις δυσκολίες τους και να αποδεχτούν τον εαυτό τους έτσι όπως είναι.Η ψυχολογία είναι το παν για κάθε άνθρωπο, κυρίως για την υγεία.
Επίσης, αν κάποτε κάποιος σας παρακούσει ή δεν σας απαντήσει, μη βιαστείτε να του πείτε «Τίποτα. Άσ’ το» ή «Α, καλά δεν ακούς; Να πας σε κανένα γιατρό»! Ξανασκεφτείτε το μήπως και πληγώσετε έναν άνθρωπο. Εσείς που ακούτε και την καρφίτσα που πέφτει μην κρίνετε «εξ ιδίων τα αλλότρια».
*Γ5 Λύκειο Δασούπολης Μακαρίου Γ΄
