ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΒΡΑΣΙΔΑ*
Τα περιστατικά βίας που εμφανίζονται εντός (αλλά και εκτός) των σχολικών μας μονάδων έχουν αυξηθεί επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια. Η κατάσταση έχει προσλάβει επικίνδυνες διαστάσεις και προφανώς τώρα είναι η ώρα της δράσης και όχι της θεωρίας. Οι κατόπιν εορτής ενέργειες δεν βοηθούν κανένα και σίγουρα δεν περιορίζουν το πρόβλημα. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα, όχι τι μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον.
Οι παράγοντες που οδηγούν στο φαινόμενο της βίας ποικίλουν και περιπλέκονται μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος που το πρόβλημα δεν έχει μια μαγική λύση που να μπορεί να εφαρμοστεί παντού και πάντοτε. Κάθε περιστατικό είναι ιδιαίτερο και χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης και αντιμετώπισης. Επομένως, απαιτείται μια προσέγγιση που να μπορεί, ανά περίπτωση, να οδηγεί στην εξεύρεση, εφαρμογή και αξιολόγηση της απαιτούμενης θεραπείας.
Το τρίπτυχο πολιτείας-σχολικής μονάδας-οικογένειας και ο ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει, έχει καταγραφεί ουκ ολίγες φορές και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συλλογική προσπάθεια αυτών των φορέων μπορεί να προσφέρει λύσεις. Πώς μπορεί, όμως, να καλλιεργηθεί και να ευδοκιμήσει αυτή η συνεργασία; Ποιές αποφάσεις πρέπει να παρθούν ώστε να επιτραπεί σε αυτό το συνασπισμό να παράξει τα επιθυμητά αποτελέσματα;
Δυστυχώς, το στενό και περιοριστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει μια σχολική μονάδα, πολλές φορές εμποδίζει το πιο πάνω τρίπτυχο από το να βρει και να εφαρμόσει λύσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση περιστατικών βίας. Ο συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατία που κατά γενικά ομολογία μαστίζουν τον τομέα της εκπαίδευσης, αποτελούν τροχοπέδη στις προσπάθειες εξεύρεσης (αλλά κυρίως στις προσπάθειες εφαρμογής) εξατομικευμένων λύσεων στα περιστατικά βίας που εμφανίζονται.
Η αυτονόμηση της κάθε σχολικής μονάδας, συχνά-πυκνά αναφέρεται ως σημαντική, κυρίως όταν αναδύονται ζητήματα αποτελεσματικής διοίκησης, βελτίωσης μαθησιακών αποτελεσμάτων, καλλιέργειας κλίματος συνεργασίας κλπ. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στο χειρισμό περιστατικών βίας. Ας δείξει λοιπόν η πολιτεία, έμπρακτα την εμπιστοσύνη της στις σχολικές μονάδες, στην ηγεσία και το προσωπικό τους, για το χειρισμό του σοβαρού αυτού θέματος. Ας τους δώσει από τη μια τα απαιτούμενα εργαλεία/επιλογές/υποστήριξη και από την άλλη, την απαιτούμενη ελευθερία, για να μπορούν να δουλεύουν μαζί με τον εταίρο τους, την οικογένεια και να βρίσκουν τις κατάλληλες λύσεις, στα συγκεκριμένα, δικά τους περιστατικά βίας.
Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Δεν κάμνει η ίδια σούπα για όλους τους αρρώστους! Ας διευκολύνουμε λοιπόν την κάθε σχολική μονάδα,σε συνεργασία με την κάθε οικογένεια, να βρουν μαζί τη λύση. Εξάλλου, αν για τόσα άλλα θέματα είμαστε διατεθειμένοι να έχουμε πιλοτικές εφαρμογές, γιατί να μην επιτρέψουμε και σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, τη δοκιμή διαφόρων προσεγγίσεων, με στόχο το καλύτερο;
Πρόεδρος Διδασκαλικής Κίνησης ΠΑΔΕΔ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
