ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΕΦΡΑΙΜ*
Χριστιάνα,
Γνωρίζουμε και οι δυο μας πολύ καλά πως το άρθρο σε μένα απευθυνόταν. Δεν χρειάζεται να αναφέρεις όνομα για να κάνεις επίθεση στον άλλο, όπως έκανες δηλαδή εσύ. Όπως και να’ χει δεν θα καταπιαστώ για σου σχολιάσω την φανερή επίθεση που έκανες και που προσπάθησες να κρύψεις μη χρησιμοποιώντας το όνομα μου. Όλοι αναγνώρισαν πως για μένα έγραφες, όσοι τουλάχιστον μας ξέρουν, εξού και τα πολλά τηλεφωνήματα που δέχτηκα μετά την δημοσιοποίηση του άρθρου σου. Αν θες φυσικά μπορώ να σου υποδείξω τα σημεία που οδηγούν στο πρόσωπό μου από κοντά, αν και τα ξέρεις και εσύ η ίδια καλύτερα από μένα.
Αφού όμως αναφέρθηκες σε λύση επέτρεψε μου να σου θέσω την άποψη μου σε αυτό το θέμα. Χρόνια τώρα έχει καθιερωθεί το Κυπριακό τόσο στην συνείδηση του πλείστου κόσμου όσο και στις πολιτικές επιστήμες ως πρόβλημα δικοινοτικών συγκρούσεων. Αυτό είναι και το πρώτο μας τεράστιο λάθος. Το πρόβλημα μας δεν αφορά κοινότητες αλλά κράτη, την Κύπρο και την Τουρκία. Η παράνομη εισβολή, η κατοχή, τα εγκλήματα πολέμου οι προσπάθειες θρησκευτικής, εθνικής και πολιτιστικής αλλοίωσης, ο βίαιος εκτοπισμός πληθυσμών από τις νόμιμες κατοικίες τους, η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθερίων αποτελούν πρόβλημα. Όλα αυτά αναγνωρίζονται και από τον ΟΗΕ στα ψηφίσματα 353, 354, 355.
Το δεύτερο λάθος μας είναι η προσπάθεια λύσης του Κυπριακού με βάση την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στηρίζεται στο γεωγραφικό, εθνικό και θρησκευτικό διαχωρισμό. Επιπλέον σε καμία των περιπτώσεων δεν διασφαλίζονται οι βασικές αρχές ανθρώπινων δικαιωμάτων αφού η Τουρκία θέτει σαν δεδομένο πως η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να καταστεί ως Πρωτογενές Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να υπερισχύει των αρχών και του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας μην ξεχνάμε πως ότι πιο κοντινό υπάρχει στην Δ.Δ.Ο. είναι το παράδειγμα του Βελγίου. Ένα παράδειγμα με τρομερές ελλείψεις και πολλά προβλήματα. Τόσο οι Φλαμανδοί όσο και οι Βαλλόνοι επιζητούν ολοένα και περισσότερο την απόσχιση τους καθώς η συλλογή εξουσιών σε δύο κοινότητες υπό την μορφή ενός ενιαίου κράτους δημιουργεί κάθε άλλο παρά ενότητα.
Αυτό που ζητάμε είναι μια λύση που θα μας απαλλάσσει από τα κατοχικά δεδομένα, στρατεύματα, εποίκους και εγγυήσεις. Που θα επιτρέπει στους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Μια δημοκρατική λύση με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα (εκλέγειν και εκλέγεσθαι, εγκατάσταση, διακίνηση κλπ). Η λύση πρέπει να βασίζεται στην πλήρη εφαρμογή των αρχών του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου. Το ενιαίο κράτος χωρίς εθνικό, γεωγραφικό ή θρησκευτικό διαχωρισμό πρέπει να θεωρείτε δεδομένο. Μια δίκαιη λύση που θα προσφέρει στον κάθε Κύπριο πολίτη αλλά και στην Κύπρο όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι απανταχού χώρες βάσει το καταστατικό του ΟΗΕ. Μια λύση που θα αντέχει στο χρόνο.
Αυτή η λύση δεν θα βασίζεται σε καμία των περιπτώσεων στην Δ.Δ.Ο. αλλά και σε καμία μορφή ομοσπονδίας. Το κλειδί της λύσης φυσικά το έχουμε εμείς. Οι εξελίξεις παγκόσμια τρέχουν με απίστευτους ρυθμούς. Ευκαιρίες εμφανίζονται συνεχώς και με διάφορες μορφές. Συμμαχίες μπορούν να αναπτυχθούν με αφορμή τον φυσικό μας πλούτο αλλά και όχι μόνο. Ελλάδα και Ισραήλ φαντάζουν λόγω εθνικής ταυτότητας μεν αλλά και θέσης – δύναμης δε αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για συμμαχία. Διπλωματικά συνεχώς χάνουμε ευκαιρίας όπως μια από αυτές αν το αναλογιστεί κανείς και όπως έχω αναλύσει παλαιότερα μπορεί να αποτελούσε και ο Συνεταιρισμός για της Ειρήνη. Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά αναγκαστικό είναι η αλλαγή της επιβαλλόμενης νοοτροπίας μας. Η οργάνωση, η θεσμοθέτηση και ο στρατηγικός σχεδιασμός από τεχνοκράτες και όχι υποχείρια κομμάτων είναι απαραίτητη!
Αναρωτιέσαι αν θέλουμε να πιστεύουμε στην πολιτική του ευκταίου ή να προσπαθήσουμε για την πολιτική του εφικτού. Η πολιτική που ακολουθείται εδώ και δεκαετίες μου δεν έχει αποδώσει καρπούς. Ο Ρίτσος έλεγε «’Αρνούμαι κάθε ιδέα διχοτόμησης, κάθε παζάρεμα για ανταλλάγματα, κάθε σκέψη για ομόσπονδο κράτος». Θα έπρεπε νυχθημερόν να μελετούσαμε όλοι την λύση που προσπαθούν με τόσο σθένος οσο οι ξένοι διπλωμάτες για το Κυπριακό. Πέρα από τα όσα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα, εμείς οι νέοι, έπρεπε να ξέραμε, ύστερα από τα δεινά που περάσαμε πως προφανώς η μόνη κερδισμένη σε τυχόν λύση ομοσπονδίας δεν θα είναι άλλη από την κατοχική χώρα.
Εμμέσως πλην σαφώς συνεχίζεις να αποκαλείς τόσο εμένα όσο και τους συναγωνιστές μου φασίστες και εξτρεμιστές. Δέχομαι τον όρο αφού είμαι βέβαιος πως στις μέρες μας όσοι δεν ανήκουν στις τάξεις των κομματικών οικογενειών σας, έχουν από εσάς χαρακτηριστεί ως φασίστες και εθνικιστές. Ας είναι. Δεν θα αλλάξει κάτι για μένα μιας και ξέρω καλά ποιος είμαι, τι κάνω, και ποιοι είναι οι όμοιοι μου.
*Φοιτητής Επικοινωνίας και Διαδικτύου ΤΕΠΑΚ
