ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Α. ΠΟΛΗ*
Στα κατεχόμενα η συνδικαλιστική πλατφόρμα ανακοίνωσε γενική απεργία στις 16 Δεκεμβρίου με αιτήματα την αλλαγή της ώρας και την παραίτηση τριών «υπουργών». Κάθε μέρα κάνουν απεργίες στην άλλη πλευρά. Και όλα αυτά με αφορμή το δυστύχημα στο οποίο έχασαν τη ζωή τους δύο μαθήτριες και ο οδηγός ενός σχολικού λεωφορείου. Πρωταγωνιστές στις κινητοποιήσεις οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι, η συντεχνία των οποίων έχει παράδοση στους συνδικαλιστικούς αγώνες. Πίσω από την αφορμή του δυστυχήματος βρίσκεται η αιτία της οικονομικής κρίσης της Τουρκίας που ήρθε και στην Κύπρο μαζί με τους στάσιμους δείκτες των ρολογιών και τον αγωγό του νερού. Είναι αξιοσημείωτο με πόσο δυναμισμό οι Τούρκοι υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, συνδικαλιστικά, οικονομικά και εθνικά. Εμείς το αντίθετο. Λέτε με τη λύση να μας φορτώσουν, μεταξύ άλλων και τα οικονομικά βάρη της δικής τους κρίσης;
Οι δικές μας συνδικαλιστικές οργανώσεις διάγουν το ύπνο του δικαίου ή σφυρίζουν αδιάφορα. Η ΠΑΣΥΔΥ επάξια διεκδικεί τον τίτλο της συντεχνίας φάντασμα, αφού κανένας δεν θυμάται πότε είναι η τελευταία φορά που έκανε κινητοποίηση, ή έστω έβγαλε μια ανακοίνωσημε συνδικαλιστικό περιεχόμενο. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε χάσει 25%- 30% του εισοδήματος μας, όσοι διορίστηκαν από το 2011 και μετά δεν έχουν επαγγελματική σύνταξη, ούτε ταμείο προνοίας, υπάρχουν χιλιάδες δάσκαλοι στον κατάλογο ανέργων, όσοι παίρνουν προαγωγή δεν παίρνουν αύξηση, εκατοντάδες άνεργοι δάσκαλοι πουλούν τον εαυτό τους με το κομμάτι στα ολοήμερα για €300 - €500 το μήνα με το σύστημα αγοράς υπηρεσιών. Και εμείς παρακολουθούμε αδιάφορα σαν να και όλα αυτά δεν μας αφορούν…
Μόλις και μετά βίας έχουμε κάνει στάση εργασίαςμιας ώρας τους τελευταίους δύο μήνες, ενώ η ΠΑΔΕΔ, η μεγαλύτερη των διδασκαλικών κινήσεων,θεώρησε το μέτρο υπερβολικό και τάχθηκε εναντίον ακόμα και σε αυτή «τηναπεργία οπερέτα».Αν θα έπρεπε να ξεσηκώσουμε εναντίον μας τους γονιούς και τα ΜΜΕ τουλάχιστον ας κάναμε μια ολοήμερη απεργία. Θα ταλαιπωρούσαμε τους γονιούς λιγότερο αφού απλώς θα άφηναν τα παιδιά σπίτι και θα αναγκάζαμε το Υπουργείο να μας πάρει στα σοβαρά. Μόνο ο πολλαπλασιασμός και η διανομή των ανακοινώσεων της απεργίας στις τάξεις θέλει μια επιπλέον ώρα, άρα στην ουσία δεν κάναμε απεργία αλλά «μια τρύπα στο νερό». Με την αστεία αυτή κινητοποίηση δώσαμε αφορμή στα ΜΜΕ να μας διασύρουν, δείξαμε ότι δεν έχουμε αντοχές για μεγάλες κινητοποιήσεις και κάναμε πάσα στο Υπουργείο να μας κάνει «τζάμπα» κηρύγματαπερί διασώσεως του κύρους μας . Πραγματικά νομίζει κανείς ότι ίδρωσε το αυτί του ΥΠΠ για μια ώρα απεργία;
Ακόμα και όσοι είναι υπέρ των κινητοποιήσεων βρίσκουν ένα σωρό προφάσεις για να μην κάνουν τίποτε. Τι θα πουν οι γονιοί; Σαν να και ήταν ποτέ δυνατόν οι γονείς να ήταν υπέρ των δικών μας απεργιών, ή οι ασθενείς να είναι υπέρ των γιατρών όταν προκηρύσσουν απεργία. Και εγώ να ήμουν στη θέση τους την ίδια στάση θα είχα. Αυτοί υπερασπίζουν τα δικά τους έννομα συμφέροντα και εμείς τα δικά μας. Ακόμα και αν το κράτος μείωνε τους μισθούς μας στα €500 το μήνα, οι γονείς θα ήταν εναντίον των απεργιών γιατί αυτές δεν συμφέρουν στα παιδιά τους. Ας πάψουμε λοιπόν να εξαρτούμε τις αποφάσεις μας από τις θέσεις και τις διαθέσεις άλλων ομάδων και ας υπερασπίσουμε επιτέλους τους μισθούς και τα ωφελήματα μας.
Πολλοί διαδίδουν τον ψίθυρο ότι οι δάσκαλοι δεν θέλουν απεργίες. Ακόμα και αν ο ψίθυρος αυτός είναι σωστός, θα μπορούσαν τουλάχιστον οι συντεχνιακοί μας να πάρουν μέτρα λευκής απεργίας, δηλαδή το μέτρο του σταματήματος των δραστηριοτήτων σε μη εργάσιμο χρόνο όπως γιορτές, παρελάσεις, ομιλίες, εκδηλώσεις κλπ. Με τον τρόπο αυτό η καθημερινότητα μας θα ήταν ευκολότερη, θα είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, θα χάναμε λιγότερες αργίες λόγω παρελάσεων και το σπουδαιότερο δεν θα μας έκοβε ο υπουργός οικονομικών μεροκάματα. Δυστυχώς, αν μείνεις στο μέγαρο της ΠΟΕΔ πολλά χρόνια, μακριά από το σχολικό περιβάλλον και την παραβατικότητα βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά. Εξάλλου οι ηγέτες μας έχουν αναγάγει τις δημόσιες σχέσεις και τις εκδηλώσεις σε επιστήμη. Τα συνέδρια και τις γιορτές θα έκοβαν τώρα που είναι το βούτυρο στο ψωμί τους;
Κατά τα άλλα οι διδασκαλικές κινήσεις ανταγωνίζονται η μια την άλλη ποια θα κάνει τα περισσότερα συνέδρια. Οι ηγέτες της συντεχνίας, αντί να κάνουν απεργιακό ταμείο ξόδεψαν εκατομμύρια από τις συνδρομές μας για να στεγάσουν την καθημερινότητα τους και τα συνέδρια στο πολυτελές νεόκτιστο κτίριο της ΠΟΕΔ.Οι δείκτες επάρκειας και επιτυχίας ευημερούν. [ Δεν είμαι σίγουρος αν το ίδιο συμβαίνει και με τους δασκάλους ] Το Διοικητικό Συμβούλιο της συντεχνίας μαςσυνεδριάζει μια φορά το μήνα για να ..μετρήσει πόσοι άγγελοι χωρούν στην κεφαλή μιας καρφίτσας.[ Συγγνώμη, λάθος, συνεδριάζουν για να αλλάξουν το καταστατικό της ΠΟΕΔκαι να συζητήσουν τις μεταρρυθμίσεις που τους προτείνει το ΥΠΠ ήθελα να πω ] Είναι άραγε τυχαίο που αρκετοί νεαροί δάσκαλοι δεν εγγράφονται καν ως μέλη της συντεχνίας;Γιατί να δίνει κανείς 0,5% του εισοδήματος του σε μια συντεχνία που δεν κάνει τίποτε για τα μέλη της;
Για να πούμε και του στραβού το δίκαιο ας μην τα ρίχνουμε όλα στην ηγεσία της ΠΟΕΔ. Μόνοι τους ανακηρύχθηκαν ηγέτες μας; Εμείς τους ψηφίσαμε. Είναι λοιπόν κατ’ εικόνα και ομοίωση δική μας. Έχουν τα ίδια φοβικά σύνδρομα με εμάς. Εξάλλου τα φοβικά σύνδρομα είναι της μόδας από τα ανώτατα ως τα κατώτατα στρώματα αυτής της πολιτείας. Η ηγεσία της ΠΟΕΔ θα έκανε την εξαίρεση; Υπάρχουν όμως και οι φωτεινές εξαιρέσεις.
Οι γιατροί του δημοσίου με τις μαζικές παραιτήσεις τους ανάγκασαν την κυβέρνηση να τους δώσει αυξήσεις ως κίνητρο για να παραμείνουν στο νοσοκομεία. Ούτε διανοούμαι να φανταστώ κάτι ανάλογο στη δική μας περίπτωση. Εμείς αφού αποκτήσαμε σχεδόν όλοι μάστερξοδεύοντας χιλιάδες ευρώ από τη τσέπη για να πάρουμε…προαγωγή χωρίς προσαύξηση, μεταφέρουμε τώρα τον ανταγωνισμό στην απόκτηση διδακτορικού, που κοστίζει πενταψήφιο αριθμό ευρώ, για να πάρουμε προαγωγή, όχι για οικονομικούς, αλλά για λόγους γοήτρου. Δεν έχω γνώσεις ψυχολόγου για να αξιολογήσω το φαινόμενο. Με πολλή αμετροέπεια, το ομολογώ, θα το ονόμαζα το «Σύνδρομο του δασκάλου».
Τελικά η διαφορά δυναμικού με τους συνδικαλιστές τωνκατεχόμενων είναι αξιοσημείωτη. Αλλά τι ψάχνω ψύλλους στα άχερα; Εδώ με την επερχόμενη λύση η ίδια η οντότητα του κράτους μας διακυβεύεται και δεν ανοίγει μύτη, για τα συνδικαλιστικά των δασκάλων θα κινητοποιούμαστε; Μόνο όταν, λόγω του κόστους της επερχόμενης λύσης, χάσουμε το 50% του μισθού μας κάποιοι θα αρχίσουν να φωνάζουν. Τότε όμως θα είναι αργά γιατί θα χάσουμε πολύ περισσότερα από τους μισθούς μας.
*Εκπαιδευτικός
