Μιχαλίνος Ζεμπύλας: Μας χρειάζεται ένας επώδυνος συμβιβασμός
Παύλος Μ. Παύλου: Συντονιστικό όργανο να κρατά σε επαφή τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα
Νιαζί Κιζίλγιουρεκ: Να διορίζονται δάσκαλοι με συγκεκριμένα κριτήρια, να ειναι πρώτα άνθρωποι
Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Η Επανένωση της Κύπρου και η Εκπαίδευση» πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου.
Την εκδήλωση διοργάνωσαν το Πανεπιστήμιο Νεάπολις, ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου.
Εισηγητές ήσαν ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, Καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας, Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών Πανεπιστημίου Κύπρου, ο Μιχαλίνος Ζεμπύλας, Αναπληρωτής Καθηγητής Επιστημών της Αγωγής του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου και ο Παύλος Μ. Παύλου, Δρ Σύγχρονης Ιστορίας και Ιστορίας της Εκπαίδευσης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου
Ο Μιχαλίνος Ζεμπύλας στην εισήγησή του ανέφερε ότι «οι αντιδράσεις των τελευταίων βδομάδων, μετά τις εντατικές συνομιλίες των ηγετών των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, μας προσέφεραν για άλλη μια φορά προσγείωση στην πραγματικότητα. Ήρθαμε ξανά αντιμέτωποι με την επανεμφάνιση των γνωστών δηλώσεων, μέσα και έξω από τα τηλεοπτικά κανάλια, ότι «οι Τούρκοι δεν τηρούν ποτέ τις συμφωνίες τους», «οι Τούρκοι είναι αδιάλλακτοι», «οι Τούρκοι είναι πειρατές της περιοχής» και άλλα παρόμοια.Και συνέχισε:
«Μια προσεκτικότερη ματιά καταδεικνύει ότι διανύουμε (επανειλημμένα) περιόδους αμφίθυμων συναισθημάτων, αποτελούμενων από ποικίλες μορφές απαισιοδοξίας και κυνισμού με ολοένα και μικρότερες χαραμάδες ελπίδας. Η αμφιθυμία αυτή, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητη. Αλλά το ζήτημα δεν είναι εδώ.
Είναι γεγονός ότι έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση άγνωστης έκβασης.
Τα αμφίθυμα συναισθήματα, αλλά και τα δείπνα των συνομιλιών δεν μπορούν να σβήσουν την τραγωδία των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Εκείνο που μας χρειάζεται, δεν είναι απλά καλύτερη κατανόηση μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Μας χρειάζεται ένας επώδυνος συμβιβασμός. Η λέξη συμβιβασμός δεν ακούγεται καλά εδώ στην Κύπρο, ιδιαίτερα στους κύκλους των απαισιόδοξων και των κυνικών. Στο λεξιλόγιο του Αμός Οζ, όπως και στο δικό μου, η λέξη συμβιβασμός δεν έχει αρνητική έννοια. Όπως σημειώνει ο Ισραηλινός συγγραφέας: «συμβιβασμός σημαίνει ζωή. Το αντίθετό του συμβιβασμού δεν είναι ο ιδεαλισμός, δεν είναι η αφοσίωση. Το αντίθετο του συμβιβασμού είναι ο φανατισμός και ο θάνατος».
Στην Κύπρο χρειαζόμαστε ένα συμβιβασμό, αν θέλουμε πραγματικά να επανενώσουμε την πατρίδα μας. Συμβιβασμός δεν σημαίνει να γονατίσει κάποια από τις δύο κοινότητες».
Ο δρ. Παύλος Μ. Παύλου τόνισε στην εισήγησή του ανάμεσα σε άλλα, πόσο σημαντική είναι «η προετοιμασία από τώρα για τη δημιουργία ενός κοινού συντονιστικού οργάνου, που να κρατά σε επαφή τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα. Επειδή πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, θα πρέπει να ξέρουμε από τώρα ότι η δημιουργία ενός ισχυρού κεντρικού φορέα για την εκπαίδευση, ενός κυπριακού Υπουργείου Παιδείας, είναι αδύνατον να ενσωματωθεί αυτή τη στιγμή στην όποια συμφωνία λύσης.
Ανάλογες προσπάθειες του Μεχμέτ Τσαγλάρ το 2003 έπεσαν στο κενό. Η επιθυμία για εθνοκοινοτική εκπαίδευση είναι πολύ ισχυρή, ιδιαίτερα στις κυρίαρχες ομάδες διαμορφωτών πολιτικής στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Επειδή όμως, εκτός από τα ουσιαστικά, θα δημιουργηθούν και πρακτικά προβλήματα από την παντελή απουσία κεντρικού φορέα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, πιστεύω ότι θα είναι εφικτή η σύσταση ενός υπερκοινοτικού οργάνου με συντονιστικές αρμοδιότητες».
Ο δρ. Παύλου εξέφρασε την πεποίθηση ότι είναι η ώρα που διανοούμενοι , πανεπιστημιακοί εκπαιδευτικοί και πολίτες, με κατανόηση του ρόλου της εκπαίδευσης στη λειτουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους, θα πρέπει να εμπλακούν μέσα από τη σύσταση δικοινοτικών ΜΚΟ. «Να διαδώσουν τις ιδέες του δικοινοτισμού στην εκπαίδευση, μέσα από πρωτοβουλίες αποφασιστικές».
Ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ στην εισήγησή του, τόνισε την ανάγκη να βρεθεί τρόπος ώστε ο εκπαιδευτικός να ανήκει « στο σύνολο της ομοσπονδιακής Κύπρου» και να νοιώθει υπεύθυνος απέναντι στο πολίτη της πολιπολιτισμικής κυπριακής κοινωνίας. Ο εκπαιδευτικός τόνισε, δεν πρέπει να περιοριστεί ως Τούρκος και Έλληνας γιατί τότε θα εξελιχθεί «σε μια εθνοκεντρική κάστα».
Συνεχίζοντας είπε ότι η Ομοσπονδιακή Κύπρος θα πρέπει να ελέγξει την Παιδεία και χαρακτήρισε πολύ σημαντικό να διορίζονται δάσκαλοι με συγκεκριμένα κριτήρια. Να είναι πρώτα άνθρωποι και μετά δάσκαλοι».
Ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί είπε ο κ.
Κιζιλγιουρέκ, γιατί η Ιστορία, μας διδάσκει ότι η Παιδεία έχει την ευχέρεια να κινητοποιεί μάζες και είναι γι αυτό το λόγο που έχει ιδιαίτερη σημασία ο ρόλος που διαδραματίζει ο εκπαιδευτικός στη κοινωνία.
Ακολούθως πρόσθεσε:
«Στην Ομοσπονδιακή Κύπρο ή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, η ιστορία θα πρέπει να διδάσκεται χωρίς μνησικακία» πρόσθεσε.
Ανέφερε ως παράδειγμα το μάθημα για τις σφαγές του 1821 και της Οθωμανικής αυτοκρατορία κατά της Εκκλησίας και εισηγήθηκε ένα τρόπο διδασκαλίας των κεφαλαίων αυτών της Ιστορίας, που κατά την άποψη του, δεν θα προκαλεί μνησικακία στα παιδιά. «Χρειαζόμαστε ένα κοσμοπολίτικο εκπαιδευτικό σύστημα» κατέληξε.
Για το σημείο αυτό υπήρξαν στη συζήτηση που ακολούθησε έντονες διαφωνίες και απόψεις από παριστάμενους και συγκεκριμένα από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας του Πανεπιστημίου Νεάπολις.
Από μέρους του Πανεπιστημίου Νεάπολις την εκδήλωση χαιρέτησε ο Γιώργος Γεωργής, Καθηγητή Ιστορίας, η κ. Ελίζα Χριστοφόρου, Αντιπρόεδρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου και μέλος του ΔΣ του ΟΠΕΚ και το μέλος του ΔΣ του ΟΠΕΚ Γιώργος Παχύς.
Τη συζήτηση θα συντόνιζε η Ελίζα Χριστοφόρου
