Έγινε και αυτό


ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ*

Ομολογώ ότι ένιωσα ένα αίσθημα ναυτίας, όταν διάβασα στις εφημερίδες την πρόσκληση προς τους δασκάλους και τους καθηγητές, που προτίθενται να παρακαθήσουν στις εξετάσεις του ΥΠΠ  της Κύπρου το προσεχές φθινόπωρο για διορισμό στην εκπαιδευτική υπηρεσία, να εγγραφούν για φροντιστήρια. Η αλήθεια είναι πως η πρόσκληση δεν έκανε λόγο για φροντιστήρια ούτε για δίδακτρα ή τέλη, με κίνδυνο να νομίσει κανείς ότι επρόκειτο για μαθησιακή βοήθεια που προσφέρεται δωρεάν από φιλανθρωπικές οργανώσεις για το καλό της ελληνοκυπριακής εκπαίδευσης. Απλώς καλούσε «τους ενδιαφερομένους που ενδιαφέρονται»(sic)να απευθυνθούν σε ένα τηλέφωνο ή μια ηλεκτρονική διεύθυνση για πληροφορίες σχετικά  με προσφερόμενη  «συνδρομητική εγγραφή και υποστήριξη» που θα γίνει σε πέντε κέντρα (Λευκωσία, Λεμεσό, Αθήνα , Θεσσαλονίκη και Ρέθυμνο) προς το παρόν, και  διαβεβαίωνε ότι θα ανοίξουν και άλλα κέντρα, αν υπάρξει σχετικό ενδιαφέρον. Εκείνο που δημιουργούσε κάποιες υποψίες πως πιθανό η συμμετοχή να μην είναι δωρεάν είναι η προσφερόμενη επιλογή  μεταξύ δυο ειδών εγγραφής , της εγγραφής των 100 ωρών(60 για το γνωστικό αντικείμενο, 24 για δεξιότητες και 16 για τη γλώσσα) και της εγγραφής των 38 ωρών (24 για το γνωστικό αντικείμενο,8 για δεξιότητες και 6 για τη γλώσσα). Αυτό πιθανό είναι εκείνο που έκανε μερικούς εκπαιδευτικούς να «ψυλλιαστούν» και να ρωτήσουν, με σχόλια τους κάτω από την είδηση, «πόσα είναι η ταρίφα», και άλλους να εξοργιστούν και να διαμαρτυρηθούν για την ασέβεια που επιδεικνύεται με αυτή την πρωτοβουλία εναντίον δυο τάξεων πτυχιούχων πανεπιστημίου, των δασκάλων και των καθηγητών.

Αυτή η έλλειψη σεβασμού προς τους δασκάλους και καθηγητές και περισσότερο προς την ίδια την εκπαίδευση της Κύπρου είναι που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο. Είναι φανερό πως εκείνοι που ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία ξεκινούν από δυο προσβλητικές για τους υποψήφιους  αυτών των εξετάσεων παραδοχές: Πρώτο, ότι  έχουν ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό  το γνωστικό τους αντικείμενο και, δεύτερο,  ότι δεν είναι σε θέση να μελετήσουν και να μάθουν μόνοι τους αλλά ούτε και να βρουν μόνοι τους το κατάλληλο υλικό και γι αυτό χρειάζονται «βοήθεια» από προσφερόμενους «μέντορες» Το ότι έχουν αυτές τις   παραδοχές το παραδέχεται έμμεσα και ο «εκ των οργανωτών της υποστήριξης» καθηγητής Γρηγόρης Μακρίδης στο σχόλιο- απάντησή του προς όσους επέκριναν την ανάληψη αυτής της πρωτοβουλίας στο Paideia-news της 12ης Ιουνίου. Έγραψε σχετικά: «Όπως έχουμε διαπιστώσει υπάρχει σημαντική ανάγκη από πτυχιούχους για να φρεσκάρουν κάποια θέματα του γνωστικού τους αντικειμένου[…..]  Όπου υπάρχουν εξετάσεις, είναι φυσιολογικό να υπάρχει και κάποιο πρόγραμμα στήριξης, γιατί κάποιοι το ζητούν[…]Παρόμοια συμβαίνει για τις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια, για τις εξετάσεις για θέση στην Αστυνομία, σε κρατικούς ή ημικρατικούς φορείς». Είναι φανερό ότι ο κ Μακρίδης κατατάσσει  τους πτυχιούχους δασκάλους και καθηγητές, που η δουλειά τους είναι η γνώση και η διδασκαλία της,  στην ίδια μοίρα με τους αποφοίτους λυκείου που διαγωνίζονται να μπουν στο πανεπιστήμιο και με όσους κάνουν αίτηση να γίνουν αστυνομικοί ή υπάλληλοι σε έναν ημικρατικό οργανισμό. Αυτό ακριβώς είναι που ονομάζω έλλειψη σεβασμού προς τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση της Κύπρου.

Βέβαια, όπως ανέφερα πιο πάνω, οι τρεις εταιρείες που ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία, προκειμένου να πουλήσουν το εμπόρευμά τους, και μάλιστα ακριβά (αν μπει κάποιος στην ηλεκτρονική διεύθυνση στην οποία παραπέμπει η πρόσκληση, θα βρει ότι τα δίδακτρα είναι 2000 ευρώ για τις 100 ώρες και 900 για τις 38),  προσπάθησαν να το παρουσιάσουν ως διαφορετικό και πιο περίτεχνο και συνεπώς πιο πολύτιμο από το πολύ καλά γνωστό στην Κύπρο  εμπόρευμα που πωλείται στα μαζικά φροντιστήρια για τις Παγκύπριες Εξετάσεις εδώ και δεκαετίες. Η διαφορά, σύμφωνα με την διαφημιστική πρόσκληση, είναι ότι το νέο εμπόρευμα περιλαμβάνει α)πρόσβαση σε υλικό και β) συμμετοχή σε εργαστήρια προετοιμασίας από ειδικούς μέντορες.

Δεν ξέρω πόσοι από τους προσοντούχους δασκάλους και καθηγητές θα δεχτούν να καταπιούν αυτή την προσβολή ότι δεν είναι σε θέση να μάθουν μόνοι τους και να εγγραφούν «συνδρομητές», πιστεύω ωστόσο ότι αυτό το ποσοστό  θα είναι ένας σημαντικός δείκτης τόσο για το μορφωτικό επίπεδο όσο και για τον αυτοσεβασμό των εκπαιδευτικών μας. Αν ένας μεγάλος αριθμός των εκπαιδευτικών μας δεν είναι σε θέση να μαθαίνουν μόνοι τους, τότε ματαιοπονούμε όλοι μας και ως εκπαίδευση και ως κοινωνία.

*Πρώην αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter











168