ΤΟΥ ΛΟΪΖΟΥ ΠΟΤΑΜΙΤΗ*
Είναι ιδιαίτερα κρίσιμες οι στιγμές που ζούμε και πρωτόγνωρες, μέσα στη δίνη της κρίσης, που όμοιές τους δεν έχει βιώσει ξανά η δική μας γενιά. Οι ραγδαίες μεταβολές των τελευταίων χρόνων σε παγκόσμιο επίπεδο σε σχέση με τις γενικότερες αλλαγές που προωθήθηκαν στις εργασιακές σχέσεις, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο ασφαλώς και το τομέα της εκπαίδευσης. Δεν είναι επί του παρόντος να αναπτύξουμε θέσεις είτε ιδέες γύρω από την εκπαιδευτική πολιτική της Πολιτείας τα τελευταία χρόνια αλλά είναι σημαντική η διαπίστωση της προσπάθειας κατακερματισμού και περιθωριοποίησης του συνδικαλισμού γεγονός που ομολογώ μάλλον μας έχει βρει απροετοίμαστους. Στα σημερινά οικονομικά μοντέλα είναι διακριτή η προσπάθεια για διάσπαση του συνδικαλισμού και όχι μόνο. Γίνεται προσπάθεια έντεχνου διαχωρισμού ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, διάσπαση ανάμεσα στην ηγεσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των εργαζομένων.
Διαχρονικά η συνδικαλιστική οργάνωση των δασκάλων ΠΟΕΔ επηρέασε σε πολλούς τομείς με τη στάση της την εκάστοτε εκπαιδευτική πολιτική. Στις σύγχρονες εξάλλου δημοκρατίες οι κυβερνήσεις προκειμένου να προωθήσουν τις εκπαιδευτικές τους πολιτικές οφείλουν να συνυπολογίσουν τις θέσεις των εκπαιδευτικών και των συντεχνιών τους είτε υιοθετώντας και τροποποιώντας τις είτε αντιπαλεύοντας τις. Στα 60 χρόνια ζωής η ΠΟΕΔ έδωσε πολλές μάχες, πάλεψε για τον απλό δάσκαλο, κέρδισε πάρα πολλά δίνοντας πραγματική υπόσταση και αξία στο λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Δεν διαχώρισε όμως ούτε στιγμή ούτε έκανε διάκριση ανάμεσα στον εκπαιδευτικό κόσμο αλλά στηρίχτηκε στην ενότητα και όχι στο προσωπικό συμφέρον. Αυτό που βιώνουμε σήμερα και θέλω να τονίσω –με τη δική μας ανοχή- είναι πάντως πρωτόγνωρο. Έχουμε δυστυχώς αυτοεγκλωβιστεί δίνοντας ονόματα και διαχωρίζοντας τον δάσκαλο σε μόνιμο, σε συμβασιούχο, σε αντικαταστάτη, σε αδιόριστο ξεχνώντας πως πάνω απ’όλα είμαστε δάσκαλοι ταγμένοι στην υπηρεσία του παιδιού και του Δημόσιου σχολείου και αυτό δυσκολεύει την ενιαία μας οργάνωση σαν συντεχνία δασκάλων αλλά και αποτελεί τροχοπέδη στη δράση και τη διαμόρφωση κοινών αιτημάτων.
Είναι να προβάλουμε ξανά το λειτούργημα μας χωρίς να θέτουμε τους εαυτούς μας στους μονόδρομους του ατομικισμού. Όταν η ΠΟΕΔ κέρδιζε τη μισθολογική αναβάθμιση του δασκάλου, πετύχαινε ακόμη μια αναγνώριση του κλάδου από όλο το κοινωνικό φάσμα. Όταν η ΠΟΕΔ προέταξε την αναγκαιότητα για εισαγωγή του θεσμού υπεύθυνου τμήματος αναβάθμιζε τον ρόλο του δασκάλου της τάξης. Το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα αιτήματα που υλοποιήθηκαν όπως η πιλοτική έστω εφαρμογή του συντονιστή Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, ο θεσμός του ολοημέρου, η εισαγωγή του θεσμού του γραμματειακού προσωπικού που αποφόρτισε πολλούς συναδέλφους και η οριοθέτηση του αριθμού αναπληρώσεων μέσα στη σχολική χρονιά και για τους αντικαταστάτες συναδέλφους. Σε αυτά και σε άλλα πολλά ο κλάδος φάνηκε σύσσωμος και ενωμένος για τον κοινά αποδεκτό και επιδιωκόμενο στόχο της αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου.
Σήμερα γίνεται εκ νέου αναφορά στο νέο σύστημα καταλόγου διοριστέων τη στιγμή που το νέο σχέδιο αξιολόγησης έχει μείνει στα συρτάρια. Δεν πως ο υφιστάμενος κατάλογος χρήζει αλλαγών και αναβάθμισης. Αυτό όμως που προωθείται είναι ένα νέο σχέδιο διορισμών που τείνει να υποβαθμίσει το κλάδο και το πτυχίο του δασκάλου. Για ακόμη μια φορά θέλω να πιστεύω πως αυτό το μείζον ζήτημα δεν αφορά μόνο τους συμβασιούχους συναδέλφους. Δεν αφορά μόνο τους αντικαταστάτες ή τους αδιόριστους δασκάλους αλλά αφορά ολόκληρο το διδασκαλικό κλάδο. Αφορά όλους μας ακριβώς γιατί θέτει συναδέλφους στη διαδικασία της συνεχούς αμφισβήτησης των ικανοτήτων τους. Αφορά όλους μας αφού πλέον η κατοχή πτυχίου παιδαγωγικών από αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο ΔΕΝ θα αποτελεί απόδειξη των γνώσεων των νέων εκπαιδευτικών. Αφορά όλους μας γιατί η εργασιακή εμπειρία ενός εκπαιδευτικού θα παραγκωνίζεται μπροστά σε ένα επιτυχές τεστ. Μπροστά στα δύσκολα που μας περιμένουν μπορούμε να διαφυλάξουμε το κύρος και την αξιοπρέπεια του κλάδου, να επενδύσουμε στην ενότητα μας προς όφελος της Δημόσιας εκπαίδευσης. Εσύ που θα σταθείς;
*Συμβασιούχος δάσκαλος
