ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΣΤΕΛΙΟΥ*
«Δεν πρόκειται για τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής ή της μέτρησης που είναι δευτερεύοντα. Το σημαντικό είναι η ζωή του παιδιού, το πώς θα μετατραπεί σε άνθρωπο»
Οβίδιος Ντεκρολί (1871 – 1932), Παιδαγωγός
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δυο κρούσματα ενδοσχολικής βίας είδαν το φως της δημοσιότητας. Από τη μία, συνάδελφος καθηγητής να καταγγέλλει μαθητή ότι του επιτέθηκε και τον τραυμάτισε στο χώρο εργασίας του, και από την άλλη, μαθήτρια να ασκείται σε έντονο σχολικό εκφοβισμό και να γρονθοκοπείται άγρια από συμμαθήτριές της.
Άραγε, πόσα άλλα τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί και έχουν αποσιωπηθεί, διότι στιγματίζονται οι μαθητές από τη μία και εκθέτουν το κύρος του σχολείου από την άλλη;
Αναρωτιέμαι πραγματικά, γιατί οδηγούμαστε σε αυτές τις ακραίες καταστάσεις. Τι να φταίει άραγε; Ποιοι να ευθύνονται; Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές, το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας;
Εγώ,όπως και χιλιάδες άλλοι εκπαιδευτικοί, γονείς, αρμόδιοι φορείς, προβληματιζόμαστε και ανησυχούμε για το τι μέλλει γενέσθαι.
Και δεν ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω..
Φοβάμαι..
Ανησυχώ για όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς που είμαστε εκτεθειμένοι σε τέτοια φαινόμενα και χωρίς καμία ασφάλεια στους χώρους εργασίας μας. Και που για αυτό το λόγο πολλές φορές αναγκαζόμαστε να σιωπούμε και να ανεχόμαστε φαινόμενα τέτοιων απαράδεκτων συμπεριφορών για προστασία της σωματικής μας ακεραιότητας.
Ανησυχώ για τα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού και τους ξυλοδαρμούς που πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς ανάμεσα στον μαθητικό πληθυσμό.
Ανησυχώ για την απάθεια των μαθητών – παρατηρητών και τα γιουχαΐσματα τους μπροστά σε αυτό το θέαμα, δίνοντας το μήνυμα ότι αυτό που συμβαίνει είναι αποδεκτό.
Ανησυχώ για το διαδικτυακό εκφοβισμό (χιλιάδες υποτιμητικά σχόλια και βρισιές) τόσο των θυμάτων όσο και των θυτών.
Ανησυχώ για το γεγονός ότι έφηβα κορίτσια αποστέλλουν γυμνές τους φωτογραφίες σε συνομήλικούς τους, και κάποιοι εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, οι φωτογραφίες να γίνονται το επίκεντρο του διαδικτύου.
Ανησυχώ για τον επιπόλαιο τρόπο προβολής της βίας και τη δημοσιοποίηση των στοιχείων των εμπλεκομένων και των οικογενειών τους από τα ΜΜΕ.
Ανησυχώ που εμείς οι οποίοι «ενδιαφερόμαστε» είμαστε οι πρώτοι που μας πιάνει η υστερία, τους στήνουμε στον τοίχο και τους λιθοβολάμε, αναφερόμενοι στην ανατροφή και την παιδεία που τους παρείχε η οικογένειά τους.
Δεν ξέρω πραγματικά τι με σοκάρει τελικά περισσότερο από όλα αυτά..
Και όλα αυτά σε μια εποχή που το Υπουργείο Παιδείας ασχολείται με το να αλλάζει τα Ωρολόγια Προγράμματα προωθώντας τη μάθηση των παιδιών στα Ελληνικά και στα Μαθηματικά (και προς Θεού για να μην παρεξηγηθώ κιόλας ορθώς πράττει), παραμερίζοντας όμως μαθήματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα (δευτερεύοντα τα ονομάζουν κάποιοι) που στόχο έχουν να καλλιεργήσουν το χαρακτήρα του παιδιού μεταλαμπαδεύοντας του αξίες και ιδανικά τα οποία θα το μετατρέψουν σε ΑΝΘΡΩΠΟ.
Είναι εμφανές ότι το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού εντείνεται. Τα σχολεία μας υστερούν σε θέματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών καθώς και σε εφαρμογή προγραμμάτων παρέμβασης και άμεσης πρόληψης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού - διαμεσολαβητή είναι καθοριστικός στην αντιμετώπιση του φαινομένου. Πότε η Πολιτεία θα αναλάβει τις ευθύνες της και να λάβει μέτρα πρόληψης; Χρειάζεται να δημοσιοποιηθούν και άλλα περιστατικά για να αντιληφθεί την επιτακτική ανάγκη αντιμετώπισής του προβλήματος;
Μέχρι τότε εγώ θα ανησυχώ πολύ…Εσείς;
*Εκπαιδευτικός
Πρόεδρος Συνδέσμου Καθηγητών/τριών Οικιακής Οικονομίας
