ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΙΤΛΕΤΤΟΝ*
Όταν μια επαγγελματική ομάδα δημιουργεί μια θεατρική, δηλώνει την πρόθεσή της να εμπλακεί περισσότερο στα κοινά, να προσφέρει πολλαπλά στον τόπο παράγοντας και πολιτισμό. Οι δικηγόροι της Πάφου ξεκινούν την πορεία τους στα θεατρικά δρώμενα ανεβάζοντας την παράσταση «Η Δίκη του Σωκράτη», ένα έργο βασισμένο στο θεατρικό έργο της Χρίστιας και της Μαρίας Α. Μίτλεττον «Ἡ τοῦ Σωκράτους Δίκη ἐν θεάτρῳ» που σκηνοθέτησαν η Θέμις Ππόλου και η Βασιλική Ανδρέου. (8 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου). Με την παράστασή τους, οι δικηγόροι ξαναφέρνουν στο προσκήνιο μια δίκη που δεν έχει τελειώσει, αφού απασχολεί διαχρονικά, δικάζοντας τον αρχαίο Σωκράτη με τη σύγχρονη ποινική δικονομία της Κύπρου. Ο Σωκράτης γίνεται λοιπόν σύγχρονός μας, έρχεται εδώ, στην πόλη μας, στήνεται στο εδώλιο που του έφτιαξαν άλλοι (ή εμείς;) για να θέσει τα ερωτήματα που παραμένουν από την εποχή του αναπάντητα: ποια τα όρια της δημοκρατίας; Ποια της ελευθερίας; Ποια η θέση της φιλοσοφίας μέσα στις ελεύθερες, δημοκρατικές κοινωνίες; Τι είναι η ευσέβεια; Τι η αρετή; Ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός της παιδείας; Τι είναι το δίκαιο και τι το άδικο;
Οι δικηγόροι της Πάφου μας εισάγουν λοιπόν σε στοχασμό για την ίδια τη φύση της κοινωνίας μας και της δικαιοσύνης. Μας εισάγουν στην ίδια τη σωκρατική φιλοσοφία. Οι θεατές – δικαστές, που θα παρακολουθήσουν μια δραματική δίκη ή ένα δικαστικό δράμα, θα κρίνουν στο τέλος το τόλμημα μιας δραστήριας επαγγελματικής ομάδας να βουτήξει στα βαθιά νερά του πολιτισμού και της φιλοσοφίας. Θα κρίνουν τον άνθρωπο που διαχρονικά δοκιμάζει τα όρια της ελευθερίας και της σκέψης του μέσα σε μια δημοκρατική πόλη. Θα κρίνουν δηλαδή τον άλλον και τον εαυτό τους. Και περισσότερο, ψηφίζοντας με την πλήρη και την τετρυπημένη, θα ψηφίσουν όχι τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους συγγραφείς, τα κοστούμια, τα σκηνικά, αλλά τη Φιλοσοφία. Είναι λοιπόν ο Σωκράτης αθώος ή ένοχος; Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του ΠΑΦΟΣ 2017. Μέγας χορηγός: Δήμος Πάφου.
«Μα την αληθοφόρο Θέμιδα και τα πανόσια της Πολιάδος πέπλα,
εσύ που έζησες σε τούτη τη μακάρια πόλη
και το γάλα της ελευθερίας βύζαξες
κι εσύ που την αλήθεια ζήτησες στην εκκλησία και τις μάχες,
μέσα στα θέατρα και τα γυμνάσια,
εσύ που άλλοτε η κρίση σου η σφαλερή στέλνει στον κόρακα τους άξιους
κι άλλοτε ορθή σε στεφανώνει εσένα και την πολιτεία,
εσύ που την 8η του Σεπτέμβρη εμπρός από τον Δικαστή
μέσα στο Ωδείον και των πολιτών το πλήθος
θα μιλήσεις και θα πεις
αν ο φιλόσοφος Σωκράτης και αδίκησε και ασέβησε,
βάλε το χέρι στην καρδιά και κρίνε
όχι αυτόν τον γέροντα φιλόσοφο, τον άντρα μου, τον γιο του Σωφρονίσκου,
όχι την πόλη τούτη και τους νόμους της
ούτε εμένα τη γνωστή Ξανθίππη,
την περικλεή του Λαμπροκλέους κόρη.
Μα κρίνε και να πεις
τι είναι η δημοκρατία,
τι η αρετή,
τι η ελευθερία,
τι η ευσέβεια…
Συλλαβιστά, καθάρια σου το λέω το ερώτημα
κι ύστερα σαν μια κορυφαία θλιβερού Χορού
θ’ αποχωρήσω.
Ύστερα σαν σκιά που σβήνει θα χαθώ
μέσα στα βάθη των αιώνων
και το κλείσιμο των κύκλων:
Για πες μου εσύ
κι εσύ
κι εσύ
κι εσύ
κι εσύ
τι είναι το δίκιο και τι το άδικο;»
(Απόσπασμα από τη σκηνή της Ξανθίππης, από την παρουσίαση του βιβλίου)
*Φιλόλογος
