ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*
Στο χθεσινό μου άρθρο (1.6.2013) δήλωσα τη συναίνεσή μου στο μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσης που εξέδωσε η ΕΔΟΝ, νεολαιίστικη οργάνωση του ΑΚΕΛ, για τη χθεσινή 1η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού.
Ανέφερε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση ότι «θα πρέπει με κάθε τρόπο να προστατεύσουμε τα παιδιά από καθετί που αλλοιώνει και σκοτώνει την ψυχή τους» και παρέπεμψε στη λειτουργία του Παιδικού Κινήματος ΕΔΟΝόπουλων, μέσα από το οποίο, όπως διαβεβαιώνει, «διαχρονικά αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παιδιού». Διερωτήθηκα κατά πόσον «ο καλύτερος κόσμος» και «τα πανανθρώπινα ιδανικά της Αριστεράς, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας», στα οποία διαπαιδαγωγούνται τα μικρά παιδιά της ΕΔΟΝ, είναι το αξιοθρήνητο καθεστώς της αποτυχημένης Σοβιετικής Ένωσης.
Και υπέβαλα το ερώτημα κατά πόσον η «πολύπλευρη προσωπικότητα» που στοχεύουν για τα παιδιά οι καθοδηγητές της ΕΔΟΝ, είναι αυτή που διαπαιδαγωγείται στο ταξικό μίσος και στην απόρριψη της πολυκομματικής δημοκρατίας όπως τη ζούμε στη σύγχρονη Κύπρο - και στην Ευρώπη.
Αντιλαμβάνεστε ότι το θέμα που συζητώ εδώ, είναι ηθικό και ιδεολογικό και αφορά την εκπληκτική ευκολία των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστών της ΕΔΟΝ και του ΑΚΕΛ να αναγορεύουν το κόμμα τους και τους εαυτούς τους σε αποκλειστικούς φορείς μιας «δημοκρατίας» και μιας «ελευθερίας» ταυτισμένης με τον καταργημένο από τους λαούς που τον υπέστησαν, σοβιετικό ολοκληρωτισμό.
Και μάλιστα να διαπαιδαγωγούν, πάνω σ’ έναν οργανωμένο και μεθοδικό τρόπο, ανήλικα παιδιά, έφηβους και νέους, με αυτά τα «ιδανικά» σοβιετικής εκδοχής που οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης απέρριψαν και έθαψαν οριστικά την τριετία 1989-1991.
«Πολύπλευρη προσωπικότητα;». Αν οι ινστρούχτορες και οι αγκιτάτορες της κομματικής νεολαίας θέλουν τα παιδιά να είναι πολύπλευρες προσωπικότητες, ας τα διαπαιδαγωγήσουν να σκέφτονται με το δικό τους μυαλό και όχι με το μυαλό του κόμματος. Ας τα μάθουν να απεχθάνονται την προσωπολατρία των κομματικών ηγετών, αλλά και τον κομματικό ρατσισμό ενάντια στις πολιτικές ιδέες, ομάδες και ανθρώπους με διαφορετικό προσανατολισμό.
Και ας τους καθοδηγήσουν να διαβάσουν και να αγαπήσουν συγγραφείς και ποιητές όχι μόνο του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» που εξύμνησαν την καταστροφική δικτατορία του προλεταριάτου και πρόσφεραν το ταλέντο τους στην υπηρεσία του μπολσεβικισμού και του σταλινισμού σαν τον Μαξίμ Γκόρκι, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Λουί Αραγκόν ή τον Μενέλαο Λουντέμη.
Μαζί με αυτούς, ας τους γνωρίσουν και τους λογοτέχνες που υπέφεραν και αντιτάχθηκαν στη κτηνώδη βία του σοβιετικού συστήματος και έγραψαν γι’ αυτό πληρώνοντας βαρύ προσωπικό τίμημα, όπως τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, τον Τζορτζ Όργουελ, τον Άρθουρ Κέσλερ, τον Μπόρις Πάστερνακ, τον Μίλαν Κούντερα, τη Χέρτα Μούλερ.
Σε κάθε περίπτωση, οι μαρξιστές δάσκαλοι του Παιδικού Κινήματος ας προσπαθήσουν, επιτέλους, να πηδήξουν πάνω από τον τοίχο του ιδεολογικού αδιεξόδου τους, αντί να κτίζουν αυτό τον τοίχο και για τα παιδιά που τους ακολουθούν.
*Δημοσιογράφος εφημερίδας « η σημερινή». Το άρθρο δημοσιεύεται για σκοπούς δεοντολογίας καθότι μας έχει σταλεί απάντηση από την ΕΔΟΝ
