ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
Τα λόγια λιγοστά πλέον. Έκπληξη όμως καμία. Μία και μόνον απλή αλλά δυσβάσταχτη καταδίκη για όσους έχουν αφιερώσει ψυχή και σώματι στον θεσμό των Κρατικών Ινστιτούτων Επιμόρφωσης αλλά και των λοιπών απογευματινών και νυκτερινών προγραμμάτων του Υ.Π.Π.
Θα ήταν ολίσθημα να ξεστομίσει κάποιος ότι τρέφαμε σοβαρές ελπίδες ότι οι ανησυχίες μας θα λαμβάνονταν υπόψη. Έχουμε από καιρό συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε και έχουμε μάθει πως είναι να είναι κάποιος στο περιθώριο και η φωνή του να εξαφανίζεται με ένα τρόπο μεθοδευμένο ως σαν να μην υπήρξε ποτέ .
Συναντήσεις, διαδικασίες, αποφάσεις, γνωματεύσεις, για να καταλήξουμε στο αποτέλεσμα που οι πλείστοι από εμάς ήδη γνωρίζαμε και νιώθαμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια, δηλαδή ότι εμείς, οι υπάλληλοι των Κ.Ι.Ε (αυτοτελώς εργαζόμενοι για κάποιους) θεωρούμαστε ο τελευταίος τροχός της τελευταίας άμαξας.
Συγχαρητήρια λοιπόν στους ιθύνοντες και σε όσους έχουν βοηθήσει με τις πράξεις ή και την απραξία τους στην καταδίκη μας. Συγχαρητήρια γιατί έχετε καταφέρει να αφαιρέσετε από εμάς το στοιχείο εκείνο που θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας
Το πολύτιμο εκείνο μάθημα που δεν υπάρχει στα βιβλία και το χρειάζεται απεγνωσμένα η νοσούσα κοινωνία μας. Αναφέρομαι στο μάθημα της ανθρωπιάς, του σεβασμού προς το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή.
Όπως έχω αναφέρει, τα λόγια είναι περιττά και άνευ ουσίας πλέον γιατί είναι εις ώτα μη ακουόντων. Αναμένουμε τις των σοφών αποφάσεις και τα νεότερα της καταδίκης μας.
*Καθηγητής ΚΙΕ
