Έλενας Περικλέους: «Το δέντρο που άκουγε»

Κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις ΤΕΛΕΙΑ, και με βραβείο από την Π.Ε.Λ. (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) το καινούριο βιβλίο της Έλενας Περικλέους με τίτλο: «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕ».

Βιογραφικό Σημείωμα:

Το «τυπικό»:

Η Έλενα Περικλέους σπούδασε παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία και στο Πανεπιστήμιο  Κύπρου και ακολούθως Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (M.Sc) στο Λονδίνο.

Είναι διευθύντρια σε σχολεία Δημοτικής Εκπαίδευσης και ενεργό μέλος, εκπαιδευτικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Αρθρογραφεί συχνά στον τύπο. Η συγγραφική της δουλειά συνοψίζεται κυρίως στα ακόλουθα:

• Κόκκινη κλωστή δεμένη στο κομπιούτερ τυλιγμένη –(Α΄ Βραβείο Κ.Σ.Π.Ν.Β.)
• Με τα μάτια ενός σκύλου- (Α΄ Κρατικό Βραβείο)
• Το αγόρι που ήταν τ’ αστέρι της γης – (Α΄ Βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)
• Γεύση από ζωή
• Πράσινοι Ιππότες σε μυστική αποστολή - (Α΄ Κρατικό Βραβείο)
• Σε Φόντο Γκρίζο
• 21 ΕΓΩ 1 ΕΜΕΙΣ (Οργανισμός Νεολαίας)
• Το μυστήριο της κλειστής πόρτας- ( Β΄ Βραβείο Κ.Σ.Π.Ν.Β.)
• Πράσινη τρυπημένη κάλτσα (Β΄ Βραβείο σε διαγωνισμό του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών)
• Το παγωτό που δεν ήθελε να λιώσει
• Τα Παραμύθια λένε πάντα την Αλήθεια
• Με τα μάτια ενός Σκύλου- η Επιστροφή

Το «αληθινό»:

Η Έλενα Περικλέους είναι μια αθεράπευτη βιβλιοφάγος. Πήρε και επίσημα τον τίτλο όταν διάβασε το 1000στο της βιβλίο. Κάπου εκεί, στο «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αποφάσισε πως θέλει να ζήσει πραγματικά καλύτερα και αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή της στο να διαβάζει και να γράφει παραμύθια.

Τα χρόνια περνούσαν και ανακάλυψε σιγά σιγά πως τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια αφού δεν τα διαβάζεις για να κοιμηθείς γλυκά το βράδυ, αλλά για να ξυπνήσεις στη ζωή.

Έχει πάντα μαζί της το λογοτεχνικό της φαρμακείο, το οποίο είναι γεμάτο παυσίλυπα, παραμύθια δηλαδή που διώχνουν τη λύπη, και μαζί μ΄αυτήν και όλα τα άλλα δεινά: τη μοναξιά, την αγωνία, τη ζήλια, τον εγωισμό…, αγκαλιάζοντας τρυφερά την ψυχή.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, γεννήθηκε… Το Δέντρο που Άκουγε

 Γράφει στο Οπισθόφυλλο:

Η μέρα ξημέρωσε

στο μικρό σπίτι στον λόφο

… και τίποτα ξανά δεν θα ήταν πια το ίδιο. Γιατί; Μα γιατί στον λόφο φύτρωσε το

Δέντρο που Άκουγε.

Το Δέντρο που Άκουγε, μαζί με τον Μενέλαο -είχε χάσει την Ελένη του-,  την Άννα και τον Αλέξανδρο, περίμεναν εκείνο που θα ερχόταν την ώρα που έπρεπε. Ούτε ένα λεπτό πιο νωρίς, ούτε ένα λεπτό πιο αργά.

Στο μικρό σπίτι στον λόφο, οι μέρες που ξημερώνουν η μια μετά την άλλη,  είναι μια μεγάλη έκπληξη. Κυκλοφορούν βλέπετε κλέφτες παπουτσιών και παραμύθια που σε ξυπνάνε στην αλήθεια. Όσο για  την Ψυχή του Δάσους, όλο και τριγυρνά κάπου εκεί ψάχνοντας αλήθειες στα κρυμμένα μυστικά.

Όποιος  πλησιάσει το μικρό σπίτι στον λόφο λοιπόν, ας το κάνει με δική του ευθύνη.

Γράφει στον επίλογο η συγγραφέας για το βιβλίο

Το συγκεκριμένο βιβλίο που μόλις τελειώσατε, ή που ίσως τώρα επιχειρείτε να ξεκινήσετε, δεν μπορεί εύκολα να καταταγεί σε κάποιο ευδιάκριτο λογοτε­χνικό είδος. Μπορεί να έχει τη δομή μυθιστορήματος, αλλά στηρίζεται κυρίως στα παραμύθια μέσα στην ιστορία τα οποία στηρίζουν την πλοκή και επιχειρούν, όπως πάντα τα παραμύθια κάνουν, να δώσουν απα­ντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν μικρούς και μεγάλους από την αρχή του κόσμου.

Αφού τα ερωτήματα είναι προαιώνια, δεν θα μπο­ρούσε να απουσιάσει ο Θεός από την πλοκή της ιστο­ρίας. Ένας Θεός που έχει (;) απαντήσεις για όλα. Απα­ντήσεις φυσικά που σε βάζουν απλώς στη διαδικασία να σκεφτείς τα πράγματα ξανά από την αρχή.

Μην με ρωτήσετε σε ποια ηλικία απευθύνεται το βιβλίο. Δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω, γιατί δεν είμαι παντογνώστης όπως ο σοφός Θεός που πα­ρουσιάζεται ως ένας φίλος αγαπημένος στην ιστορία. Το σίγουρο είναι πως μπορεί να διαβαστεί εύκολα από μεγάλα παιδιά και ενήλικες. Σίγουρα μπορεί να αξιοποιηθεί στο έπακρο από γο­νείς που αντιμετωπίζουν δύσκολες ερωτήσεις από τα παιδιά τους, αλλά και από εκπαιδευτικούς που θέλουν να χειριστούν θέματα με τους μαθητές τους χωρίς να αγγίξουν πληγές.

Ας μην ξεχνούμε πως τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια, την αλήθεια που ο καθένας από εμάς ανα­ζητά, με ένα τρόπο που και να την καταλάβουμε μπο­ρούμε, αλλά κυρίως να την αντέξουμε.

Προσωπικά έχω απομονώσει τα παραμύθια από το υπόλοιπο κείμενο (αυτός είναι και ένας από τους σκο­πούς του βιβλίου) και τα διάβασα σε μικρά παιδιά. Το επίπεδο κατανόησης ομολογώ πως με εντυπωσίασε και με έκανε για ακόμη μια φορά να υποκλιθώ στο με­γαλείο και τη δύναμη του παραμυθιού. Και αυτή είναι η εισήγησή μου σε όσους από εσάς ανήκετε στην ομά­δα των προβληματισμένων ενηλίκων. Μπορεί, λοιπόν, να διαβαστεί, μπορεί ακόμη και να διδαχτεί, μπορεί εν τέλει να αποτελέσει ένα μάθημα στη δική μας ζωή.

Παρόλο που εγώ το έχω γράψει, ομολογώ πως κάθε φορά που διαβάζω το εν λόγω κείμενο, το προ­σεγγίζω από άλλη οπτική γωνία και ανακαλύπτω πράγματα που δεν κατάλαβα πώς γλίστρησαν και μπήκαν στις σελίδες του. Ελπίζω να το αγαπήσετε όσο το αγάπησα και εγώ.