ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΣΙΑΜΑΡΟΥ*
Η γλώσσα είναι μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, αφού χάρη σ’ αυτή ο άνθρωπος ανέπτυξε τον λόγο που αποτελεί τη βάση του πολιτισμού. Η αξία ενός λαού και η αξία μιας γλώσσας δεν μετριέται με το πόσοι τη μιλάνε, αλλά από το κατά πόσο είναι πολιτισμικά μεγάλη, πόσες εκφραστικές, δηλωτικές και επιστημονικές δυνατότητες έχει. Η Ελληνική είναι η μόνη ευρωπαϊκή γλώσσα που γράφεται επί 3500 χρόνια και μάλιστα 2400 χρόνια με την ίδια ορθογραφία! Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα... Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.
Η βασική σκέψη από την οποία ξεκινάμε είναι ότι η γλώσσα ενός λαού αποτελεί κύριο εθνικό χαρακτηριστικό. Σφραγίζει τη φυσιογνωμία, καθορίζει τη ταυτότητα, και ανοίγει συγχρόνως τον δρόμο προς μια βαθύτερη αυτογνωσία του. Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον ενός λαού εδράζεται, αντανακλώνται και εκφράζονται μέσα από την γλώσσα του. Από αυτή την άποψη η ελληνική γλώσσα λόγω της μακραίωνης καλλιέργειας μαζί με την ελληνορθόδοξη θρησκεία μας της αποτελεί δύναμη, όχι απλώς σαν εθνικό γνώρισμα αλλά και εθνικό κεφάλαιο. Κάθε περιορισμός στον λόγο είναι συγχρόνως και περιορισμός στη δυνατότητα να σκεπτόμαστε. Η έννοια της ελευθέριας του λόγου, το δικαίωμα να εκφράζεσαι ελεύθερα αποτελεί την βάση της δημοκρατίας.
Ο ελληνικός πολιτισμός άσκησε σημαντική επίδραση στη γλώσσα, την Εκπαίδευση, την πολιτική, τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τις τέχνες, ιδίως κατά την περίοδο της Αναγέννησης στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του νεότερου δυτικού πολιτισμού. Τα κυριότερα στοιχεία για τον ελληνικό πολιτισμό και την εξέλιξη της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης είναι η πολιτισμική παράδοση, η κοινή γλώσσα και η αίσθηση της κοινής καταγωγής, η μετάδοση της αρχαίας φιλοσοφικής σκέψης, όσο και η σύνδεσή της με τον Ελληνορθόδοξο Χριστιανισμό.
Ο σύγχρονος νέος χρειάζεται εκκλησιαστική διαπαιδαγώγηση, εκπαίδευση και αγωγή. Η Εκκλησιαστική Εκπαίδευση δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στη Μέση και Ανώτερη Εκπαίδευση αλλά πρέπει να ξεκινάει από τη Βασική εκπαιδευτική βαθμίδα, την Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Αφετηρία της Εκπαίδευσης πρέπει να είναι η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, η οποία κτίζει τις βάσεις. Γι΄ αυτό, το εκπαιδευτικό σύστημα, σε όλες του τις βαθμίδες, θα πρέπει να προτάσσει μεταξύ των βασικών του στόχων την εξασφάλιση των κατάλληλων προϋποθέσεων για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων των μαθητών.
Η πλούσια ελληνική γλώσσα και η διαχρονικότητά της διευκολύνει την πνευματική συγκρότηση για ομαλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Επιτρέπει στους νέους να αναπτύξουν τις πνευματικές εκείνες ικανότητες που θεωρούνται αξιοποιήσιμες σε ευρύτερους επιστημονικούς χώρους, ενισχύοντας την αυτογνωσία και αυτοπεποίθησή τους.
*Ακαδημαϊκός
