ΤΩΝ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ*
Κι αυτή η σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της αφήνοντας φανερά ίχνη κόπωσης ψυχικής και σωματικής σε όλους, κυρίως όμως στους, συμβασιούχους, στους έκτακτους και τους αντικαταστάτες συναδέλφους. Ειδικά γι’ αυτές τις ομάδες εκπαιδευτικών (είτε σας αρέσει είτε όχι), γιατί εκπαιδευτικοί είμαστε, μάχιμοι, δοκιμασμένοι και επιτυχημένοι εδώ και πολλά χρόνια σε πολλά σχολεία και σχολικά περιβάλλοντα.
Παρά το γεγονός ότι κανείς απ’ ότι φαίνεται δεν εκτιμά ή αναγνωρίζει την προσφορά μας στην εκπαίδευση θα αναφερθώ στην ψυχοφθόρα διαδικασία στην οποία κάθε χρόνο υποβαλλόμαστε. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά αν θα έχουμε δουλειά, εισοδήματα, σε τελική ανάλυση ζωή την ερχόμενη σχολική χρονιά.
Κάθε Σεπτέμβριο, παρατηρείται μια αναστάτωση μεταξύ των εκπαιδευτικών που εργάζονται σαν συμβασιούχοι ή σαν έκτακτοι, για τις ανάγκες της επόμενης χρονιάς και κατά πόσο αυτές θα είναι αρκετές για να μπορέσουν να επαναδιοριστούν. Δυστυχώς τα τελευταία τρία χρόνια οι ανάγκες συνεχώς μειώνονται, με αποτέλεσμα αρκετοί εκπαιδευτικοί να οδηγούνται στην ανεργία. Παράγοντες όπως η υπογεννητικότητα, οι μεταναστεύσεις μαθητών, αλλά κυρίως τα μέτρα ενάντια στην οικονομική κρίση, οδήγησαν στη μείωση των αναγκών και πολλούς εκπαιδευτικούς στην ανεργία. Επιπλέον, ενέργειες όπως οι μειώσεις των προγραμμάτων στήριξης και αλφαβητισμού, οι συμπτύξεις σχολείων, η αύξηση του αριθμού των μαθητών στην τάξη, αλλά και η κατάργηση προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, είναι μερικά από τα παραδείγματα που οδήγησαν στη μείωση των αναγκών σε εκπαιδευτικούς. Από την άλλη πλευρά, κάθε Σεπτέμβριο, γίνεται ένας αγώνας από την ΟΛΕΜΕΚ και το Υπουργείο Παιδείας για να δημιουργηθούν επιπλέον θέσεις εργασίας, ώστε η πλειοψηφία των συμβασιούχων εκπαιδευτικών να μην θυματοποιηθεί λόγω των πιο πάνω ενεργειών.
Στο σημείο όμως αυτό είναι καλό να αναρωτηθούμε πως καθορίζονται οι ανάγκες για εκπαιδευτικό προσωπικό και από ποιους. Αν αυτοί έχουν ως γνώμονα το καλώς νοούμενο συμφέρον των μαθητών ή εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα που πλήττουν το κύρος, την αξιοπιστία και την ποιότητα του δημόσιου σχολείου ως θεσμού και διαμορφωτικού παράγοντα της ψυχής, του μυαλού και του ήθούς των εκπαιδευομένων.
Σκοπός του σχολείου είναι η ολόπλευρη και αρμονική ανάπτυξη των πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων των μαθητών, η δημιουργία προσωπικοτήτων που να διακατέχονται από τα υψηλά ιδανικά και τις αξίες της Παιδείας, με απώτερο σκοπό να διδαχθεί το παιδί "πώς να μαθαίνει". Η παροχή ολοκληρωμένων γνώσεων και η άσκηση της κριτικής σκέψης που οδηγούν στη συγκρότηση ενός χαρακτήρα με ανεπτυγμένο αίσθημα κοινωνικής και ατομικής ευθύνης, αλλά και η παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα. Συγκεκριμένα το Υπουργείο Παιδείας αναφέρει τα εξής:
… η Δημόσια Μέση Γενική Εκπαίδευση προσφέρει ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και στοχεύει στη διάδοση της γνώσης με έμφαση στη γενική παιδεία και τη βαθμιαία εξειδίκευση, με σκοπό να προετοιμάσει τους μαθητές στον ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Στοχεύει επίσης στην προαγωγή και ανάπτυξη μιας υγιούς, πνευματικής και ηθικής προσωπικότητας, στη δημιουργία ικανών, δημοκρατικών και νομοταγών πολιτών, στην εμπέδωση της εθνικής ταυτότητας, των πολιτιστικών αξιών, των παγκόσμιων ιδανικών για ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη και στην καλλιέργεια αγάπης και σεβασμού των ανθρώπων, με σκοπό την προώθηση της αλληλοκατανόησης και της συνεργασίας ανθρώπων και λαών……
Οι αποκοπές στην εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα και η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα σίγουρα δεν βοηθούν στην επίτευξη των πιο πάνω στόχων και είναι αναγκαίο να βρεθούν τρόποι επίτευξης τους.
Οι διάφορες εισηγήσεις για αύξηση των αναγκών θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα όχι την αύξηση των αναγκών αλλά με στοχευμένα μέτρα που θα ωφελούν τους ίδιους τους μαθητές, αλλά ταυτόχρονα θα διορίζονται και εκπαιδευτικοί που διαφορετικά θα έμεναν εκτός. Η επένδυση των διαθέσιμων κονδυλίων για επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η αύξηση των προγραμμάτων στήριξης και αναλφαβητισμού, η μείωση του αριθμού των μαθητών στις τάξεις από 25 σε 20, η επέκταση των διαθέσιμων σχολικών προγραμμάτων σε όλα τα σχολεία, είναι μερικές από τις προτάσεις που έχουμε θέσει στο Υπουργείο Παιδείας που σίγουρα διορίζουν εκπαιδευτικούς, αλλά ταυτόχρονα βελτιώνουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και προωθούν την εξατομικευμένη διδασκαλία, που στόχο έχει τη βελτίωση του μαθητή και την ενδυνάμωσή του είτε σε μαθησιακό είτε σε συμπεριφορικό επίπεδο.
Η παιδεία μας, η εκπαίδευσή μας είναι ό,τι πιο πολυτιμότερο έχουμε. Ας μην κάνουμε εκπτώσεις σε αυτήν, γιατί στο τέλος θα χάσουμε πολύ περισσότερα (πολιτισμός, κουλτούρα, εθνική ταυτότητα, ιστορική μνήμη).
Ναι, θέλουμε την επαγγελματική μας αποκατάσταση.
Ναι, θέλουμε αναγνώριση της προσφοράς μας στην εκπαίδευση του
τόπου μας.
Ναι, θέλουμε διαφάνεια, δικαιοσύνη, αξιοκρατική μεταχείριση και εξαίρεση από κάθε μεταρρύθμιση στον κατάλογο διοριστέων, καθώς δεν είναι δυνατή ή άρση της αδικίας που θα διενεργηθεί εις βάρος μας με την όποια πριμοδότηση μας παραχωρηθεί.
Ναι, θέλουμε να δοθεί ελπίδα και ευκαιρίες στη νέα γενιά. Οι πλείστοι από εμάς είμαστε 30-35 ετών. Αν δεν ανήκουμε στη νέα γενιά τότε σε ποια γενιά ανήκουμε;
Ναι, θέλουμε εργασιακές συνθήκες οι οποίες θα ευνοούν και δε θα δυσχεραίνουν τη διαδικασία διδασκαλίας και μάθησης
Ναι, θέλουμε την εφαρμογή καινοτομιών στην εκπαίδευση και όχι τη διδασκαλία διάλεξη που ως μαθητές βιώσαμε σε τμήματα των 35 μαθητών.
Αυτό επιδιώκουμε;
Τη δημιουργία εκπαιδευτικών που θα μπαίνουν στην αίθουσα διδασκαλίας και θα διδάσκουν δασκαλοκεντρικά για να μη χάσουν τον έλεγχο της τάξης;
*Γιώργος Χαραλάμπους (αντικαταστάτης Μέσης)
*Θεράπων Θεράποντος (συμβασιούχος Μέσης)
