ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΑΓΓΕΛΗ*
Αγαπητέ κύριε Υπουργέ,
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι τα κίνητρά σας είναι αγνά, ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, ένδειας και πείνας αποφασίσατε να επιβάλετε την τάξη και τη δικαιοσύνη, που τόσο καιρό «καταπατούσε» ο τωρινός κατάλογος διοριστέων. Ακόμα προσπαθώ.. Ξέρω, ότι πίσω από αυτήν την πρόταση κρύβονται χίλια μύρια, που το δικό μου μυαλό δεν τα φτάνει, δεν τα καταλαβαίνει. Ακούστε, λοιπόν, και τη δική μου ιστορία πίσω απ’ όλα αυτά και το λόγο που παίρνω το θάρρος να μιλήσω.
Είμαι μια ασήμαντη φιλόλογος, 33 ετών,πέντε χρόνια αντικαταστάτρια αλλά ενάμιση χρόνο άνεργη. Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου για την προϋπηρεσιακή μου κατάρτιση και ήμουν σίγουρη ότι είναι θέμα χρόνου να ασκήσω αυτό που επέλεξα να σπουδάσω. Ονειρευόμουνα τάξη δική μου, μαθητές που θα δενόμουν από την αρχή της σχολικής χρονιάς, συναδέλφους που θα χαιρόμουνα να βλέπω κάθε πρωί, για όλη τη σχολική περίοδο. Κάθε φορά που άλλαζα σχολείο και τάξη, που ψυχολογικά προετοιμαζόμουνα για νέα δεδομένα, νέες προκλήσεις και δεν ήταν καθόλου εύκολο, καθησύχαζα τις ανησυχίες μου με τη σκέψη ότι όλα αυτά σύντομα θα τελειώσουν, θα ΄ναι παρελθόν.
Τέλειωσαν, όντως!! Τέρμα τα σχολεία, οι τάξεις, τα μαθήματα, τέρμα η χαρά της διδασκαλίας. Τώρα προσπαθείτε να βάλετε και επισήμως το βουλοκέρι!
Περίμενα δέκα χρόνιακαι τόλμησα, όταν πια μπήκα ως αντικαταστάτρια σ’ αυτό το σύστημα να κάνω όνειρα για επαγγελματική και προσωπική αποκατάσταση, τόλμησα να κάνω ένα δάνειο για να στεγαστώ, τόλμησα να ονειρευτώ.. Τώρα μου ζητάτε να κάνω κι άλλα πτυχία, ακόμα ένα μεταπτυχιακό και σίγουρα διδακτορικό για να έχω πάλι ελπίδες! Και σας απαντώ: Πολύ θα ήθελα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, να εμβαθύνω στο αντικείμενό μου, προασπίζομαι τη δια βίου μάθηση, μα έχω ένα μικρό πρόβλημα. Κοιτάζω τους τραπεζικούς μου λογαριασμούς είναι μείον, στρέφομαι στους γονιούς μου είναι άνεργοι, τι μου απομένει; Κοιτάζομαι και γω στον καθρέφτη και συλλογίζομαι: «Είμαι στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου, θέλω να διδάξω μα δεν μπορώ, μου το στέρησαν, θέλω να κάνω οικογένεια, μου το στέρησαν, θέλω να ονειρευτώ ένα καλύτερο μέλλον με προοπτικές, πολιτική εντιμότητα και ευθιξία, μου το στερήσατε!»
Γυρνάω στον καναπέ μου και ψάχνω πάλι τις αγγελίες. Ζητάνε ταμίες, πωλήτριες, συνοδούς..ετοιμάζω το βιογραφικό μου και τα πτυχία μου (αμέτρητες αιτήσεις εδώ και τόσο καιρό)! Ξεχνάω όμως κάτι! Για κάποιους έχω υπερβολικά προσόντα, για σας είμαι ανεπαρκής..
Κι επιστρέφω στην ανεργία...
Εν βρασμώ ψυχής,
Λουκία Αγγελή
*Φιλόλογος
