Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα


ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Σαφέστατα το αμάξι ήταν όμορφο από τη δημιουργία του. Με πολύ μεράκι ο ύψιστος έφτιαξε ένα υπέροχο χρυσοπράσινο φύλλο, του έβαλε και δυο βουνά, μια πεδιάδα στο ανάμεσο, μια θάλασσα να το αγκαλιάζει γλυκά.
Το έριξε το χρυσοπράσινο μας φύλλο στο πέλαγο. Και ταξίδεψε χρόνια πολλά. Κατά καιρούς οι καταιγίδες το ταλαιπώρησαν ποικιλοτρόπως. Κάποιες ερχόμενες από τα εγχώρια ύδατα, και κάποιες από τα ξένα φερμένες. Είχαμε βιώματα πολλά στο όμορφο αυτό αμάξι που μας ταξιδεύει από το χτες στο αύριο. Κάποια καλά, κάποια κακά. Έτσι είναι όμως το ταξίδι της ζωής. Γλυκόπικρο.
Τώρα τελευταία είναι που τα κάναμε όμως τόσο θάλασσα που δεν έχει άλλο. Όλα ξεκίνησαν όταν τα αμάξι μας το ζέψαμε με δύο άλογα. Το ένα άσπρο, το άλλο μαύρο. Το ποιο είναι το άσπρο και ποιο το μαύρο καταλάβαμε στην πορεία πως ήταν θέμα οπτικής γωνίας και αισθητικής. Για κάποιους το μαύρο το δικό μας ήταν πάλλευκο, και για κάποιους άλλους το ανάποδο. Εννοείται πως σιγά σιγά καταφέραμε να το κάνουμε το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο. Τώρα πια και τα δύο συναγωνίζονται στη λευκότητα. Το ένα φωνάζει στο άλλο:« Εγώ είμαι το λευκότερο, το καθαρότερο, το πιο άσπιλο. Εσύ μαύρο ήσουνα πάντα και ας βάφτηκες. Η μαυρίλα σου είναι εκεί και καραδοκεί!»
Ξέχασα να σας αναφέρω πως είχε και κάποια μικρότερα πουλαράκια στο αμάξι, αλλά αυτά υπάκουα και άβγαλτα, λέμε τώρα, ακολουθούν τους κλυδωνισμούς του αμαξιού και δεν έχουν αξιώσεις να οδηγήσουν, μπορεί και ενίοτε να υποκινούν αόρατα, τις εξελίξεις, οι οποίες μάλλον σε οπισθοδρόμηση φέρνουν.
Το ζήτημα είπαμε πάει από το «τα κάναμε θάλασσα», στο «τα κάναμε πιο θάλασσα». Βλέπετε δεν μας έφταναν τα δύο άλογα που κατά τους ξένους μελετητές, ειδικούς επί παντός επιστητού και εμπλεκόμενους με συμφέροντα αλλότρια, είχαν να διαχειριστούν διάφορα ζητήματα, ψυχολογικά πρωτίστως, που είχαν να κάνουν με την αυτοεπίγνωση και την αποδοχή του αδελφού αλόγου ετέρου χρώματος- μεταξύ μας αιτία πάντα ήταν το άχυρο γιατί οι ξένοι ειδικοί δεν ήξεραν να χωρίσουν 2 γαϊδάρων άχυρα, πόσο μάλλον δύο αλόγων (θυμίζουμε πως το ένα ήταν κάποτε κοντό, κοντούτσικο και χαμηλοβρακάτο αλλά σιγά σιγά με το περισσότερο άχυρο που έπαιρνε μεγάλωσε και αξάμωνε συνεχώς το άλλο, ήθελε βλέπετε να το φτάσει αν όχι να το ξεπεράσει). Δεν έφτανε λοιπόν αυτό άρχισε να μας δημιουργείται πρόβλημα και με τον αμαξηλάτη.
Εκ περιτροπής λοιπόν ο αμαξηλάτης! Τη μια ο θιασώτης του μαύρου αλόγου και την άλλη ο θιασώτης του άσπρου αλόγου. Το άσπρο- μαύρο είχε ένα θέμα με τον μαύρο αμαξηλάτη και το μαύρο-άσπρο με τον άσπρο αμαξηλάτη.
Θέματα πολλά προέκυψαν στην πορεία με το που θα βοσκούσε το κάθε άλογο και αν εκεί που θα βοσκούσε θα μπορούσε να έχει και ιδιόκτητο στάβλο και αν ακόμη θα μπορούσε χλιμιντρίζοντας να δηλώσει ποιος θα αναλάμβανε να τον φροντίζει.
Όλα αυτά καλά και άγια. Το μεγάλο αγκάθι είχε να κάνει με το τι θα γινόταν όταν, γιατί δεν τίθεται θέμα για το αν και εφόσον, με δεδομένα τα ψυχολογικά στα οποία αναφερθήκαμε πριν, τα δύο άλογα θα ξεκινούσαν να τσακώνονται για το ποιος θα φάει από την πάχνη με τα πιο πολλά άχυρα.
Είχαν λέει προβλέψει για άτομα υπεράνω, που θα ήταν εκεί για να σώσουν το όμορφο αμάξι με τα δύο άλογα. 3 άτομα. Το ένα έπινε τσάι και ενίοτε θα μπορούσε να λάβει θέση. Το άλλο δεν ήθελε, για λόγους αρχής και σωστά αφού με το ένα εκ των δύο αλόγων το συνέδεαν σχέσεις συγγενείας που πήγαιναν βαθιά στον χρόνο. Το τρίτο επέμενε καθώς είχε αιώνες τώρα εθιστεί στον πλήρη έλεγχο των όσων έλεγχε. Η απόλυτη του αλαζονεία δεν άφηνε ενδεχόμενα πολλά στα όσα με κόπο και μόχθο τεκταίνονταν. Βλέπετε το μαύρο άλογο  ένα εθισμό τον είχε με τον δήθεν παρατηρητή/εγγυητή της ασφάλειας εκατέροθεν (δήθεν).
Και μετά μας είπαν πως έπρεπε να μπει οδικός χάρτης και χρονοδιάγραμμα. Μέχρι το τέλος του 2016. Γιατί λέει ξεκινούσε προεκλογική περίοδος, γιατί θα έμπαινε το νερό, ή μάλλον το αέριο στο αυλάκι και θα έπρεπε το όμορφο αμάξι να πάρει το δρόμο του, το άγνωστο μονοπάτι της επισφαλούς επιβίωσης σε ένα πλαίσιο τόσο πολύπλοκο που ο Θεός ή ο Αλλάχ ας έβαζε το χέρι του. Και εμείς θα έπρεπε να πάρουμε θέση και να πούμε το τι θέλουμε. Και αν το αποδεχόμαστε. Και ποιο αμαξηλάτη θέλουμε. Και σε πιο από τα δύο άλογα ποντάρουμε. Και πότε λέμε να μετακομίσουμε στο νέο πλαίσιο πραγμάτων. Και «πόσο Leon είμαστε».  Άσχετα με το ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε. Επανένωση πάση θυσία. Για απελευθέρωση λέξη καμία.

Εκπαιδευτικός. Μέλος Πολιτικού Γραφείου Κ.Σ. ΕΔΕΚ
 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










297