Ένα Ρομπέν παρακαλώ


ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Το 2017 μας αποχαιρέτησε. Το τι χάρισε και τι έκλεψε από τον καθένα μας είναι μια ιστορία προσωπική και σίγουρα δεν είναι προς δημοσίευση. Σαφέστατα καμιά χρονιά δεν μπορεί να είναι τυχερή για όλους ή και δίσεκτη για όλους. Για κάποιους σηματοδοτήθηκε με όμορφες στιγμές και καινούριους ερχομούς στη ζωή, για κάποιους  άλλους με απώλειες σε ανθρώπους ή και σε άλλα λιγότερο σημαντικά  και ας τα θεωρούμε δυσβάστακτα μεγάλα την ώρα που τα ζούμε.

Δεν θα κάνω ανασκόπηση της χρονιάς, θα το κάνουν πολλοί και με πολλούς τρόπους τις μέρες αυτές. Εκείνο που θα ήθελα να κάνω είναι μια εκ των προτέρων ανασκόπηση, σχήμα οξύμωρο το ξέρω και το καταγράφω συνειδητά, της χρονιάς που μόλις ήρθε γιατί αν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε το τέλος της σίγουρα θα αλλάζαμε, ή έστω εκείνοι που παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις, - λέμε τώρα-πολλά.

Πιστεύω πως το τέλος του 2018 θα μας βρει να καταγράφουμε εκ νέου τα θύματα του τροχαίου χάροντα και την ανάγκη οδικής συνείδησης. Με άλλους υπουργούς ίσως- μιας και σίγουρα θα μεσολαβήσει μια εκλογική αναμέτρηση της οποία το αποτέλεσμα δεν θα προβλέψω, θα το αφήσω στους δημοσκόπους και στην ψήφο του καθενός μας-  θα καταγράφουμε εκ νέου τα προβλήματα στον τομέα της υγείας και θα ζητούμε διακαώς μεταρρυθμίσεις στην παιδεία. Νέα σκάνδαλα, τα οποία δεν θα είναι και τόσο νέα για όλους, θα αποκαλυφθούν. Νέες ατασθαλίες θα αποκαλύψουν οι εκλεκτές και οι Δον Κιχώτες που τα βάζουν με ανεμόμυλους, λες και δεν ξέρουν πως οι ανεμόμυλοι είναι παντός καιρού. Τα κόκκινα δάνεια θα παραμείνουν κόκκινα, τα οικονομικά του κράτους για την συμπολίτευση θα είναι ανθηρά και ελπιδοφόρα ενώ για την αντιπολίτευση θα είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Ο τραπεζικός τομέας θα εξακολουθεί να κινδυνεύει. Η ανεργία των νέων θα συνεχίσει να καρατομεί τις ελπίδες και το μέλλον τους. Το κυπριακό θα συνεχίσει να είναι παγιδευμένο στις συμπληγάδες μιας Τουρκίας ανένδοτης και αλαζονικής και μιας ελληνοκυπριακής πλευράς που θα αναλώνεται πρωτίστως στην εσωτερική κατανάλωση και θα αναμένει το θαύμα να επέλθει, αφού φυσικά ξεκαθαρίσουμε την άποψη μας για το μείζον θέμα της διζωνική δικοινοτικής, κάτι που δεν βλέπω να γίνεται εντός του 2018. Το τι σημαίνει, ποιοι την υποστηρίζουν, τι εννοούν, ποιο είναι το σωστό περιεχόμενο… Σας θυμίζει κάτι η ανασκόπηση; Όχι αρνούμαι ευθαρσώς την κατηγορία. Όχι, δεν αντέγραψα την ανασκόπηση της φετινής χρονιάς.

Ζούμε βλέπετε στην εποχή της απόλυτης σχετικότητας και είναι κρίμα που ο Αϊνστάιν δεν πρόλαβε να το ζήσει. Την απόλυτη επαλήθευσή του σε πεδία πέραν της φυσικής. Όλα τα ζητήματα είναι πλέον θέματα αντίληψης και άποψης.

Το σύστημα αναφοράς του καθενός μας είναι τόσο διαμετρικά αντίθετο που και ερμηνεύουμε εντελώς υποκειμενικά τα πράγματα αλλά θεωρούμε πως κουβαλούμε την απόλυτη αντικειμενικότητα. Δεν τα βλέπουμε όλα από εκεί που τα κοιτάμε, το ξέρουμε, αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει. Σίγουρα, και είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι γι΄ αυτό, τα βλέπουμε καλύτερα από τον διπλανό μας, ή τον απέναντί μας, ή τον πίσω μας. Η δική μας αλήθεια είναι βλέπετε πάντα πιο αληθινή.

Τι θα χάριζα στον καθένα από εμάς για τη νέα χρονιά αν ήμουν ο Άγιος Βασίλης; Μια γυάλινη σφαίρα που δεν θα λέει το μέλλον αλλά θα παρουσιάζει την πραγματικότητα χωρίς στρεβλώσεις. Ένα ζευγάρι γυαλιά που θα μας επέτρεπε να αντικρίσουμε τα πράγματα ως έχουν. Ένα καθρέφτη που θα μας έδειχνε το είδωλο μας χωρίς φτιασίδια.

Και επειδή υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν Ρομπέν, και των καμένων δασών, και των πολυκατοικιών και των μεταναστών και των λησμονημένων  βιβλίων και των ανέργων και των θυμάτων των φυσικών καταστροφών και των καταπιεσμένων και των ανελεύθερων και των δήθεν και των αυθεντικών… θα έβρισκα ένα τέτοιο Ρομπέν, ιδεολόγο, ρομαντικό, πεισματάρη, αγωνιστή και θα καταδίκαζα τον κάθε μεγάλο και τρανό του κόσμου τούτου να συνυπάρξει μαζί του για μια τουλάχιστον χρονιά. Σίγουρα(;) θα τον μάθαινε να βλέπει τα πράγματα αλλιώς.

Και αν αυτό δεν δούλευε, γιατί καμιά φορά ακόμη και οι Ρομπέν εξαγοράζονται,  θα υποχρέωνα όλους τους πολιτικούς, άντρες και γυναίκες να διαβάζουν πρωί μεσημέρι και βράδυ (όπως την αντιβίωση, ή τα χαπάκια για την πίεση και την χοληστερόλη) κάτι. Ένα ξεχασμένο, λησμονημένο θησαυρό λέξεων. Ένα κείμενο, ένα ποίημα, ένα παραμύθι και μόνο μετά θα τους επέτρεπα να πάρουν αποφάσεις για όλα όσα μας αφορούν. Γιατί; Μα για να τους ξαναθυμίσω πως τα προβλήματα ποτέ δεν λύνονται όσο σκεφτόμαστε με τον τρόπο που τα δημιούργησε. Μόνο αν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε θα αλλάξουμε τον κόσμο.

Καλή Χρονιά. Ας αλλάξουμε επιτέλους αυτό που βλέπουμε να έρχεται.

*Εκπαιδευτικός 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










184