ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΙΕΡΗ*
Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς πολλά για τον άνθρωπο Πάνο Πασιαρδή. Γιατί οι αρετές του μπορούν να συμπυκνωθούν σε λίγες γραμμές. Ή ακόμη και σε μία λέξη. Ήταν το «πνεύμα» του. Εκείνο τον ξεχώριζε. Ένα στοιχείο δύσκολα ορατό που δεν το συναντάς εύκολα, ακόμη και σε κατά τεκμήριο βαθιά μορφωμένους. Μιλώ για το «πνεύμα» ως αξία που χαρακτηρίζει ορισμένους ανθρώπους που δεν ανήκουν στο σωρό. Είναι η στάση απέναντι στα πράγματα, το λεπτό χιούμορ, η ήπια ειρωνεία, η αδιόρατη μελαγχολία... Είναι πρωτίστως το φως που εξέπεμπε η ματιά τόσο κατά την περίοδο της ακμής, όσο και κατά την περίοδο της δοκιμασίας, όταν πίσω από ένα πικρό χαμόγελο αναφερόταν με κρυπτικό τρόπο στην απόσταση που τον χώριζε από εκείνον τον αθώρητο που του είχε στήσει καρτέρι, μια απόσταση που ολοένα μίκραινε...
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, έφερε ανάλαφρα το φορτίο του κεκυρωμένου επιστήμονα. Δεν έκανε τον σπουδαιοφανή ούτε τον περισπούδαστο. Σου ξεδιάλυνε δύσκολες έννοιες κατά την πρακτική εφαρμογή οικονομικών θεωριών πάντα σε τόνο ανάλαφρο και φιλικό. Είχε την αγωνία να πείσει, όχι να επιβάλει, ακόμη κι όταν ένιωθε ότι με κάποιους έχανε τον χρόνο του. Όμως πάντα προσπαθούσε για το καλό της πανεπιστημιακής κοινότητας. Μέσα από ένα υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης.
*Kαθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου
